źródło: https://ocdn.eu/images/pulscms/Zjg7MDA_/b989bee0-4192-4ae3-909d-151e760775fe.jpeg

 

Mój poprzedni wpis dotyczył współczesnych i międzywojennych koniunktur na rynku drewna. Kończył się na opisie załamania cen, które nastąpiło po roku 1927 i w wyniku którego zwiększył się bardzo „wywóz drewna rosyjskiego”, kosztem innych importerów drewna.

Tknięty przeczuciem, próbowałem dociec, kto w owym skoku radzieckiego eksportu dopomógł. Wszak do obróbki drewna, nawet tego mało przetworzonego, potrzebne były zapewne jakieś narzędzia i maszyny. Przyznam, że tym razem internet wykazał się ponadprzeciętnym oporem i nie chciał mi pomóc w drewnianym śledztwie.

Nie były to jednak poszukiwania całkiem bezowocne. Okazało się bowiem, że poszukując śladów niemiecko-sowieckiej „rzeźby w drewnie”, udało mi się wpaść na trop dużo bardziej bulwersujących narracji. Oto odkryłem, że coś, co nazywamy Wielkim Głodem, zaczyna być opisywane już nie tylko jako morderczy kaprys Stalina (tak jak choćby w niedawnym tekście zamieszczonym przez Onet), lecz jako efekt pewnej zaplanowanej współpracy.

Zerknijmy na tekst z portalu the TRUMPET. Skorzystam z tłumaczenia Google translatora tylko nieznacznie wygładzonego przeze mnie:

„Negocjacje między Sowietami a Związkiem Przemysłowców Niemieckich odbyły się w 1928 roku. Wiele rosyjskich akt dotyczących tych negocjacji jest nadal tajnych, ale porozumienie zostało podpisane w grudniu tego roku. Warunki przewidywały, że Friedrich Krupp AG , Daimler Benz AG i Rheinmetall AG będą budować kołchozy i zaopatrywać je w traktory. Wiele z tych ciągników było w rzeczywistości czołgami dostarczonymi z naruszeniem traktatu wersalskiego. Dostarczono także wiele maszyn rolniczych, aby zastąpić kułaków. Sowieci zapłacili im (Niemcom – przyp. moje) równowartość 2 miliardów dolarów. Ale tym, czego naprawdę chcieli Krupp i niemieccy przemysłowcy, były ustępstwa polityczne.

„Krupp interesował się produkcją czołgów i był gotów pomóc w modernizacji armii rosyjskiej pod jednym warunkiem” — pisze Sara Moore w swojej książce „Jak Hitler doszedł do władzy”. „On i jego przyjaciele, podobnie jak wojsko, nienawidzili Republiki Weimarskiej. Jednak demokracja coraz bardziej zakorzeniała się w Niemczech. Krupp był zirytowany faktem, że mimo rzekomej przyjaźni, Rosjanie (chyba bardziej Sowieci – uwaga moja) wtrącali się w wewnętrzne sprawy Niemiec i podsycali niepokoje poprzez różne organizacje komunistyczne. Przemysłowcy zdecydowali, że jeśli mają pomóc w modernizacji Armii Radzieckiej, Komunistyczna Partia Niemiec ( KPD ) nigdy więcej nie może głosować z siostrzaną partią lewicową, Niemiecką Partią Socjaldemokratyczną”.

W efekcie Krupp powiedział Stalinowi: „Nakłoń niemieckich komunistów do odrzucenia socjaldemokratów, aby niemieccy nacjonaliści mogli przejąć władzę”. Stalin to zaakceptował. Międzynarodówka Komunistyczna wydała oświadczenie, w którym oskarżała niemiecką Partię Socjaldemokratyczną o sympatię do kapitalizmu. Komunistyczna Partia Niemiec otrzymała rozkaz przeciwstawienia się socjaldemokratom jako ich głównemu wrogowi.

Umowa ta zwiastowała mroczne czasy dla Niemiec i Ukrainy. (…)

Niemal natychmiast po układzie ze Związkiem Przemysłowców Niemieckich, Stalin zrealizował swój program kolektywizacji rolnictwa. Między październikiem 1929 a styczniem 1930 odsetek chłopów zmuszonych do opuszczenia swojej ziemi do kołchozów wzrósł z 4 do 21 procent. Ta zmiana pozwoliła Stalinowi wezwać partię do „zlikwidowania kułactwa jako klasy”. Każdy, kto stawiał opór, był aresztowany.

W ciągu następnych dwóch lat, setki tysięcy osób zostało pozbawionych ziemi, 100 000 zesłano do obozów jenieckich na Syberii, a 4500 stracono. Tak rozpoczął się Hołodomor, połączenie ukraińskich słów oznaczających głód (hołod) i eksterminację (mor). Ale finał dopiero miał nastąpić.

Komunistyczne praktyki rolnicze spowodowały, że zbiory zboża na Ukrainie spadły z 23 milionów ton w 1930 roku do 15 milionów ton w 1932 roku. Mimo to Stalin nadal sprzedawał zboże do innych krajów. Nałożył na Ukrainę drakońskie kontyngenty zbożowe (…).

Ukraińcy błagali o zmniejszenie ilości zboża, z które byli zmuszeni oddać, ale Stalin odpowiedział uszczelnieniem granic i przekształceniem Ukrainy w gigantyczny obóz koncentracyjny. Sowiecka milicja chodziła od domu do domu i konfiskowała każdą znalezioną ilość zboża, nawet jeśli było to wszystko, co rodzina miała do jedzenia.

Cała żywność została uznana za własność państwową, a każdy przyłapany na kradzieży zboża był rozstrzeliwany lub wysyłany na Syberię. Pomoc żywnościowa ze Stanów Zjednoczonych została odrzucona. (…)

W spichlerzu Europy codziennie umierało z głodu 25 000 ludzi. Prawie 25 procent populacji zmarło z głodu - około 4 milionów dorosłych i 3 miliony dzieci.

Potem Stalin równie łatwo jak wywołał głód, tak go zakończył. Po żniwach 1933 r. Stalin wydał rozkaz, aby głodujący Ukraińcy znów mogli korzystać ze zboża. Kułacy zostali zniszczeni, ruch oporu stłumiony, zginęło 7 milionów ludzi, a – co dla Stalina najważniejsze – został on niekwestionowanym panem Ukrainy.

W Niemczech rząd Republiki Weimarskiej był świadomy tego, co dzieje się na Ukrainie. Pewien niemiecki ekspert rolniczy podróżujący po Ukrainie napisał: „Biedne dzieci ginęły jak dzikie zwierzęta”. Ale rząd weimarski nadal dostarczał towary przemysłowe do Związku Radzieckiego, aby utrzymać niskie bezrobocie w Niemczech.

Niemieccy przemysłowcy kontynuowali modernizację Armii Radzieckiej, a edykt Stalina zakazujący niemieckim komunistom wspierania socjaldemokratów pozostał w mocy. W końcu umowa była umową”.

Ktoś może rzec, że przytaczam fakty z oszołomskiego portalu i mało znanej, zignorowanej przez świat (zwłaszcza ten naukowy) pochodzacej z 2006 roku książki Sary Moore. Uczciwie trzeba przyznać, że o autorce i o jej osiągnięciach nie można dowiedzieć się zbyt wiele, choć twierdzenie, że Wielki Głód na Ukrainie był skutkiem niemiecko-sowieckich uzgodnień jest tezą, z którą w oficjalnej narracji, jak dotąd się jeszcze nie spotkałem. Musimy zwrócić uwagę na fakt, że Hłodomor jawi się tu nie jako efekt porozumienia totalitaryzmów, ale układu komunistycznego dyktatora z elitami przemysłowymi niemieckiej demokracji.

Jak już zaznaczyłem, autorka omawianej książki jest postacią niemal anonimową i mogło by się wydawać, że brak poważnych recenzji jej dzieła będzie się wiązał z tym, że jej tezy pozostaną niszowe i nie zauważone.

Ku mojemu zdziwieniu podobną narrację odnalazłem jednak także w anglojęzycznej Wikipedii.

Wikipedyczna notka opowiada między innymi o wielkim niemieckim przedsięwzięciu zrealizowanym przez Kruppa. Mowa o farmie o powierzchni 50 000 hektarów zlokalizowanej na Północnym Kaukazie.

Niestety poszukiwanie szczegółów dotyczących tego mało znanego przedsięwzięcia także mi się nie powiodło. Jedyne, co udało mi się stwierdzić, to fakt, że modyfikacje w Wikipedii dotyczące współpracy Republiki Weimarskiej i Stalina zostały dokonane w roku 2022, czyli zmiany są bardzo świeże.

Tekst Wikipedii opowiada mniej więcej to, co znajdziemy we wcześniej przytoczonym omówieniu książki Sary Moore, a mianowicie, że na rozkaz Stalina, niemieccy komuniści zaprzestali wspólnych głosowań z socjaldemokratami. Rozkaz zbiegł się z jego porozumieniem, z grudnia 1928, z tak zwanym „Związkiem Przemysłowców”. Na mocy tego porozumienia Związek Przemysłowców zgodził się zapewnić Związkowi Radzieckiemu najnowocześniejszy przemysł zbrojeniowy i bazę przemysłową, aby go wspierać. Dokonało się to jednak pod dwoma warunkami.

Po pierwsze Sowieci musieli płacić w twardych walutach, a nie w bezwartościowych rosyjskich rublach. Tak o tym opowiada angielska wikipedia:

„Ponieważ przed I wojną światową Rosja była głównym eksporterem pszenicy, Stalin postanowił zesłać opornych kułaków w głąb Syberii i stworzyć na ich (kułackiej) ziemi ogromne kołchozy, takie jak farma o powierzchni 50 000 hektarów, którą Krupp stworzył na Północnym Kaukazie. W latach 1930 i 1931 lawina sowieckiej pszenicy uderzyła w niczego nie podejrzewające i już nasycone nadpodażą światowe rynki po śmiesznie niskich cenach, powodując biedę i cierpienie wśród północnoamerykańskich rolników”.

Jak możemy się przekonać farma Kruppa i lawina sowieckiej pszenicy spowodowały już nie tylko Wielki Głód na Ukrainie, ale również „biedę i cierpienie północnoamerykańskich rolników”. Skutki wspólnych działań niemieckiego biznesu i sowieckiego dyktatora sięgnęły więc het, daleko poza Ukrainę, siejąc biedę i cierpienie nawet za dalekim Atlantykiem.

Ale, czy aby tylko „biedę i cierpienie”? Otóż w wikipedycznej notce odnajdziemy także podsumowanie porozumienia politycznego, zawartego przez Związek Przemysłowców i Stalina”

„ Jednak Związek Przemysłowców był zainteresowany nie tylko pieniędzmi w zamian za ich broń, ale także chciał politycznego ustępstwa. (Fabrykanci) obawiali się nadejścia socjalizmu w Niemczech i byli wściekli, że Komunistyczna Partia Niemiec i socjaldemokraci sprzeciwiają się zapewnieniu funduszy na budowę nowych krążowników pancernych. Stalin nie miałby skrupułów, by nakazać niemieckim komunistom zmianę stron, gdyby służyło to jego celom. Przez całe lato 1928 r. negocjował z niemieckimi kołami zbrojeniowymi, zdecydowany zmodernizować swoją armię. Dlatego od 1929 roku komuniści głosowali wiernie ze skrajnie prawicowym DNVP i hitlerowskim NSDAP w Reichstagu, mimo walk między nimi na ulicy.

Historycy Bez wątpienia będą się spierać, czy ta cyniczna transakcja, która rzeczywiście przyniosła korzyści Stalinowi, ale także pomogła doprowadzić do władzy Hitlera, zaprzysięgłego wroga Związku Radzieckiego, nie była ostatecznie korzystna dla obu stron”.

Przyznacie, że wikipedyczny akt oskarżenia wydłużył się po raz kolejny. Tym razem w sposób subtelny (mówiący o sporach historyków) sugerowany jest scenariusz, w którym porozumienie z roku 1928 mogło stać się jedną z głównych przyczyn dojścia Hitlera do władzy.

Zostawiam Waszej ocenie, czy taka narracja będzie w przyszłości rozwijana, przy pomocy kolejnych wrzutek o niemiecko-sowieckich gospodarczych przedsięwzięciach, takich jak kaukaska farma Kruppa, czy też pozostanie na etapie zawoalowanego encyklopedycznego szantażu, sugerującego, że porozumienia niemieckiego biznesu z rosyjskimi satrapami grożą światu wszelkimi możliwymi plagami, bowiem z nielicznych recenzji pracy Sary Moore udało mi się wydobyć również i taką, która opowiada o tym, że to przede wszystkim niemieckie machinacje gospodarcze i polityczne były odpowiedzialne za krach na giełdzie w 1929 roku i że Niemcy ponoszą również odpowiedzialność za Wielki Kryzys, bez którego naród niemiecki nigdy nie głosowałby na Hitlera.

Warto przy tej okazji spojrzeć, jakie sentymenty pojawiają się w germańskiej i rosyjskiej wizji historii. Zacznijmy od Wikipedii niemieckiej. Otóż Niemcy pomijają milczeniem porozumienie Związku Przemysłowców, a już na pewno nie łaczą z tym faktem Wielkiego Głod. Niemcy odsyłają nas do czegoś co nazywają Porozumieniem Piatakowa (tłumaczenia z gogle translatorem):

„W okresie od 15 kwietnia do 31 sierpnia 1931 r. ZSRR zgodził się na złożenie dodatkowych zamówień o wartości 300 mln marek niemieckim firmom elektrycznym, maszynowym i metalowym. (...) Uzgodniono zaliczkę w wysokości 20% oraz okres kredytowania 28,8 miesiąca.

Rok 1931 był rekordowy dla handlu niemiecko-sowieckiego, zamówienia wzrosły o 62,3% w porównaniu z rokiem poprzednim, osiągając 919,3 mln marek.

Udział importu radzieckiego w produkcji niemieckiej w 1932 r.

- turbiny parowe i gazowe, prasy parowe różnych typów 90%

- dźwigi i silniki trakcyjne 80%

- maszyny do obróbki metali 70%

- koparki, dynama itp. 60%

- nikiel, metalowe dmuchawy, wentylatory itp. 50%

Amerykański eksport obrabiarek do Związku Radzieckiego wyniósł 29,7 miliona dolarów w latach 1931-34, brytyjski 27,1 miliona dolarów w latach 1930-35, a niemiecki 141,5 miliona dolarów w tym samym okresie.

Ambasador Niemiec w Moskwie Herbert von Dirksen, który odegrał kluczową rolę w zawarciu porozumienia, napisał 25 lutego 1931 r. do Bernharda Wilhelma von Bülowa , że ​​Rosja będzie „jedynym dużym i jedynym wolnym rynkiem zbytu ” w dającej się przewidzieć przyszłości” (…)

W swoich wspomnieniach Dirksen napisał, że wierzył wówczas, że Związek Radziecki będzie zależny od Niemiec  jeśli chodzi o części zamienne i nie będzie w stanie sam zbudować nowocześniejszych maszyn, a następnie będzie je kupował w Niemczech. Ponadto Związek Radziecki nawiąże kontakt polityczny ze światem zewnętrznym. Według niego niemieccy inżynierowie w Związku Radzieckim stanowili doskonałe źródło informacji, tak że żaden kraj przedtem i później nie miał tak szczegółowego materiału informacyjnego jak Niemcy w tamtych latach”.

Znajduje się tam również stwierdzenie, że porozumienie z Sowietami uratowało niemiecki przemysł zbrojeniowy przed bankructwem i zapewniły Bankowi Rzeszy rezerwę walutową, a tym samym umożliwiły politykę zbrojeniową Hitlera.

Niemcy akcentują więc resentyment do transferu towarów, technologii dodając przy okazji, że było to ratunkiem dla ich przemysłu i rezerw walutowych.

Pozostaje nam jeszcze krótkie spojrzenie na to co z tego okresu bardzo intensywnej wymiany zapamiętała Rosja. Otóż pamięta ona przede wszystkim współpracę wojskową, która rozkwitła po zawarciu układu z Rapallo.

Rosyjskie resentymenty gospodarcze, potraktowane zostały dużo bardziej wybiórczo niż ciekawe statystyki niemieckie. Zerknijmy na to, co najbardziej akcentują Rosjanie:

„Podpisanie umowy było również ważne dla gospodarki obu krajów: dla Niemiec, Rosja była dobrym rynkiem dla bojkotowanych przez inne kraje europejskie produktów przemysłowych; dla Rosji współpraca z Niemcami była jedyną szansą na zbudowanie własnego przemysłu. Na przykład Niemcy dostarczyły sprzęt do zagospodarowania kaspijskich pól naftowych. Korzyści były obopólne: Rosja samodzielnie, bez pomocy innych krajów, eksploatuje pola naftowe; Niemcy zmniejszają swoją zależność od brytyjskich i amerykańskich karteli naftowych”.

Jak widzimy najważniejsze były rosyjskie węglowodory i obopólne korzyści, które miały polegać na zmniejszeniu uzależnienia Niemiec od anglo-amerykańskich karteli.

Cóż, chciałoby się rzec: co w sercu, to na języku…

Każda z nacji akcentuje, to co w danej chwili jej pasuje.

Nam pozostaje czujne przyglądanie się, jakimi jeszcze „rodzynkami” uraczy nas oficjalna anglosaska narracja. Czy będzie nas zaskakiwać kolejnymi niespodziankami w stylu kaukaskich farm Kruppa. Czy też  owe rodzynki zaczną nagle z wikipedycznego ciasta znikać...

---

tagi: niemcy  wikipedia  rosja  stalin  krupp  narracja  współpraca  związek przemysłowców  sara moote  trumpnet 

	betacool
	6 grudnia 2022 14:30

24     1535    18 zaloguj sie by polubić