Są filmy, których nie znoszę. Być może,  że jeśli chodzi o "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona", moja dezaprobata i uprzedzenie do tej porcji kinowych wzruszeń, mają charakter wybitnie osobisty. W każdym razie dwie próby przebrnięcia przez fabułę tego dzieła zakończyły się niepowodzeniem.

Film opowiada o tym, że pewnego dnia w Nowym Orleanie rodzi się dziecko o wyglądzie staruszka i z biegiem czasu owo stare niemowlę młodnieje, przepoczwarzając się w pewnym momencie w coraz bardziej atrakcyjną cielesność Brada Pitta. Ten prosty zabieg fabularny skłania bohaterów do nieustannych zmagań z problemem upływu czasu i przemijania, którego, nawet jeśli odwrócić wektor przemijania i skierować go od starości do niemowlęctwa, trwogi zmierzania ku niebytowi, nic a nic nie zmniejsza.

Mój osobisty negatywny odbiór owego dzieła polega na tym, że rodzinnie zmagamy się przypadkiem nieco podobnym, a emocje z tym związane są dużo mniej fantastyczne, a dużo bardziej realne. Otóż mój tata od lat cierpi na chorobę Alzheimera. Jest to choroba, która przenosi umysł osoby cierpiącej do stanu bliskiego niemowlęctwu, tyle że cielesność podąża w kierunku odwrotnym. Z autopsji dodam, że problemy związane z opieką nad ojcem niewiele mają wspólnego z bolesnym kontemplowaniem przemijania i są dużo bardziej przyziemne i doczesne.

Ostatnio pojawiły się nowe, bo tato się przewrócił i połamał sobie staw biodrowy. W szpitalu wstawiono mu nowy, rana zabliźniła się szybko. Tyle, że tylko ta na biodrze. Wystarczył bowiem tydzień w szpitalu, by wrócił z wielką odleżyną, która goić się nie chce. Osoba, która od kilku lat, większość czasu spędzała w łóżku, przez te kilka lat żadnych ran nie miała; a tu proszę - tydzień szpitala za nami i całe miesiące walki o wyleczenie przed nami.

To tylko pierwszy nowo otwarty front zmagań. Kolejny objawił się równie gwałtownie. Trudno powiedzieć, czy sprawił to bardziej ból biodra, czy obawy przed upadkiem - tato przestał chodzić. Początkowo wydawało mi się, problem minie, jeśli ojciec przejdzie rehabilitację wspartą dużą porcją masaży. Raz już taki manewr się udał, co przez kolejne trzy lata pozwoliło utrzymać tatę na chodzie (aż sam się dziwię, że od tego momentu minął już taki szmat czasu). Niestety trzy tygodnie intensywnej opieki mocno zredukowłay moje oczekiwania. Kolejny tydzień przebiegał pod znakiem równie ambitnych starań mojej siostry. Kto wie, może genetycznie mamy zakodowane, że rzeczywistość jest bardzo plastyczna, jeśli potraktować ją odpowiednią porcją konsekwencji i determinacji. Gdy przyjechałem na kolejne dwa tygodnie okazało się, że tym razem rzeczona rzeczywistość jest usztywniona jak nogi taty. Pozostało wprowadzenie w życie planu wybitnie rezerwowego, czyli poruszania się na wózku i zapewnienia dłuższego niż do tej pory wsparcia dla mamy. Siostra zajęła się poszukiwaniami opiekunki, a ja musiałem pokonać kolejne schody - tym razem takie najzwyklejsze, których nie dawało się pokonać wózkiem.

Uwierzcie, że sporządzenie rzeczonej naschodkowej konstrukcji nie jest dzisiaj wcale sprawą prostą. Może ktoś podejmie się roboty, ale chciałby mieć rysunki techniczne, najlepiej z załączonym do nich arkuszem stalowej perforowanej blachy. Na szczęście mieszkający nieopodal kuzyn jest tak zwaną złotą rączką więc i ten problem został rozrysowany, zespawany a następnie sforsowany płynnie i bezpiecznie wjeżdżającym i zjeżdżającym wózkiem.

Sprawa samego wózka, wydawałoby się zupełnie prosta, też okazała się kwestią, która wymagała podjęcia pewnych decyzji. To znane od dziesiątek lat urządzenie jest łaskawie przez NFZ refundowane. Łaskawość tej instytucji kończy się jednak w momencie, gdy wózek chcielibyśmy wzbogacić o funkcję toalety. Ta dodatkowa opcja w kształcie małej zdejmowanej nakładki na otwór wycięty w siedzisku sprawia, że wózek przestaje być objęty dofinansowaniem, więc jeśli ktoś szuka dodatkowych życiowych ułatwień, to musi być również przygotowany na poniesienie dodatkowych kosztów.

Jak sami widzicie, rozstrząsanie bólu przemijania, musiało w obliczu pokonywania banalnych przeszkód zejść na odległe pozycje. Plus tej sytuacji jest taki, że każdy "odhaczony" problem sprawia człowiekowi satysfakcję, a roztrząsanie upływu czasu i kontemplowanie śmiertelności, takich banalnych radości nie niesie. Dlatego przestrzeń, między "ciekawymi przypadkami" fikcyjnego Beniamina, a mało ciekawymi przypadkami niesionymi przez zupełnie prawdziwe życie, jest ogromna i pełna zupełnie odmiennych bodźców.

Cały ten tekst mało zauważalnie opowiada o rodzinie. Napiszę najzupełniej szczerze, że bez wysiłku i determinacji tej małej wspólnoty, wszelkie działania podejmowane wobec choroby ojca, skazane byłyby na niepowodzenie i to na wszystkich polach. Tu chodzi nie tylko o wysiłek materialny i o poświęcony czas. Jest to przede wszystkim kwestia mentalnego wsparcia, którego od ludzi uczuciowo ze sobą nie związanych, trudno przy tej chorobie oczekiwać. Opiekun, który pozostaje w obliczu takiej choroby samotnie, skazany jest bowiem na klęskę lub na świętość. Nie ma się co czarować - ta druga teoretyczna opcja, wiedzie przez prawdziwą Golgotę, a trzeba pamiętać, że nawet sam Zbawca w obliczu cierpienia zmagał się nawet nie tyle z bólem, co z dojmującym poczuciem opuszczenia.

Dziś tatę odwiedzają już tylko osoby z rodziny. Koledzy wykruszyli dawno się gdzieś po drodze, bo co tu wspólnie począć, gdy nie ma nawet o czym pogadać. "Ostatnim Mohikaninem" był Leszek. Lubił siedzieć na balkonie bloku sąsiadującego z naszą działką. Zjawiał się, gdy tylko wypatrzył mnie i ojca. Nie przeszkadzała mu małomówność taty, bo sam lubił dużo opowiadać i powspominać czasy, gdy za pomocą szpadla, siekiery i kawałka liny karczowowali wspólnie wielkie stare jabłonie, albo gdy z wymienianych na osiedlu starych drewnianych okien budowali małą szklarnię.

Słuchaliśmy tych opowieści przy piwku, które sączył niespiesznie, tak jakby chciał zaznaczyć, że spożywanie alkoholu w towarzystwie ojca, może mieć nieco bardziej metafizyczny wymiar. Leszek z autentycznym przejęciem czekał na pierwszą emeryturę. Kto wie, może jej doczekał na swoją zgubę, bo nie ma co kryć, że Leszek miał też słabość do picia i palenia niemetafizycznego. Ojciec w swej późnoalzheimerowej małomówności nigdy nie powiedział Leszkowi, jak wiele te wspólne chwile z ostatnim odwiedzającym go kolegą dla niego znaczyły, więc traktujcie te moje wspomniki jako nieudolnie sklecone i ewidentnie spóźnione słowa podziękowania pod adresem Leszka.

Niedawno świat pasjonował się starym rekordem Gerda Mullera, który został pobity przez Roberta Lewandowskiego. Okazało się, że poprawienie tego osiągnięcia było faktem bardzo medialnym, który mocno kontrastował z bardzo z niemedialnym stanem zdrowia Gerda Mullera. Okazuje się bowiem, że z tym wybitnym piłkarzem nie ma już o czym gadać, bo od lat cierpi na tę samą przypadłość co mój ojciec. Tak jak  on ma trudności z przełykaniem, dużo śpi, niewiele mówi. Od lat przebywa w opiekuńczym ośrodku i powoli gaśnie.

Nikt więc Gerda nie odwiedził i nie zapytał, czy jeszcze swoje piłkarskie wyczyny pamięta i nie stwierdził, czy nowy rekord przebił się jakoś do jego świadomości. Zdaję sobie sprawę, że sprawa mogłaby się okazać zupełnie beznadziejna, pamiętam jednak zdarzenie, które kiedyś opisałem i które jeszcze niedawno uzmysłowiło mi, że warto się jednak w takich przypadkach choć trochę postarać, bo o dziwo mój ociec był w stanie coś sobie przypomnieć, a może na nowo zapamiętać i przez całkiem długi czas przechować to w pamięci.

Wracając do Gerda to świat przez swą porawność i delikatność o żadne jego słowo się nie upomniał i zadowolił się stwierdzeniem jego żony, że ta paskudna choroba "pozbawia ludzi resztek godności".

https://www.onet.pl/sport/onetsport/robert-lewandowski-pobije-rekord-zona-gerda-muellera-komentuje/hf2924y,d87b6cc4

Ja mam na ten temat zupełnie odmienne zdanie. Godność traci się bowiem wtedy, gdy czyny niegodne popełnia się w sposób świadomy i intencjonalny. Nie wiem co niegodnego mógł popełnić Gerd, bo przebywając z ojcem nie byłem w stanie niczego co ociera się o utratę godności zauważyć.

Nie bardzo wiem jak zakończyć ten tekst, więc podsumuję porównaniem nieco sportowym. I Gerd, i mój ojciec biorą udział w ostatnim meczu, którego z medycznego punktu widzenia wygrać się nie da ale gdzieś tam w głębi duszy czuję, że mój tata ma wokół siebie zdeterminowaną drużynę, która o coś walczy i to coś  w jakiś sposób z walką o godność ma jednak związek.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

tagi: rodzina  alzheimer  rodzice  gerd muller 

	betacool
	21 czerwca 2021 18:58

57     2761    33 zaloguj sie by polubić