Niedzielne cudka z Beta-ogródka

Dzisiaj o cudzie sprzed ćwierćwiecza. Pojęcie "ogródek" musielibyśmy nieco przedefiniować, bowiem przez pierwsze dwa-trzy lata, było to kilka kwiatków trzymanych w wynajmowanych mieszkaniach. Ale od czegoś trzeba było w końcu zacząć.

Żeby mieć pojęcie, o czym gadamy - tak wyglądał ten cud, gdy już trochę okrzepł.

Cud od początku zdradzał zamiłowanie do brył i ich brawurowych zestawień, a także do wytyczania linii prostych, choćby ze sznurka ze spodenek taty. To zamiłowanie pozostało i chyba wzrastało, bowiem dziecko ze zdjęcia wyrosło na piękną dziewczynę, której pasją pozostały linie i wytyczanie za ich pomocą brył. Słowem, z tego smyka, wyrosła pani architekt.

Początkowo, zdecydowanie nie był to architekt zieleni, bowiem dziewczę potrafiło zasuszyć w swym pokoju nawet najbardziej odporne na suszę kaktusy. Być może działo się to w imię długo hołdowanej przez nią i oprawionej w ramki zasady: "The less is more. More or less..." - czyli "Mniej znaczy więcej. Mniej więcej..."

Jej studia były również naszymi, bowiem dziecko uczyło nas zachwycać się tym, co było jej zachwytem. Bywało też na odwrót, bo niektóre realizacje potrafiła ocenić bardzo krytycznym okiem. Tym, co utkwiło mi najbardziej w pamięci były jej cierpkie słowa o tak zwanej współczesnej architekturze sakralnej. Z przykrością musieliśmy przyznawać jej rację, bo wiele wskazywanych przez nią kościołów było budowlami, które trudno było nazwać realizacjami wzniesonymi na czyjąkolwiek chwałę.

Łatwo jest jednak wytykać, a trudniej zaprojektować. Nie wiem, czy będzie jej dane zmierzyć się kiedykolwiek z tak wielkim tematem, ale w człowieku drzemie ciekawość, jak Ona by sobie z tym poradziła i czy rzeczywiście to by było TO, co nie tylko jakoś się broni, ale zachwyca, a może nawet inspiruje.

Kto wie, może kiedyś...

Ta ciekawość jest tym większa, że w życiu młodego człowieka zmiany jednak zachodzą.

Oto zupełnie niepostrzeżenie pokój mojej córki w ciągu ledwie półtora roku zmienił się w małą oranżerię i stał sie najbardziej zielonym pokojem w domu. Zdziwienie wyrażane z powodu kolejnego zasuszonego kwiatka, zmieniło się w troskę i walkę o każdą roślinę, która wyglada słabiej niż powinna.

Ostatnio, w związku z przycinaniem zbyt ekspansywnych drzew, w naszym w ogródku zapanował spory bałagan. Plan uzdrowienia sytuacji wymagał dużego nakładu pracy. Zakasałem rękawy i zacząłem przepuszczać przez rozdrabniarkę setki metrów bieżących przyciętych gałęzi. Pomoc przyszła nieoczekiwanie. To znaczy ja jej oczekiwałem, ale nie koniecznie liczyłem na to, że przyjdzie. Oto cztery dziewczęce ręce (bo córki mam dwie) ruszyły z pomocą i  po dwóch-trzech godzinach ogród wyglądał o niebo lepiej, czyli cudnie...

Chyba tak mogłaby wyglądać radość rodzica:

 

 

 

 

---

tagi: pomoc  radość  córka  architektura 

	betacool
	20 października 2019 21:36

16     1931    14 zaloguj sie by polubić