Witam, po tej recenzji z pewnością film obejrzę. Dziękuję.

po tym tekście nabrałem chęci na obejrzenie filmu... zawsze  lubiłem słuchać tego zespołu, niwątpliwie był pewnym elementem kultury XX wieku... sam Freddie wygląda na to, że dostał to czego chciał... z tego co wiem w chwili śmierci był zaratustrianinem ale kim był etc. nie wiem to jego życie i jego sprawa zdaje się, że nie ideologizował tylko tworzył muzykę... no cóż Botticelli też był homosiem...da Vinci...też

To była, z tego co czytałem TA kobieta.

Tak QUEEN to wielki angielski produkt. Bardzo ciekawie o tym zespole Toyah pisał.

Zawsze warto sobie przypomnieć.

Przyznam, że małe niezgodności interpretacyjne dotyczące filmu są chyba niczym w porównaniu z kłopotami w interpretacji tego obrazu. Nad tym można spędzić niejedną niedzielę - choćby nad piekłem pełnym muzyki.

Tak.

Nie wiem, czego może uczyć jego życiorys.  Wszędzie stawiają jego pomniki, więc "piłka jest  w grze". I po śmierci może być wykorzystany do dalszej deprawacji.

Joffe chcąc nakręcić film o bohaterskich księżach wyznających teologię wyzwolenia nakręcił "Misję"...

Może ktoś oglądając "Bohemian Rhapsody" zobaczy w nim kilka ostrzegawczych znaków, one tam na pewno są wyraźne, mocne i dla Tomasza Raczka zupełnie niestrawne. 

Rzeczywiście, to ma sens. wychodzi na to, że piosenkarstwo to wyjątkowo niebezpieczny zawód. W latach 60-tych wszystko zapowiadało się na "nieustający karnawał".

On czyli Freddie miał "przydzielony" wyjątkowo wyzywający erotycznie "imidż". Skończył szybko i samotnie. Przypomnieli mi się inni bardzo utalentowani i mocno przystojni piosenkarze: jeden z Beach Boysów (podobno to on miał jakieś trefne kontakty narkotykowe z Mansonem i to jego Manson nagabywał na załatwienie mu nagrania jakichś jego "utworrów". I ten na odczepnego wysłał go na adres producenta a ten się wyprowadził do innego domu. A wprowadził się Romek z żoną. Ten "najładniejszy Beach Boys" załadowany prochami wypadł z łódki na morzu. Wersja oficjalna. 

No i idol nad idole - ten od Manzarka - Jim Morrison syn admirała marynarki USA. Skończył z jakąś satanistką napakowany po czubki włosów, z tym, że w Paryżu. Satanistka okultyska przytomnie wyszła za niego za mąż i zgarnęła fortunę,

Oni byli jak "jętki jednodniówki". A jaki był "przerób". Jak się pomyśli o setkach zespołów "zarejestrowanych" przez media i tysiące aspirujących w jednej tylko dekadzie i tylko w Wielkiej Brytanii i USA,  to jest armia młodych ludzi w wieku 18-35, która zabijała się na naszych oczach. Na placu boju zostało kilka, kilkanaście zespołów znanych "globalnie".

A ile tysięcy ofiar pociągnęli za sobą. Cały przemysł narkotykowy wart  setki miliardów USA obrotu w dekadzie - winien im wdzięczność. To oni "wylansowali produkt". Może to była ich główna rola w tej tragedii.

tutaj kawałek muzyki XX wieku z filmem XXI wieku...konkretnie z gry

Kiedyś byli święci do naśladowania i ich hagiografie, obrazy i próśba o wstawiennictwo. Dzisiaj są gwiadzy popu, którym "trzeba zazdrościć" (nie wiadomo czego), filmy o nich i ogłuszający wrzask po ich śmierci wyłączający myślenie.

"Queen" byli zespołem cholernie elektrycznym, co mnie nie ciągnęło do nich. 

Moja była pracownica, lat trzydzieści kilka, zapytała mnie czy wiem jaka dzisiaj jest rocznica. Odpowiedziałem, że nie wiem i wtedy poinformowała mnie, że rocznica śmierci Freddiego. No i co z tego - stwierdziłem. Były dąsy. 

I właśnie na tym opiera się ten przemysł. Muzycy, aktorzy oraz inni "artyści" są w nim tak długo, jak długo realizują dobrze swoje zadania, czyli przede wszystkim zarabianie dużych pieniędzy, a oprócz tego masowe formatowanie głów w odpowiedni dla danej epoki (fali) sposób poprzez popkulturę lub/oraz promocja pewnych produktów lub całych rynków.

I kiedy system dochodzi do wniosku, że dana osoba się z jakiegoś powodu "wyczerpała" lub koszty jej działalności zaczynają przewyższać przychody, wtedy często staje się "legendą po śmierci", zwykle tragicznej (z powodu przyczyny zgonu, tragizmu postaci -  w końcu oni wszyscy mają bardzo trudne i skomplikowanie życie, lub często też po prostu młodego wieku). I dalej realizuje swoje zadanie przez wiele lata a nawet dziesięcioleci, szczególnie to finansowe. To dotyczy szczególnie muzyków. I przykładów można podać bardzo wiele.

Szczerze polecam przy tej okazji książkę o zespołach i muzyce p. Krzyśka Osiejuka (Toyaha). On to naprawdę ładnie zebrał i podsumował.

Oswajanie z AIDS i HIV ,zwroc uwagę ,ze dzis juz nie mowi sie o tym, ze to jest choroba homoseksualistów.. A to oni wlasnie sa głównymi roznosicielami tej choroby.. Ta choroba jest dowodem na to jak obrzydliwe sa te preferncje seksualne.

Dzis ten film zdobywa Oskary..

Recepta na zdobycie tych nagród : martyrologia cierpień zydowskich, marytylogia cierpien homoseksualistów. I wszystko to jest falszywie interpretowane..

Tak własnie plasuje sie kinematografia amerykańska .To jest paździerz tak jak większość domow w USA.. 

ojoj ale zły z pana szef... fakt ostatnio zaktywizowały się aspekty Freddiego...czyżby w ramach wojny ze wstecznictwem ? zaistniała potrzeba stworzenia własnych świętych...

Można by powiedzieć, że diabeł jak listonosz, zawsze puka do muzyków dwa razy. Raz obiecujęc im popkulturowe niebo (co oznacza mniej więcej muzyczne piekło Boscha), a drugi raz z tekstem:

- Wiesz stary, sprzedaż trochę siadła, twoje życie to na dłuższą metę, wcale nie seria niebiańskich doznań, ale koszmar. Po co się męczyć? Mocny akcent by się przydał na koniec. Sam wiesz...

Ja czytając ją często miałem ochotę napisać szeroką recencję. Taką rozmiaru dłuższego wpisu na blogu. Ale oczywiście potem zabrakło czasu i motywacji. A szkoda, bo książka jest warta duuużo więcej niż zwykłe opowiadanie o zespołach muzycznych. I do tego jest napisana z faktycznej miłości do muzyki, którą ja akurat też mocno mam zakorzenioną.

Dziewczyna Morrisona też długo nie pociągnęła, zmarła jakieś 3 lata po nim. O schedę po jej chłopaku żarli się jej rodzice, nie ona. Ona chyba jednak nie była formalnie żoną Morrisona, choć pochowano ją pod nazwiskiem Morrison i stąd niektórzy tak uważają.

W kilka miesięcy po Morrisonie w Afryce zmarł młodo zaprzyjaźniony dealer narkotyków ''państwa Morrison'', Jean Le Tonnelier de Breteuil. Podobno to on właśnie dostarczył Morrisonowi ostatnią działkę heroiny, którą Jim ''przedawkował'' i podobno to on znalazł martwe ciało Jima. Ciekawa postać swoją drogą, arystokratyczna rodzina, potomek jakiegoś wysokiego urzędnika z czasów Ludwika XVI, jego ojciec był przyjacielem de Gaulle'a. W latach 60. Jean przypadkowo trafia do USA, przypadkowo poznaje tam Morrisona, bo przypadkowo studiują na tej samej uczelni, przypadkowo sprzedaje Morrisonowi heroinę, w którą przypadkowo zaopatrują go pracownicy francuskiego konsulatu. No i przypadkowo umiera zaraz potem, gdy sprzedaje Jimiemu ''złotego strzała'' i widzi jego zwłoki.

Kariera Jima to zresztą też seria niesamowitych przypadków. Syn, jako się rzekło, admirała i to nie byle jakiego admirała, bo dowódcy grupy okrętów odpowiedzialnych za tzw. incydent w Zatoce Tonkińskiej, od którego zaczęła się wojna w Wietnamie. Diabeł ma poczucie humoru - z syna tego właśnie człowieka zrobić ikonę antywojennego buntu w USA. Ciekawe, że o tożsamości ojca Morrisona mówi się stosunkowo od niendawna, całe pokolenie wychowane na kulcie Jima nie miało chyba o tym pojęcia.

Jim, zanim pojawił się w LA, to chłopiec grzeczny, krótko ostrzyżony, wychowany w dyscyplinie, jak to w wojskowej rodzinie, a przede wszystkim, zupełnie nie zainteresowany jakąkolwiek formą sztuki, a już w najmniejszym stopniu muzyką. W wywiadzie sam przyznaje, że przed założeniem The Doors nigdy nie był na żadnym koncercie. Zjawia się w LA nie wiadomo skąd i z miejsca staje się sławą. Sklecony na prędce zespół, do którego nie udało się nawet znaleźć basisty i w którym Manzarek był bodaj jedyną osobą, która wcześniej kiedykolwiek choćby stała blisko jakiegoś instrumentu muzycznego, robi furorę. Nic dziwnego, bo nie pracują od podstaw - Jim, jeszcze niedawno nie interesujący się muzyką, sztywny ''college boy'', przychodzi do zespołu mając już opracowany i skompletowany fenomenalny materiał na całą płytę. Wszystko gotowe. Przypadkiem...z tragarzami. Przypadkiem po nagraniu tej płyty tak niebywale płodny artystycznie Jim nie pisze już niczego innego. Wyjeżdża do Paryża, umiera młodo, przy okazji rykoszetem dostaje się kilku osobom, z którymi skrzyżowały się (przypadkiem oczywiście) jego życiowe drogi.

To był naprawdę ciekawy projekt, ten cały rock.

Ależ ona się pojawia, tyle że przy "drugim pukaniu listonosza".

O roli medyków przy zgonach Michaela Jacksona czy Princea wystarczy poczytać. Trochę inna lista leków ostatecznych, ale efekt ten sam.

To był "projekt brytyjski", którego celów nie znam. Z jednej strony był to kolejny etap niszczenia chrześcijaństwa w Zachodnim Świecie a z drugiej, być może odwracanie uwagi od tego, że Sowieci,których sami wytworzyli na koszt ludów Europy Centralnej, Wschodniej i Azji - sami wycięli im numer, odbierając kolejne "perły w koronie": Indie a od 1960 r. Afrykę.  Ewakuowanie tysięcy Brytyjczyków z administracji kolonialnej to była trauma , o której do dzisiaj milczą.

Mick był zawsze przytomny. Rasowy Brytol - genetyczna atrofia sumienia.

Był problem, bo było dwóch chłopaków nadających się na afisz, obydwaj równie ambitni, jeden przytomny, drugi myślący, że to wszystko jest naprawdę. Brian musiał utonąć.

O tym, że w historii rocka co i rusz można się potknąć o jakiegoś młodego trupa, to tak pobieżnie wszyscy zawsze wiedzieli. To był taki koloryt, ''choroba zawodowa'', no wiadomo, artyści - artystom zdarza się umierać młodo. Ale chyba nie każdy sobie zdawał sprawę, jak bardzo gęsto ten trup się ściełał, nie wyłączając trupów małych dzieci.

Wstrząsająca jest np. historia Godo Paulekisa, chłopca, który miał zagrać Lucyfera w jakimś filmie. On oczywiście tego nie wiedział, to było małe dziecko, z woli rodziców miał zaliczyć ten nobilitujący debiut filmowy. Nie zagrał (może na szczęście), bo zginął. Właściwie w bliżej nieokreślonym wieku, bo jedne żródła podają, że miał niecałe 3 lata, a inne, że miał 5. Nikt chyba nigdy nie przeprowadził wnikliwego śledztwa w tej sprawie, ciężko znaleźć szczegóły. Złe języki rozpuszczały pogłoski, że Godo zginął podczas sesji zdjęciowej, chodziło o pedofilskie porno. Godo był synem Vita Paulekisa, osoby znanej i charyzmatycznej w ''rockowym'' środowisku LA, animatora rodzącego się wówczas kultu rocka. Vito dowiedział się o śmierci syna wieczorem, gdy planował pójście na tańce. On prowadził taką grupę taneczną hippisów, zawodowo chodzili po klubach w LA, żeby nakręcać atmosferę na koncertach wschodzących gwiazd rocka. I zaraz po odebraniu wiadomości o śmierci syna Vito poszedł na te tańce. Razem z żoną, matką Godo. Every man knows his duty.

A tego Lucyfera w tym filmie, co go nie zagrał Godo, zagrał ostatecznie któryś z członków ''rodziny Mansona'' i to zdaje się jeden biorących udział w słynnym zabójstwie w willi Polańskiego. Muzykę do filmu pisali jednocześnie Rolling Stones i Led Zeppelin, ale producent zdecydował się jedynie na użycie materiału Rolling Stones. O ile dobrze pamiętam.

Sam nie wiem, może to tylko teorie spiskowe, tanie sensacje, ale jak się czyta niektóre materiały o historii rocka to to już nawet nie jest jakaś tam deprawacja, rewolucja seksualna, stare, dobre ''zepsucie obyczajów'' - to jest po prostu czysty satanizm. OK, na pewno inspirowany konkretnymi, ziemskimi interesami - handlowymi, politycznymi, bo zawsze o to przede wszystkim chodzi. Ale do tego satanizm.

Na temat wręczonych Oscarów wypowiedział się Tomasz Raczek:

"Oscara dla najlepszego aktora otrzymał w tym roku Rami Malek za rolę Freddiego Mercury'ego w "Bohemian Rhapsody" Bryana Singera. - Akademia jest strasznie dwulicowa; w zeszłym roku śledziliśmy, jak wyrzuca ze swego grona Romana Polańskiego, a Singer jest oskarżony o molestowanie 13-latków i nikomu nie przeszkadza, by jego film - słaby film, dodajmy - szedł po najwyższe laury".

Pytanie za 100 punktów. Raczek bardziej oskarża Singera, czy bardziej broni Polańskiego?

Raczek mówi: NASZ molestował nieletnich i miał prawo, bo NASZ, a nie dostał Oskara, a NIENASZ dostał, chociaż też molestował, choć przecież nie miał prawa, bo NIENASZ.

Ja myślę, że on się nawrócił. Taką przynajmniej mam nadzieję. I dlatego właśnie nic o nim dziś już nie słychać, choć w jego czasach grzesznych, pomimo tego, że ani nigdy nie miał głosu, ani ewidentnie najmniejszych oznak żadnego talentu, strach było przysłowiową lodówkę otworzyć.

Ta książka była dla mnie bardzo ważna. Gdyby nie ona to kto wie, czy bym do księgarni Klinika Języka trafił.

Więc moje tu i teraz w dużej mierze bierze źródło z lektury tej książki.

Stąd nadzieja, że nie wszystko, co wiedzie przez R'n'R, prowadzi do diabła i zguby. I Toyah to wytrwale podkreśla.

To samo dotyczy filmu - przy dość banalnej fabule, prowokuje do postawienia niebanalnych pytań, które od zguby mogą kogoś odwieść.

Obawiam się, że to, co Toyah podkreśla, to jest tłumaczenie, że skoro JA lubię r'n'r, to znaczy, że to nie może być tak do końca złe. Taka przypadłość TegoKtóryZaczynaKażdeZdanieOdJa.

Oczywiście, że można dojść do Boga również przez r'n'r, tak samo, jak przez prostytucję (Magdalena), przez prześladowanie chrześcijan (Paweł), przez wojnę (Ignacy) czy przez hedonistyczne rozpasanie (Franciszek).

Ale nie da się służyć dwóm Panom. Nie można mówić - idę do Boga, ale ta moja prostytucja, wojna, rozpasanie i misja w Damaszku też w sumie są ok i szkoda by było odpuścić.

A w ogóle to fajny wpis dzisiaj zamieścił Gospodarz.

Jak się w XIII wieku robiło poetę i po co.

A my tu dyskutujemy, jak się w XX wieku robiło gwiazdę rocka i po co.

Po to samo chyba.

Chyba po to samo...

To milczenie to raczej próba autorefleksji.

Co do rocka to pamiętam, że ja o Mercurym, Pink Floydach nie wiedziałem nic. Nie wiedziałem kim byli, jak wyglądali nic tylko muzyka, bo tekstów też bardzo długo nikt z nas nie znał. 

Pamiętam jednak, że Trójka puszczała w radio całe albumy. Jakoś mętnie tłumaczyli, że zachodnie prawa autorskie w Polsce nie obowiązują... A potem w tygodniku Razem pojawiły się tak zwane plakaty zespołów. 

Kiedyś dawno czytałem wywiad z jakimś rockmenem-chrześcijaninem, który mówił, że Dawid po pokonaniu Goliata zabrał jego miecz, więc w sumie dlaczego bogobojny rockmen ma nie korzystać na chwałę Boga z gitary Fendera, nawet jeśli ktoś ją wcześniej używał do celów niecnych. Zabrał miecz Goliata i przeiceż wymiata nim ad maiorem Dei gloriam, więc szafa gra,

To było dawno, byłem wtedy młody, przemówiło to do mnie.

Nie wiem, czy słuchanie rocka jest złe. Czy nie wolno. Nie chciałbym rzucać jakichś radykalnych osądów. Ja sam się wychowałwem na rocku, byłem takim obsesjonatem Pink Floyd, że podejrzewam, że wiedzą o tym zespole i detalach dotyczących życiorysów jego członków zagiąłbym nawet pana Osiejuka. Wierzę, że większości słuchanie rocka w niczym nie szkodzi.

Ale historia tego projektu jest straszna.

Dziękuję za podziękowanie. Ja się zasadniczo nie znam, no ale tak sobie myślę, to napisałem.

Powiem, że raczej przerażające doznania z takiego zwiedzania.

Trafna uwaga. I chyba tylko o to chodziło i chodzi. Na pustych postumentach po obalonych figurach Świętych katolickich heretycy zaczęli szybko wstawiać "idoli zastępczych" w celach ogłupianai i łatwego manipulowania. Z tym,że to działało, kiedy sytuacja materialna stale się poprawiała i wydawało się, że "konsumpcja będzie prawie nieograniczona". A teraz wszystko padło. Czasem rzucam okiem na te masowe koncerty na stadionach: Tina Turner, AC/DC - wtedy zastanawiam się, co ci ludzie tak naprawdę mają "do wielbienia' i "do wierzenia", jeśli odebrano im Boga i Wiarę. Nie mają nic. Więc łatwo łapią się na takie pułapki. 

Filmu nie ogłądałem - ale się  postaram.  jak na razie tylko same "wstepne kredyty i obrazy z nimi związane", gdyż ostatnimi czasy, często tzw. ryżyserzy starają sie tam coś niecoś podprogowo i nie tylko przemycić.

Zatem:

a) Fredy patrzy skosem w dół posępnym okiem "nieopatrznym", że się tak wyraźe ,że aż czuje się że coś złego (upadek?) się nieuchronnie stanie;

b) po czym porenak przez olśniewającym wystepem  swego  zycia rozpoczyna nasz protagonista  od kaszlu - znaczy: jego śpiew jest łabędzi" ;

c) w tle już leci "I need somebody to love" - gdy sam ma stanąc wobec nieprzeliczonego tłumu- (pierwsze wskazanie) najgorszy bedzie ten niewyobrażalny stopień samotności;

d) oglądać ma to wszytsko  "następna władza" - co to się zreszta w Poryżu potem "zabiła" i jej ksiązęcy małzonek, bedący usoosbieniem "uczciwości" - to dlanich jest ten występ;

f) dalej jednak wracamy do konsumpcyjnego społeczesntwa  -widać  koty  "nienażarte" w sporej liczbiew sypialni naszej gwiazdy - pytanie kto kogo konsumuje (aż strach sie zagłebiać);

g) Freddie  schodzi jednak z tego "otłarza kociej nienażartej konsumcji" i swojej sypialni zarazem (sic) i udje się na koncert,a przd nim drzi szeroko otwierają;

h) koty  (i tylko one) żegnaja go z okna owej sypialni ;

i)  jeszcze tyko kilka niewinnnych ujęc kołpaka, ktory ukłwda się przypadkowo podczas kręcenia (znaczy) jazdy w kształt sfastyki (aj waj); ale ten sam samochód  prowadzi  srebrny, tulący skrzydła  jako do lotu anioł (no przecież to Benley  - ach te rozdarcie wewnętrzne, materialne i duchowe)

  i już jestesmy na stadione (Life Aid), gdzie

j) otwiera sie sezam (kufer raczej)  z mikrofonem w  srodku,

a k) ciągnąca inny kufer ręka ma na jednym zpoalców masonksi sygnet z cyrklem ("wymierzył"czas Freddiego),

l) no i Freddie przy prawie przystkich oczach na siebie skierowanych wchodzi na scenę SAM z muzykę w tle "Find mie somebody to love" - a w oddli wiadc obrzymi tłum.

jakis wredny typ słysząc słowa tej poisenki - pewnie by powiedził ze ten glos o puste serca i głowy się odbija.

Wnioski: Sam początek daje odpowiedż  czemu film jest w pewnych kręgach niezbyt lubiany.

Odpowiedz: czy Freddie był  -według filmiarzy - w piekle na ziemi? Nie, bo w jego ujeciu smierć jest "on two legs"- konkretna i ma wymiar ludzki,  a on ewidentnie jest ukazany jako uwikłany czlowiek zagubiony. Smierc (diabeł) taka zaś nigdy nie jest.

A swoją drogą ciekawych czasów żesmy dożyli- ze takie kino w kinie mamy i zanim cżłowiek film zacznie ogładąc juz sie  z jego zasadniczym przesłaniem często styka.  Co zaś do spostrzegawczości nie do konca łapie- ale moze to i lepiej ;) Zreszta jestem przekonay ze jest tu bardzo wiele spostrzegawczych osób.