Niedzielne cudka z Beta-ogródka

Dlaczego cudek ostatnio jakby mniej?

 

Wcale nie chodzi o mistrzostwa w kopaniu piłki. Ostatnich kilka weekendów spędziłem w podróżach i na spotkaniach. Dziś trochę o pierwszym wyjeździe.

Byłem w Wąchocku. Jechałem tam po mniej więcej rocznej przerwie z przekonaniem, że za rok, który wypełniony był dość nieoczekiwanymi dla mnie aktywnościami, trzeba jakoś podziękować.

Poza tym była to też okazja to spotkania z Mniszyskiem, czyli do tego, by się paru rzeczy nauczyć, nad kilkoma poważnie zastanowić, a w pewnych kwestiach pewne kroki poczynić. Przyznam, że nawigowaliśmy dość ostro i po oświeceniu i po kasatach i tym wszystkim, co uznaliśmy za rzeczy ciekawe i w jakiś sposób nas zajmujące.

Ojciec Wincenty, to także niezrównany przewodnik po wąchockim opactwie.

Historii, by nie powiedzieć „niedźwiedzich baśni” związanych z tym miejscem jest całe mnóstwo. Ja ich tu przed Wami nie będę odkrywać, bo nic tak nie ubogaca i nic tak porządnie nie kotwiczy w pamięci, jak historie poznane przez nas samych. Wszystko, co przeczytacie poniżej potraktujcie więc jako zachętę do przyjrzenia się pewnym detalom samemu i z bliska.

Już stając przed drzwiami dowiaduję się, dlaczego nie są tak okazałe, jak powinny być i dlaczego bogate w sumie opactwo musiało czynić dziwne "oszczędności"?

Za drzwiami otwiera się przestrzeń, której warto wnikliwie się przyglądać. Po prawej historia związana z najazdem wojsk Rakoczego, który miał się z kimś w Wąchocku spotkać. Tylko z kim i w jakim celu?

Nad nami przepiękne sklepienie…

Tak, tak jemu także warto się przyjrzeć dokładniej. Jakiś aniołek w przestrzeni tuż nad ołtarzem trzyma w rączętach napis „POST SEX”, a pod nim siedzi stado zadumanych kosiarzy z minami smutnymi, jakby ktoś odebrał im jakieś bardzo przyjemne zajęcie. O co tu chodzi?

Krużganki także nie są wolne od tajemnic. Matka Boska patrzy na nas z pięknego malowidła, ale okazuje się, że nie patrzy swymi oczami i nie składa melancholijnie swoich prawdziwych warg. Czyimi oczami patrzy, czyimi ustami milczy?

Kapitularz to chyba jedno z najbardziej niesamowitych miejsc w Polce, w których można w pełni poczuć klimat sztuki romańskiej.

Niezwykle detale zdobią tą przestrzeń od poziomu posadzek, przez zwieńczenia kolumn, aż po sklepienia.

W refektarzu także zetknąłem się z niespodziankami. I nie był to bynajmniej kotlet trzymany w czyjejś dłoni. Mój współtowarzysz posiłku odziany w habit, gdy dowiedział się, że z wykształcenia jestem polonistą, zapytał mnie, co sądzę o tym, że w tym roku nie zostanie przyznany literacki Nobel. Gdy z grubsza objaśniłem, jaką teorię na ten temat wysnuł Toyah, zderzyłem się z kolejnym pytaniem skrojonym pod kogoś innego. Mój sąsiad zapytał mnie mianowicie o to, co sądzę o przyznaniu Nobla dla Boba Dylana. Już sobie pomyślałem, że może ktoś mnie z kimś myli, ale potem pożeglowaliśmy w inne tematy. Rozmawialiśmy o pisarzach, którzy odwiedzili Wąchock i o pewnej tajemnicy oddziału Ponurego, którą o dziwo ja i mój rozmówca znaliśmy obaj.

Przyznam, że pojechałem do ojca Wincentego z pomysłem, by przekonać Go do zamieszczania wpisów w „Szkole Nawigatorów”, bo wydawało mi się, że byłby z nich wielki pożytek. Argumenty, którymi Mniszysko uzasadniało swoją wstrzemięźliwość uznałem jednak za bardzo poważne i nie nalegałem.

Okazało się również, że bardziej gromadne wypady do Wąchocka, połączone z noclegiem w opactwie, napotkają na lokalowe trudności. Natomiast wyjazdy indywidualne wraz z noclegiem mogą się odbywać bez przeszkód, po uprzednim sprawdzeniu, czy pokój dla gości jest w danym terminie wolny.

Przez chwilę gawędziliśmy z Mniszyskiem, także o moim makulekturowym projekcie. Ojciec Wincenty stwierdził, że „Moscovia” autorstwa Antonio Possevino nie jest w żadnym razie makulaturą. Ja stwierdziłem, że w przypadku, gdy można ją nabyć w cenie makulatury, to jednak trochę nią jest, a moje notki mają na celu wyrwanie niektórych książek z tego podłego stanu, po czym wyraziłem obawę, że nauczanie Piusa IX „Dajcie mi armię Chrześcijańskich matek”, o którym pisałem tuż przed wyjazdem do Wąchocka, może się z poziomu cen makulaturowych jednak nie wyrwać.

Okazało się, że miałem rację. Książeczka wydana w 1937 roku osiągnęła po tygodniowej licytacji poziom dwóch złotych.

Trochę się zdziwiłem, bo miałem w świeżej pamięci poziom adrenaliny, który towarzyszył tutejszym dyskusjom o nieomylności papieży i o tym, który Pius był naprawdę wybitnym ojcem świętym...

Cóż widocznie jeszcze dużo pracy przede mną...

PS. Korzystajac z okazji proszę osobę, która wylicytowała czasopismo o Stanleyu Kubricku o kontakt, bo allegro nie zarejestrowało płatności, a w związku z tym nie bardzo wiem komu je wysłać.

PS. 2 Czasopismo zostało wycenione czterokrotnie wyżej niż słowa Piusa IX.

I to by było tyle na niedzielę ...

---

tagi: wąchock 

	betacool
	24 czerwca 2018 19:45

22     2237    13 zaloguj sie by polubić