makulektura.pl

Makulektura nr 37

 

Dlaczego masoneria nie służy jednostkom wybitnie zdolnym, a przede wszystkim wielkim artystom.

 

Cinema – magazyn filmowy, listopad 1999, Oczy szeroko zamknięte.

 

Jakiś czas temu dyskutowaliśmy tu trochę o twórczości Stanleya Kubricka. Niektórzy go tu mocno krytykowali, inni równie mocno próbowali bronić. Ja za specjalnie wylewny nie byłem, niemniej zapowiedziałem, że obejrzę „Oczy szeroko zamknięte”, które słabo pamiętałem sprzed lat i określiłem "erotycznymi przygodami Toma Cruse’a w masońskiej scenografii".

Pewna miła komentatorka próbowała mnie jednak od zamiaru ponownego obejrzenia filmu odwieść, wyrażając na temat tego filmu takie zdanie: ”Przy tym dziele Kubricka chyba tylko dwie reakcje oczu można obserwować: zamknięte (jak u mnie, choć nie wiem czy szeroko), albo szeroko otwarte w poszukiwaniu innego kanału...ale może jest jeszcze jakaś inna reakcja, mam nadzieję, że zdradzisz jeśli wystąpi”.

Jak czytam po raz kolejny ten komentarz, to przyznam szczerze, że w kontekście tego konkretnego filmu zabrzmiał on przynajmniej dwuznacznie, bo jaka miałaby być ta „inna reakcja”, która miałaby wystąpić u faceta, oglądającego film przez większość portali filmowych klasyfikowany jako thriller erotyczny.

Potem przekomarzaliśmy się z komentatorką jeszcze chwilkę i ona starała się mnie przekonać, że film jest kiepski i że nie warto go oglądać, ale ja (jak większość jak mniemam facetów) skonstruowany jestem w ten prymitywny sposób, że im mnie ktoś do czegoś bardziej zniechęca, tym większą ochotę na to mam.

Muszę jeszcze dodać, że Toyah w dyskusji o filmie, wytknął mi, iż naczytałem się chyba za dużo recenzji z tego filmu, a one były prawie tylko i wyłącznie o seksie. Dodał jeszcze, ze masonom film się nie podobał.

Te jego uwagi zaciekawiły mnie jeszcze bardziej.

Obejrzałem ten film, ale potem długo nie miałem wolnej chwili, by opisać moje ewentualne „inne reakcje”.

Siadam do tego teraz, gdyż ostatnio z książkami dochodzącymi do tysiąca stron miałem do czynienia na tyle intensywnie, że uznałem, że filmowy przerywnik może mnie ocalić od jakiegoś grubszego nieszczęścia.

Kubrick nakręcił ten film na podstawie powieści Schnitzlera wydanej w 1925 roku. Jej oryginalny tytuł brzmiał „Traumnovelle” (w polskim tłumaczeniu pt. „Jak we śnie”). Jest to historia wiedeńskiego lekarza, który usłyszawszy wyznanie żony o jej fantazjach erotycznych udaje się na nocną eskapadę, by się zemścić. Dzięki pomocy przyjaciela trafia na bal maskowy, który przeradza się w orgię.

Książki nie czytałem (trudno dostępna, a w związku z tym droga), ale fabuła filmu Kubrika jest podobna, z tym, że orgia ma charakter masońskiego rytuału. Choć wszyscy są tam w maskach, to doktor, którego grał Tom Cruise zostaje rozpoznany i jako gość spoza grona wtajemniczonych zmuszony do zdjęcia maski i do poniesienia konsekwencji. Nie wiemy, jakie miałyby one być, ale muzyka i nastrój są tak groźne, że człowiek nie ma ochoty na żadne „inne reakcje”, prócz porządnej trzęsawki ze strachu.

One (te inne reakcje) mogłyby oczywiście wystąpić. Okoliczności są po części sprzyjające, gdyż po pałacu kręci się mrowie golusieńkich panienek (no nie tylko panienek), ale w tej akurat scenie boimy się razem z doktorem i o działaniu jakichkolwiek erotycznych bodźców mowy być nie może. Z opresji wybawiła medyka jedna z tychże golusieńkich „orgietek”, głośno oświadczając, że konsekwencje jego niepożądanej w tym miejscu obecności chce ponieść ona sama i żeby doktora wypuścić. Tak też się staje. Lekarz się zmywa, a dziewczyna zostaje na maskowym balu.

Po jakimś czasie lekarz dowiaduje się, że jego kolega z czasu studiów - muzyk, od którego wydębił hasło wprowadzające na masońską imprezkę, ulotnił się z miasta z mocną obitą twarzą w towarzystwie mało przyjemnych przyjemniaczków; a dziewczyna, która się za doktorem wstawiła, została znaleziona martwa. Za medykiem zaczynają się kręcić jakieś podejrzane typy i wysyłają ostrzeżenia, żeby za bardzo nie interesował się tymi wydarzeniami.

Naszego ocalonego bohatera zaprasza na pogawędkę jeden z uczestników odjechanej maskarady i wyjaśnia mu, że śmierć dziewczyny to był czysty przypadek i że on, jako lekarz, który wcześniej ratował tę samą dziewczynę z narkotykowego odjazdu (tak rzeczywiście było) nie powinien mieć żadnych wątpliwości, iż to zwykłe zaćpanie przeniosło ją z tego świata w zaświaty.

Doktor jest totalnie rozbity. Jeden wieczór wstrząsnął jego światem. Nie jest niczego pewien. Nie wie, czy był mimowolnym sprawcą śmierci dziewczyny, czy nie. Nie wie, czy klub wielbicieli różnorodnych maseczek mu odpuści, nie wie, co się stanie, gdy powie o wszystkim żonie. Nie wie nic. Nie ma żadnej pewności, a My jej nie mamy razem z nim.

Żona (grana przez Nicole Kidman) wysłuchuje spowiedzi męża, mówi mu, że go kocha, a potem dodaje: „musimy jak najszybciej zrobić coś bardzo ważnego”. Gdy ten pyta, co to jest, pada jednoznaczna odpowiedź: „pieprzyć się”.

Taka jest mniej więcej wersja translacyjna suflowana w opisach dotyczących zakończenia filmu.

No dobrze zapytacie, ale jaki to ma związek z to byciem wielkim artystą i z masonerią?

Już Wam wyjaśniam. Otóż artysta, który dał się wciągnąć w tajemnicze stowarzyszenie jest w dokładnie takiej samej sytuacji, w której znalazł się nasz lekarz pod koniec filmu.

Artysta bowiem, który wplącze się masońskie tryby, także musi dojść do wniosku, że nie jest pewien niczego. Będąc uwikłanym w nieformalne struktury nie może być pewien, czy recenzje jego filmów nie są kupione, albo pisane na zlecenie, czy koledzy klepiący go po ramieniu nie są kumplami z „balu maskowego”, czy splendory i nagrody na niego spływające nie są efektami czyichś zakulisowych poczynań. Nie jest pewien, czy jego dzieła mają autentyczną wartość i czy ich odbiór nie jest sztucznie kreowany oraz w jakiej mierze sukces, który odniósł, jest wyłącznie jego zasługą.

Chodzi mi o to, że ktoś taki czuje się jak uczestnik wyścigu konnego, który jechał wierzchem, ale w opasce na oczach. Na mecie wszyscy klepią go po plecach i mówią, że wygrał, ale on nie jest pewien, czy w wyścigu nie brały udziału jakieś liche chabety i czy się nie ścigał z podstawionymi konikami na biegunach. Zero wiedzy, zero pewności, dezorientacja i brak autentycznego, niezmąconego poczucia własnej wartości i sukcesu.

Mając w pamięci komentarze Toyaha, zadałem sobie trochę trudu i wygrzebałem z czeluści Internetu magazyn „Cinema”, który pilotował wejście „Oczu” do polskich kin.

Powiem Wam, że Toyah miał w swoim komentarzu tyle racji, że mógłby jej ilością zrównoważyć jej ewentualne braki we wszystkim, co napisał później.

Ilość golizny, jaka znalazła się w tym numerze, może konkurować z każdym numerem „Playboya”- ze stu stron magazynu na ponad 20 oglądamy gołe cycuchy i poślady z innych znanych z przeszłości skandalizujących filmów. Pewnie się domyślacie – ostatnie tango na paryskich podłogach, listonosz puka dwa razy (z czego raz na stole), odbudowa japońskiego imperium w oparciu o sferę zmysłów i na tle tego wszystkiego oczywiście Cruise i Kidman, którzy sprawdzają „jak daleko można się posunąć”.

Nawet Wojtek Cejrowski przeprowadza w tym numerze wywiad z jakąś polską aktoreczką, która latała po planie filmu „Małżowina” w stanie wybitnie przewietrzonym. Wojtek pyta ją o to, czy się z tego spowiadała i czy w windzie faceci ślinią się na jej widok.

W takim właśnie sosie zanurzono film Kubricka i wygląda to na robotę uczynioną z pełną premedytacją.

W tymże numerze można również znaleźć anegdotę przytoczoną przez niejakiego Matthew Modine’a:

„Któregoś dnia opowiedziałem Stanleyowi dowcip. Mówiłem: „Wyobraź sobie, że nie żyjesz”. Na to on, że to wcale nie jest zabawne. „No tak – kontynuowałem – ale Steven Spielberg też nie żyje”. To mu się podobało, więc opowiadałem dalej. A więc jesteś w niebie, właśnie umarł Steven Spielberg. Archanioł Gabriel wita go u bram niebios i mówi mu, jak bardzo jego filmy podobają się Bogu i że w związku z tym zostanie spełnione każde jego życzenie. Życzeniem Spielberga jest spotkanie z Kubrickiem. Gabriel spogląda na niego ze smutkiem i mówi, że musi chyba wiedzieć, że Kubrick z zasady nigdy nie bierze udziału w spotkaniach. Na pocieszenie zabiera Spielberga na wycieczkę po Niebie. Kiedy koło nich przejeżdża na rowerze facet z brodą, ubrany w wojskową kurtkę, podekscytowany Spielberg rozpoznaje w nim Kubricka. Pyta, czy nie mógłby po prostu podejść i przywitać się. Na co Gabriel wyjaśnia, że to nie Kubrick, lecz Bóg, któremu wydaje się, że jest Kubrickiem.” Stanleyowi spodobał się dowcip”.

Jestem przekonany, że Kubrick był niegłupim gościem i chyba z masonerią miał jakieś styki. Tak sobie myślę, że on z pełną premedytacją poprowadził ten film i uczynił go formą podsumowania z bandą „maskonurów”. Bo cały film zmierza w sumie do tego, by na końcu zrobić coś bardzo ważnego i powiedzieć jedno słowo:

FUCK.

A co najdziwniejsze, Bóg chyba także uznał dowcip Modine’a za udany i rzeczywiście zabawił się w reżysera. Mało tego, zamienił się w samego Kubricka i stwierdził, że to jedno słowo, będzie najodpowiedniejszym zakończeniem i podsumowaniem - to właśnie jedno słowo, do wypowiedzenia którego Kubrick przez cały film zmierzał… Po jego wypowiedzeniu przez Nicole Kidman, film gwałtownie się urywa.

I równie gwałtownie urwała się cała twórczość Kubricka, bowiem umarł jeszcze przed premierą tego filmu.

Niesamowite zakończenie, ale jeśli pracowało nad nim dwóch wielkich Twórców…

 

A tu profesjonalnie przygotowana instalacja, odsyłająca ostatni film Kubricka prosto w kanał:

http://allegro.pl/czasompisno-cinema-stanley-kubrick-i7343615262.html

---

tagi: masoneria  stanley kubrick  cinema  artysta  tom cruice  nicole kidman  oczy szeroko zamknięte 

	betacool
	12 maja 2018 13:25

36     4077    9 zaloguj sie by polubić