to jest wszystko wewnątrz domu? bo przez chwilę myślałem że stosujesz baśnie jako materiał ocieplający

Dzięki za miłe słowa, ale żeby za bardzo nie wpadać w górne rejestry, sięgnę po kolejną książeczkę z sypialni. To także wiersz "odnalezionej" Moniki, chyba mój ulubiony. Zwłaszcza jego zakończenie.

Oda do rzeczy w moim domu

Lubię rzeczy niedokończone

albo takie, które starzeją się

na moich oczach

Wyżłobione codziennością drewno

kuchennego stołu

przecieram z czułością

wszystkie twoje zmarszczki

I dobrze że wyszły już spod lakieru

nie muszę tak przepraszać

za zadrapania i rany

które zostawiamy ci 

na pamiątkę pośpiesznego życia

Albo szorstkie płótno obrazu

na którym moje dzieci

stoją na niedomalowanych nogach

Portrecik niecierpliwej tęsknoty

żeby już jakieś kalosze

czapkę, którą można zgubić

starą bo biec trzeba

biec

O wy 

niezepsute grzechem doskonałości

ułomne chybotliwe krzesła,

skrzypiące podłogi

kubki niewiadomo skąd

​​​​​​​zostańcie tu

rozmów dawno przebrzmiałych

gestów czułych

pilnuje

i jeszcze tego

żebym nie chciała udawać lepszej

niż jestem

z tomiku "Z okna na świat" Moniki Michałek

To chyba była ucieczka od przegrzania mózgu. Uczył się w tym czasie matematyki, bo miał z niej warunek. Zdał matmę i uliczka też stoi.

Dziękuję za poezję, która otwiera serce.

Wspaniala notka ale jeszcze bardziej wspaniala Rodzina. Wiem ze taka harmonia lub jak kto woli kontrolowamny chaos rodzinny nie bierze sie z powietrza. Gratuluje kierunku, metody, wytrwalosci...

Tak...

... zycie pisze niesamowite scenariusze, absolutnie inne od naszych marzen i oczekiwan... no, przynajmniej mnie taki scenariusz napisalo...a  jeszcze co mi napisze - to jedna wielka niewiadoma, ale niech i tak bedzie...

... ta makietka jest tez niesamowita...

... ogolnie - bardzo fajny i rodzinny wpis... taki na boza niedziele i lekka zadume.

Myślę, że Monika tu zerka i się cieszy.

Też mi się jakoś zatęskniło za poezją.

Dziękuję. 

Ale to raczej jest tak jak z tym stołem z wiersza. Trzeba umieć uznać swoją niedoskonałość.

Jak masz łóżko otoczone przez książki i boisz się, żeby się kiedyś nie zwaliły na śpiącego, to nie wspominasz, żeby nie kusić. Niedawno spał gdzieś niedaleko poduszki Kim Ir Sen..oraz jego dzieła i polityczne wizje, wiec nie ma się czym chwalić ;)

Coś mi mówi, po zobaczeniu jak patrzycie i co dla siebie robicie w tym nieporządku, że to raczej codzinne  przecierania z czułością zadrapań :) Swoją drogą, dzieciaki w Istebnej to mają fajną panią.

Tak to racja. A my tu mamy za to fajnych tropicieli.

a jak szybko się przy nim usypia...

kwartlaniki i coryllusy są jednak w innych miejscach niż sypialnia, poniżej częśc z nich

Marzy mi się własna biblioteczka z wykuszem i oknami, gdzie będą tylko książki, zamiast ścian, okna i biurko

No to wspomnę :) Na nocnym "stole" zrobionym ze starego, dworskiego tabletu  na współczesnych nóżkach leżą zwały aktualnych książek do czytania. Łażą po nich kocice, przysiadają, myjąc gorsiki i grzejąc się pod lampą, zanim nie umieszczą się w łóżku. W obiegu musi byc co najmniej sześć tytułów, w tym, naturalnie, "Szkoła Nawigatorów". Dwa numery nadgryzła poważnie moja borzojka w swoim wczesnym stadium zapoznawania się z domem. I z książkami. /I z wieloma rzeczami, w tym zabytkowymi meblami./ Ale już są nowe, bieżące. Gdy na owym tablecie leży jedna książka - czuję jaskółczy niepokój. A najgorzej jest ciemną, głęboką nocą, gdy skończy się czytanie jakiejś pozycji i już nie ma nic. Wstać i pójść do biblioteki się już nie chce i nie wiadomo, co z sobą robić. Pustka i nędza, Panie :) Skądinąd - najgorszy moment to koniec ciekawej książki. Coryllusa staram się czytać POOOO-WOOOO-LIIIIIIIII, ale i tak sie kiedyś książka kończy, qrczę... :) 

dziękuję :) to już pełen wypas

mnie już zadowoliłoby coś mniejszego, nawet o połowę od tego

albo w wersji ubogiej taka jak ta x2 :)

Podoba mi się uboga wersja.

Jeden już w pełni zaanektowany, a opór przed kolejnymi aneksjami jest jednak spory. Muszę chyba po prostu zwiększyć częstotliwość zamieszczania wpisów o makulekturach. Tyle, że to by powodowało inne domowe opory...

"Skądinąd - najgorszy moment to koniec ciekawej książki."

Pięknie napisane i wychwycone.

Że pozwolę sobie wrócić do tego stwierdzenia: "Skądinąd - najgorszy moment to koniec ciekawej książki."

Właśnie złapałem się ostatnio na tym, że bezwiednie zacząłem czytać przypisy do "Socjalizmu i śmierci II". Chwilę trwało, zanim się zorientowałem, że coś jest nie tak i, że to trochę przesada. :-)