Niedzielne cudka z Beta-ogródka

 

 

 

Ciążył mi jakoś tekst, który powinien powstać kilka tygodni wcześniej, ale wtedy nie powstał. Ale w końcu jest…

 

Święta wielkanocne spędziliśmy rodzinnie w Berlinie. Cieszenie się sobą i biesiadowanie staraliśmy się przeplatać spacerami. Pogoda nie była najlepsza i dopiero w lany poniedziałek zaświeciło słońce. Oczywiście, było to hasło do natychmiastowego wymarszu.

Pojechaliśmy do centrum, a tam w samym centrum uwagi Mur Berliński, a raczej to co z niego zostało, czyli kawałki betonowych płyt, które teraz mają to do siebie, że niczego już nie dzielą. Nie ma już tej gorszej strony świata, nie ma już kilkunastometrowej strefy pułapek, które dzieliły zły świat, od tego lepszego. Nie mam bariery, o pokonaniu której można było marzyć i żyć nadzieją, że kiedyś ją się przebędzie. Teraz dobry świat jest wszędzie, więc Mur można oglądać z każdej strony, można go dotykać i nie można już marzyć, o tym by znaleźć się po jego drugiej stronie, bo teraz krążąc wokół, jest się przecież po tej jedynie właściwej.

Cały więc spacer był przyglądaniem się temu, jak wygląda, ten jedynie słuszny i najlepszy ze światów, który otacza Mur.

Tuż przy Bramie Brandenburskiej oglądamy „Pomnik Pomordowanych Żydów Europy”. To taki wielki labirynt z betonowych klocków, w którym dzieciaki bawią się w berka lub w chowanego.

Idziemy dalej. Na którejś z uliczek znajdujemy mural. Z daleka wygląda jak kawał namalowanego rajskiego ogrodu. Tyle, że My wiemy, że w każdym raju musi się gdzieś czaić jakiś wąż. Jest, a jakże na samym rogu – w bereciku z czerwoną gwiazdą. Ot taka niewinna dekoracja w świecie, którego nie dzieli już żaden Mur. Podchodzę bliżej i nie wierzę, własnym oczom, ktoś pod tym berecikiem, na samym czole napisał słowo „Morder”.

Idziemy dalej. Mijamy szkołę żydowską. Piękna brama, której chroni dwóch uzbrojonych policjantów.

Przed odbudowaną synagogą jest kolejnych dwóch uzbrojonych. Cała uliczka przed synagogą naszpikowana jest kamerami i mikrofonami kierunkowymi. Przez głowę śmiga mi myśl, że gdybym w jakimkolwiek języku świata powiedział słowo tutaj słowo „zamach” lub „bomba”, to błyskawicznie przetestowałbym skuteczność działania tutejszych służb. Dzionek jest jednak na tyle piękny, że nie ulegam tej pokusie, bo przecież przed nami kolejne atrakcje.

Kilkaset metrów dalej widać już przecież niebiesko migające policyjne „koguty”. Spokojnie zmierzamy w tamta stronę i to jest bardziej duży trawnik, niż park w środku miasta. Na trawce rozrzucone koce. Na każdym z koców zakwefiona mama z gromadką dzieci, a na pobliskich ławeczkach panowie mężowie, obsługujący przenośne podgrzewacze kebabów. Pośród mgiełek dymków z przenośnych palenisk przemieszcza się ośmioosobowy oddział uzbrojonych policjantów i okrąża ten trawnik mniej więcej tak, jak my przed chwilą pozostałości Muru.

A nad tym wszystkim, króluje dobrze znana nam wieża. To genialne dzieło NRD-owskich inżynierów ma to do siebie, że w każdy słoneczny dzień odbija się na niej wielki krzyż, a ja się zastanawiam, czy ten komunistyczny przeżytek nie zacznie kiedyś przeszkadzać i nie przyjdzie komuś do głowy, by go zburzyć. Oczywiście po to by móc pochodzić w zadumie wokół, czegoś co tworzyło, zły podział.

 

 

---

tagi: mur berliński  wieża telewizyjna  berlin 

	betacool
	22 kwietnia 2018 15:35

16     1400    6 zaloguj sie by polubić