Z jakieś 500 m od domu w zagłębieniu terenu po jesiennych pluchach robiło się płytkie bajoro. Po zachwycie pierwszym śniegiem przychodziło oczekiwanie na pierwszy lód na tym bajorze. Najpierw robiła się taka szyba, którą bombardowało się kamieniami i czekało się na efekt. Najpierw kamienie tonęły, a po dniu lub dwóch pozostawały na uginającej się pod uderzeniem kamienia powierzchni lodu. Później próbowało się nogą czy na ten świeży lód da się wejść. W końcu ktoś z podwórkowej czeredy odważał się na więcej i za jego przykładem reszta brała się za ślizganie. Któregoś razu lód nie wytrzymał dokazującej dzieciarni i wylądowaliśmy po kolana w wodzie. Co było robić? W domu byłaby bura, bo rodzice nie pozwolili chodzić na ślizgawkę. Na szczęście matka jednego z kolegów pracowała, więc przemoczeni zwalili się do niego. Po jako takim podsuszeniu można było pójść do domu. Chyba obawa bury i ewentualntualnego zakazu wychodzenia na dwór/pole spowodowały, że nikt nie zachorował, ani nie miał najmniejszego kataru.

Teraz w tym miejscu pobudowano blokowisko, a zimą przy pływalni jest czynne małe sztuczne lodowisko. Niestety, tylko w ferie jest na nim trochę dzieciaków.

Nasza ślizgawka była na małym bagienku, które zasypano i zbudowano na nim supermarket. Teraz chodzi się po parkingu jak po zamarzniętych falach, a ludzie prowadzą wózki tak, jakby w środku urządzano permanentną promocję "Wyborowej" .

Na szybach mróz malował fantastyczne wzory. Chuchałam długo, zanim udało się przez przeźroczysty wreszcie krążek szyby zobaczyć zasypany ogród. Mój pokój był na piętrze, od strony ogrodu.

Jeszcze po drugiej stronie czekała praca. Tam widać było krążek ulicy i gołębnik sasiada:)

U Babuni na dole szyby drapało się specjalną drapaczką, żeby trochę światła weszło do kuchniu. I żeby, pracując przy kuchennym stole 'widzieć swiat'

.

Chodzilo sia calym podworkiem na Lesna Gorke ,ciekawe czy dzis ktos tam w ogole zajrzy  z sankami. Laskoski na kazdej dlugiej przerwie mial kolejki z ogolniaka , to samo w mleczarskim kefir i bulka. To bylo miasto pelne dzieci a zimy tam mielismy obfite i srogie

A gdzie była Leśna Górka, bo w mojej paczce nikt nie używał tej nazwy?

Byly dwie kolo bunkra w lesie za barakami nad rzeka ,kawalek za lesnym boiskiem i lesna strzelnica . Kojarzysz przedszkole lesne na koncu ulicy Lesnej 

Przy mleczarni sklepik miała taka pani, zapomniałem jej nazwiska, na Mazurskiej. Jutro sobie przypomnę. Po drugiej stronie ulicy, na tym klinie-cypelku między Wojska Polskiego a Mazurską, była najpierw budka z piwem, potem piwarnia, z odwiecznie walającymi pod nią zalanymi psiwem ogorzałymi Kurpiami, ale rzecz jasna nie zimową porą. Latem jakiś jeden od czasu do czasu musiał tam leżeć, albo obszczywać ścianę piwarni. To były czasy. 

Kojarzę, ale tam bywałem rzadko. Wojska Polskiego to kierunek przeciwpołożny. Zimą chyba wogóle. Latem z rodzicami na rowerach aż do Pogubia. Albo na Jabłoń i dalej do serca Puszczy Piskiej, Wiartel, jagody, grzyby. Raj prawdziwy, gdyby nie te kartki na cukier. Ale radzili sobie jakoś ci ludziska. Ostatnio jakiś mój znajomy postawił tezę, że to lud załatwił Gierka, wykupując cukier i robiąc z niego zapasy. A na co te zapasy? Jak to na co? A jak żytniej zabraknie w sklepie? Cukier pal sześć, zawsze będzie. Ale żytnia, panie dzieju, albo wyborowa. W tym sęk. Żartów nie ma. 

Kurpsie w Piszu zawsze były od 1945. Przynajmniej na Wojska Polskiego i, o aronio losu, na Mazurskiej. Kurpsia poznaje się po wymowie słowa psiwo. No i wymowie nazwy własnej. Moi najlepsi kumple i kumpele z podwórka to byli czyste kurpiowskie typy. No i jeden Cygan, świetny facet.  

Przecież Pisz to mieszane osadnictwo kurpiowsko-kresowe. Z janisborskich(piskich) Mazurów ewangelików nic tam po 1945 nie zostało. Wszyscy uciekli przed Ruskimi albo i Ruscy ich gdzieś wywlekli. Nie wiem dokładnie. 

Trampik, tak go nazywaliśmy. Moje miejsce przedwczesnej inicjacji piwnej. Fatalnej w skutkach. Mordownia wspaniała. Przesadzam że mordownia, ale atmosferę to on miał, prostu z Rejsu Piwowarskiego. O i nawet nazwisko reżysera pasuje. 

Aha, ta kobita nazywała się Masłowska, ta co miała sklepik przy mleczarni na Mazurskiej. 

Herbata z cytryną niezastąpiona. Ale w Piszu za moich lat szczenięcych o ile pamiętam to był raczej rarytas. Dlatego konfitury. 

Nic nie przebije wspaniałości pierwszego śniegu za oknem. Tak jest od lat i tak pozostanie. Wieki temu były oczywiście saneczki. W drodze ze szkoły można było na trawniku się położyć i "wyprodukować orła". A potem porównać. W nowszych czasach podobno młodzież młodsza (do lat 10) szalała przez jakiś czas na miejscowej górce na poduszkach włożonych do plastikowych worków. Zero tarcia i przyspieszenie kosmiczne:)))
PS. A Notka oczywiście - super.

Nadzwyczaj lubię Twoje notki, Betacoolu. 

Ten płaszczyk ze sztucznego misia, zawiązany specjalnym sznureczkiem /ozdobnym, żeby nie było :)/. 

Moje pelargonie, stojące od miesiąca w domu juz straciły "moc". Wystawiam je dość wcześnie, w kwietniu i od zimna robią im sie piękne, bordowawae liście. 

Moje pelargonie mają już pięć lat. Na zimę wstawiam je do domu. To nieco uciązliwe dla mnie, przeto tej jesieni powiedziałam szlus. Niech zdychają /są pięcioletnie i nieco - a właściwie mocno -  wyranżerowane/. Tak se mówiłam buńczucznie, a  jak zrobiło się na dworze mikro i przykro, no to zawlokłam te liczne donice pod dach :) Koty uliczne też łamały mi serce słotnym listopadem :))) Teraz są domowe i wylegują się na zabytkach. Pewnie to wiesz, ale napiszę dla porządku: pelargonie są bardzo, bardzo żarłoczne, wymagają stałego zasilania w okresie wegetacyjnym. Ale też odpłacają naszą troskę z nawiązką. Mam zestaw mocno ekstrawagancki jak dla malarza - wszelkie odcienie czerwieni i ostrych różów. Nigdy w życiu nie posadziłabym takich kolorów na półtnie, a więc nadrabiam w realu :) Gdy wybuchają kwiatami - to normalny szał!

Ale cudna notka!

I dobrze mi sie komponuje z tym, co za oknem i moim stanem ducha sprzed trzech dni. Nawalilo sniegu jak nigdy (tu gdzie mieszkam, jak snieg pada, to natychmiast topnieje, taki mikroklimacik) i lezal sobie spokojnie przez dwa dni ujemnej temperatury. A ze sluzby nie przyzwyczajone, nie zdazyly na czas z akcja, to brnelismy tak przez miasto po tych kopach wspanialego, skrzypiacego sniegu. Kiedy trzy dni temu zobaczylam te bajke za oknem, to natychmiast mialam ochote wybiec, tarzac sie, lepic balwana i wyczyniac rozne figle. No ale nie bylo z kim, dziecko szlo do szkoly. Radosc na widok sniegu zawsze niezmienna.