„Głupota tekstu to żaden problem, natomiast wtórność zabija”

 

Okazuje się, że pisanie o sesji Baranowie w kilka dni po jej zakończeniu i nie zahaczenie o wtórność będzie trudne, zabójczo trudne. Chwytanie się za napisanie czegoś nowego zakrawa na czystą głupotę, ale ponoć ta nie stanowi przy pisaniu tekstu żadnego problemu…

O jak dobrze! Pomyślałem sobie, że mam w ręku „Bukę u psyhiatry”. Jeszcze kilka dni temu w ogóle nie kojarzyłem kim jest Buka. Okazało się, że to dlatego, że organicznie nie cierpiałem Muminków. Jeden tom Muminków dostałem jako nagrodę po pierwszej albo drugiej klasie szkoły podstawowej i stwierdziłem, że to zupełnie nie moja bajka i tak mi zostało.

Ale wróćmy do zdania o głupocie i wtórności. Nie myślcie, że ten mądry cytat wymyśliłem sam. Znalazłem go w książce Profesora Święcickiego, w rozdziale „Reguła trzeciego dziecka”. Chyba rozumiecie, że jako ojciec trójki dzieci nie mogłem od niego nie zacząć:

„Rzecz w tym, że ludzie są dwustronnie symetryczni. Posiadają dwoje oczu, dwie ręce i jeszcze kilka innych podwójnych czynników pozwalających na kontrole rodzicielską. Stąd też kontrolowanie dwojga dzieci, przy odpowiedniej wprawie i motywacji, można doprowadzić niemal do perfekcji. A jakby się ludzie nie zarzekali, jak bardzo chcieliby swym dzieciom dawać wolność, swobodę i pozwolenie na bycie innym - nie dadzą rady. Nie ma mowy. Jeśli tylko będą mogli, wpłyną, pokierują, przypilnują, choćby z zaświatów. Jeśli będzie dwoje. Trzecie ucieknie. A jak trzecie ucieknie, to oczywiście wszystko ucieknie, bo wtedy zrozumiesz rodzicu, ze nie masz niczego pilnować, bo nie ma niczego do pilnowania. Trudno uwierzyć?
W to nie można uwierzyć, to można tylko przeżyć”.

Profesor pod koniec tego tekstu przekaz jeszcze bardziej upraszcza i pisze o córce Oldze (Trzecim Dziecku) w ten sposób:

„Jesteś wolna ode mnie, bo Cię kocham”.

Potem Pan Profesor dodał kilka zdań o pisaniu o uczuciach i choć przedstawia dwie stojące na tej drodze poważne trudności, to ja się nimi nie przejąłem. Uwierzcie, że pokochałem tę książkę od pierwszego przeczytanego rozdziału i przy czytaniu kolejnych stan ten trwa i się pogłębia. Tak się dziwnie złożyło, że Pan Profesor wspomina w jednym z rozdziałów o filmie Bunuela (ja też o jednym niedawno pisałem); o antypsychiatrii, którą wręcz naszpikowany jest jeden z tomów Transgresji, który właśnie noszę ze sobą, żeby się z nim porządnie rozprawić. I o wielu jeszcze rzeczach, stanach ducha i przeżytych dylematach opowiada ta książka, jak choćby ten przeżyty przez Pana Profesora i przeze mnie, czyli ostateczne rozwiązanie kwestii nowotworu psa. To książka MOJA. Do bólu MOJA. Tyle.

Sam wykład Pana Profesora, wygłoszony bardzo barwnie i ze swadą, pozostał w pamięci uczestników na długo. Umówmy się, że nie bez reperkusji, bowiem od chwili jego wygłoszenia wielu uczestników konferencji przypatrywało się otoczeniu bardzo bacznie, z wyraźną tendencją tropienia dwubiegunowców. Ja uciekłem od takich pokus, bowiem z wykładu dowiedziałem się, że w normalnym życiu poruszanie się emocjonalnym ruchem konika na biegunach, zazwyczaj wpędza w poważne kłopoty. Jednak podczas niedzielnego zwiedzania zamku na jednym z obrazów wypatrzyłem postać, która do opisu objawów choroby pasowała i to mocno. Sami popatrzcie:

Widoczne tendencje do odlotów, pobudzenie, lekkie szaleństwo w oczach, skłonności do dziwnych zachowań erotycznych, by nie rzec fascynacja seksem i ta zapalona zapałka, którą nie wiadomo do czego ten mały osobnik przyłoży… Słowem cała gama sygnałów, które powinny wzmóc naszą czujność, gdy obarczony takim zestawem atrybutów indywiduum wejdzie nam w drogę…

Rety! Teraz sobie przypomniałem, że przecież gościa z podobnym eksponatem widziałem w Baranowie i to jeszcze w sobotę. Nie miał w ręku wielkiej zapałki ale bawił się (mając chochliki w oczach) niemałą gazową zapalarką… Niestety nie zrobiłem zdjęcia. Musicie mi uwierzyć na słowo.

 

Opowieść o biskupie

 

Muszę szczerze przyznać, że wiele makulekturowych treści, wiąże się z defasonowaniem wielu pomnikowych bohaterów, którzy niekoniecznie zasługują na pomniki inne niż na nagrobku.

Biskup Łoziński zasługiwał nie tylko na pomnik na grobie. Niestety po jego śmierci ciało spoczywało przez wiele lat w bezimiennej krypcie, chronione warstwą zwykłego muru przed komunistyczną nienawiścią, która nie ginęła nawet wtedy gdy umierał człowiek.

Ksiądz Krzysztof Irek (z którym przez większość konferencji miałem zaszczyt siedzieć ramię w ramię) kilka razy podkreślał, że ze scen z życia biskupa Łozińskiego można by było stworzyć niezapomniany i porywający film. Nie wiem, czy gdyby takowy powstał, byłby na tyle szczery, na ile jest książka księdza o biskupie. Kandydat na ołtarze otwarcie przeciwstawiał się polityce prowadzonej przez Piłsudskiego, jego wojskowemu kunktatorstwu i traktatom z Rygi, skazującej na śmierć tysiące rodaków, którzy pozostali na wschód od wytyczonych granic.

Najwspanialszym pomnikiem biskupa Łozińskiego byłaby jego kanonizacja. Proces trwa i to od dawna. Biskupowi przysługuje tytuł Czcigodnego Sługi Bożego. Brakuje udokumentowanego cudu i o żarliwe modlitwy z prośbą o wstawiennictwo biskupa Łozińskiego w beznadziejnych przypadkach, prosił nas wszystkich Ksiądz Krzysztof Irek.

Jak widzicie cudownych okoliczności do pogrążenia się modlitwie na zamku nie brakowało.

Tyle, że to nie okoliczności mają obfitować w cuda, ale modlitwa.

 

Polacy w carskiej armii

 

Dobrze wiemy, że cnotom, które prezentował biskup Łoziński niełatwo sprostać. Nie dopiliśmy nawet kawy, a była już mowa o dużo mniej restrykcyjnych kryteriach, tyle że nie dotyczących powołania do armii świętych, lecz do armii carskiej.

Więcej niż 152 cm wzrostu i więcej niż połowa posiadanych zębów już do tej armii kwalifikowały. Ten zamkowy smok to stomatologiczny okaz zdrowia i od carskiej armii ze względu na stan uzębienia na pewno by się nie wymigał.

Wykład Jacka Legiecia był pełen konkretów, wojskowo wręcz uporządkowany i ze wszech miar ciekawy. Mnie z racji tego, że pisałem swego czasu o generale Grąbczewskim najbardziej poruszył fakt ogromnej nadreprezentacji Polaków w średniej kadrze oficerskiej armii carskiej w końcu lat 40-tych XIX wieku. Jacek Legieć mocno westchnął rzucając prawie nie dostrzeżoną uwagę, że gdyby nie powstanie styczniowe, to w drugiej połowie XIX wieku armią carską dowodziliby najprawdopodobniej polscy generałowie.

Co by się stało, gdyby doświadczonym i wysoko postawionym polskim oficerom nadarzyła się szansa odzyskiwania niepodległości. Jak ona by wtedy wyglądała? Gdzie byłyby wytyczone polskie granice? Czy miałby szanse przetrwać w Rosji bolszewizm i czy przypadkiem Piłsudski nie musiałby stawiać swoich pasjansów w jakiś prowincjonalnych koszarach, a nie w Belwederze …

 

Klucz do Małyńskiego

 

W sobotni wieczór w jednym z zamkowych pokoi próbowaliśmy się zmierzyć z ogromnym sekretarzykiem. Dostępu bronił ozdobnie oprawiony zamek, do którego wyraźnie nie pasował umieszczony w nim klucz. Próby majstrowania przy zamku niewiele dały i zawartość prawie całego sekretarzyka pozostała tajemnicą, pozwalając tylko na odsłonięcie przestrzeni wysuwanych szufladek.

Wykład doktor Ryszarda Mozgola był próbą otwarcia dużej przestrzeni, która do tej pory była w Polsce zupełnie nie odkryta. Wykład Pana Doktora treściwy, skondensowany i wartki, jedynie z grubsza nakreślił, jak wiele problemów czyha na odkrywcę chcącego dotrzeć do zagadek, które się przed ostatecznymi rozwiązaniami bardzo mocno bronią.

Nie będę tu streszczał wykładu, bo wszyscy wiemy, że byłaby to działalność zabójczo wtórna. Miałem zaszczyt posłuchać Pana Ryszarda także podczas wieczornych kuluarowych dyskusji i jestem przekonany, że dokona on wielu cennych odkryć i zbliży nas do odpowiedzi na wiele nurtujących kwestii.

Bo czyż nie frapujący jest fakt, że Małyński pisał prawie wyłącznie po francusku, że był wydawany jedynie na Zachodzie. To tak, jakby cały obszar poruszonych treści przeznaczał nie polskim politykom, lecz europejskim elitom; tak jakby tam widział siły decydujące o losach Europy i świata. To co rzuca się w oczy w tekstach Małyńskiego, to jego nad wyraz celny ogląd rzeczywistości i nadchodzącej przyszłości. Te wizje musiały powstać nie tylko w wyniku indywidualnych przemyśleń, lecz w toku dyskusji z wieloma wpływowymi osobami. O tych osobach z prozy Małynskiego chyba niewiele wiemy. Być może te pozostające w cieniu postacie, odsłonią kolejne tłumaczone książki. Mój nos podpowiada mi jednak, że i w tym względzie musimy bardziej liczyć na dociekliwość Ryszarda Mozgola.

 

Gdy państwo teoretycznemu nie po drodze z teorią prawa

 

We wstępie wykładu Pani Profesor Katarzyna Kostrzewa dość długo rozprawiała o państwach suwerennych i stosujących zachodnie standardy.

Potem przeszła do cytowania konkretnych przepisów prawa międzynarodowego.

Przyznam, że ich brzmienie jest na tyle jednoznaczne, że nawet średnio rozgarnięty student prawa nie powinien popadać choćby w taki rodzaj wytropionej w Baranowie zadumy:

Przepisy prawa dotyczące procedowania nad badaniem katastrofy były jasne i jednoznaczne. Wydarzyła się jednak kolejna, tym razem prawna, katastrofa, a jej skutki były podobne do tej rzeczywistej. Tyle, że jej zszarganymi ofiarami zostało państwo, prawo i jego standardy i państwowa suwerenność.

 

Karp wrogiem ludu

 

W każdej kolejnej cząstce tej opowieści próbowałem udowodnić, że zamek w Baranowie pełen jest symboli, którymi można zobrazować tematy konferencji. Oto ostatni z nich – odcięta głowa ryby, którą można podziwiać na znajdujących się ponad krużgankami sklepieniach.

Z wykładu Doktora Łukasza Modelskiego jednoznacznie wynikało, że ryba – tym razem karp, został sklasyfikowany przez rewolucyjnych polityków jako wróg ludu i jak każdy wróg, przeznaczony został do kasacji. Śmierć karpia, to śmierć symbolu niezależności dworów i klasztorów.

Produkcja żywności to tworzenie niezależności. Kontrola tej produkcji - to limitowanie wolności. Pamiętajmy o tym spoglądając na kolczykowane krowy, świnie, na drób, którego poruszanie się po gospodarstwie wymaga posiadania drobiego paszportu. Pamiętajmy, śledząc próby opodatkowania przydomowych warzywniaków. Jeśli zapomnimy, to czeka nas pozycjonowanie ślimaków, żabich udek, pieczonych szczurów, prażonych chrabąszczy i najpodlejszego sortu podrobów jako wykwintnych smakołyków, nad którymi nie wolno wybrzydzać, bo każą nam nad nimi smakowicie cmokać, nad wyraz troskliwi rewolucjoniści i demokraci.

***

Na zakończenie dodam, że na konferencję przyjechałem z żoną. Wróciliśmy nieco odrealnieni, a ona sama stwierdziła, że po takim przeżyciu trudno z marszu odnaleźć się w codziennej rzeczywistości. Gdyby to spróbować ująć w słowa, to musiałbym z nieukrywaną radością jeszcze raz sięgnąć do książki Profesora Święcickiego i do rozdziału o trzecim dziecku:

W to nie można uwierzyć, to można tylko przeżyć.

---

tagi: baranów  trzecie dziecko  buka u psychiatry  lub  profesor święcicki 

	betacool
	13 marca 2019 14:16

47     2293    31 zaloguj sie by polubić