Niedzielne cudka z Beta-ogródka

Irysy i księża bibliofile

Kiedyś pisałem tu o tuzinie opakowań z kłączami irysów, w których ledwie było można dojrzeć oznaki życia. W tamtym wpisie chwaliłem się, że po jakimś czasie, jeden z nich zakwitł.

Czas mija szybko i z tego co liczę, większość z ówczesnych zakupów nabytych za cenę flaszki najtańszej wódki postanowiła pokazać, na co stać stworzenia obdarzone minimalną dawką troski.

Jak widzicie paleta, barw, rozmiarów kształtów wielka i co najmniej o połowę za krótka, bo tych okazałości jest przeciez drugie tyle.

Dobrze, zapytacie, ale co wspólnego z irysami mają księża bibliofile?

Pierwsze egzemplarze książek z pieczęciami, podpisami, ex librisami z bibliotek księży witałem z oznakami radości. Wszak znak, że z tego co trzymam w ręku korzystała osoba duchowna, czasami przed stu laty, to znak jakieś ciągłości i tego, że to co kogoś frapowało przed dziesiątkami lat, może ciekawić również dzisiaj.

Po jakimś czasie okazało się, że sprawa ma nie do końca radosny wymiar, bowiem książki ze znakiem użytkowania przez duchownych, bez wyjątku! oznaczały, że ksiądz, proboszcz, kanonik, infułat, który tę książkę posiadał już nie żyje. Internet jest medium niezwykłym. Jedna mała pieczęć, albo podpis odsyłały mnie do życiorysów, które kończyły się czasami zupełnie niedawno. Te biografie, to zazwyczaj piękne świadectwa… skąd zatem mój niewesoły nastrój?

Oto stąd, że te książki to również świadectwa. Tyle, że nikt o nie zadbał. Porozpraszały się po internetowych antykwariatach. I tylko od czasu do czasu trafiają przed oczy kogoś, kto stwierdzi, że drzemie w nich okruch życia.

	betacool
	2 czerwca 2019 14:15