makulektura.pl

Niedzielne cudka z Beta-ogródka.

Jeden z dwunastu. Niedzielna opowiastka, przez chwilę bez morału, a teraz z morałem i to niejednym.

 

 

Wiosną i jesienią, ale tą bardziej późną niż wczesną, jest w marketach taki moment, że prawie wszystkie rośliny (a raczej to co z nich niechcianego zostało) trafiają na wyprzedaże.
Stoją sobie smutno najgorsze chucherka i straszą swym wyglądem.
Ja się przyznam, że może odrobinę w melancholię mnie ten widok wprawia, ale wcale nie tak za bardzo...
Ja po prostu wiem, że to czego większość ludzi nie chce, wcale nie musi być takie kiepskie,  jak na pierwszy rzut niewprawnego oka wygląda.

Rok temu, późną wiosną, trafiliśmy na targowisko ledwo żywego przecenionego towaru. Na dużym stole leżała cała masa popakowanych cząstek irysów. Zdjęcia na opakowaniach były przepiękne, ale w niektórych foliowych woreczkach bardzo trudno było dopatrzyć się śladów życia.
Spędzilismy nad tym stołem ze dwadziescia minut. Wybraliśmy dwanaście różnych odmian, zapłaciliśmy za wszystko może dwanaście, a może osiemnaście złotych, po czym zaczęliśmy żmudną reanimację.
Z młodszą córą wybraliśmy 12 doniczek, przygotowaliśmy żyzną ziemię, wstawiliśmy w donice w ciepły zakątek i wspólnie chuchaliśmy i dmuchaliśmy, a czasami podlewaliśmy ich zawartość.
Oj, długo czekaliśmy na pierwsze zielone kiełki. Ale w końcu się pojawiły. Potem zadawaliśmy sobie wspólnie pytania, ile z tej dwunastki ożyje. Gdy listki wyrosły już w dziewięciu donicach, zachodziliśmy w głowę, czy to koniec i czy z ostatniej trójki nie będzie już nic. Ale w połowie lipca wiedzieliśmy już na pewno, że nam się udało, że cała dwunastka żyje, rośnie i jesienią powędruje na kwieciste grządki.

Wiosną wszyscy nasi podopieczni zbudzili się z zimowego letargu. Chodziliśmy wokół nich z nie mniejszą troską. Chuchaliśmy, dmuchaliśmy, a czasami podlewaliśmy...
I co? I nic. Żaden z dwunastki nie chciał zakwitnąć. Nie wiem, może były za młode, za małe, za słabe, albo trafiły w nienajlepsze miejsca.

Po sukcesie przyszło zatem spore rozczarowanie...
Tydzień temu zdarzył się jednak pierwszy "cudek" - jeden z dwunastu wypuścił kilka pąków. A potem jeden z tych pąków pękł i wyłonił się kwiat, który możecie oglądać na zdjęciu.

I to jest taki piękny moment, w którym człowiek dostrzega sens swoich działań i upewnia się w tym, że może w kolejnym roku jak trochę pochucha, podmucha, a czasami popodlewa, to być może doczeka się dziesięciu, a może nawet dwunastu takich cudków...

Nie wiem, czy z tej opowiastki wynika jakiś niedzielny morał...

Ja przed tygodniem zdołałem jakiś sklecić. Ale pomyślałem, że jak niedziela, to niedziela i jakieś budowanie wspólnoty, może by się przydało...
Wydumałem więc, żeby może w odróżnieniu od wspólnot ze wszechmiar niemoralnych, spróbować stworzyć "moralną" albo "morałową".
Pomyślałem po prostu, że może jakiś morał wynikający z tej opowiastki, ktoś zaproponuje w komentarzach, a ja go pod koniec dnia (po demokratycznym głosowaniu w jedno-, trzy-, albo pięcioosobowym składzie) do tej opowiastki wkleję i być może za jakiś czas będziemy mieli cały zbiór takich wspólnotowo-niedzielnych opowiastek z morałem...

 

P.S.1 Nie wiem, czy Chlor zagląda do ogrodniczego cyklu, ale jeśli zagląda, to wiem, że stać go na bardzo niebanalny morał.
Na wszelki wypadek ja mu trochę sprawę utrudnię i napiszę, że dziś poniższy morał (a może raczej złota myśl) na pewno nie wygra:
 "Każdy Krakus, będzie się cieszył nawet na stypie, byle obiad był za darmo, więc na każdej wyprzedaży jest nieco bardziej melancholijny niż na pogrzebie, bo na wyprzedaży trzeba jednak coś zapłacić".

Miłego wymyślania i miłej niedzieli Nawigatorskiej Braci życzę. Do umoralniającego wieczora!

 

P.S.2.

Bardziej już wieczór niż niewieczór, więc pora na spełnienie obietnic.

Przyznam się, że z pewną nieśmiałością wystawiłem doniczkę z prośbą o wsadzenie jakichś ziarenek z morałem. A teraz mam spory problem, bo w doniczce wyrosło kilka kwiatków wychuchanych przez "morałową wspólnotę" i każdy jest inny, i każdy zachwyca.

Cudne jest to, że rozmawiając o sprawach bardzo przyziemnych, wręcz ziemią ubabranych, dochodzimy do bardzo nieprzyziemnych myśli i uogólnień.

Dla mnie nauka o tym, że coś, co jest na skraju śmierci, a jednak ożywa, bo potrzebowało paru drobiazgów i wiary w to, że cud się może zdarzyć jest piękna.

A historia wyciągnięciu kogoś lub czegoś z niesprzyjającej rzeczywistości, daniu szansy i szepnięciu "pokaż co potrafisz" jest mi bardzo, ale to bardzo bliska i w pewnym sensie oddaje nam wszystko to, co się tutaj dzisiaj zdarzyło. Bo kto, w piękny niedzielny dzień (to są te niesprzyjające okoliczności) chciałby się zajmować moralizatorstwem...

A jednak ktoś chciał... i efekty okazalsze od kwiatka ze zdjęcia.

 

Ale, że morał powinien być krótki i zapadać w pamięć, to sekwencja Bolka jest też bezcenna:

"Jak Pan Bóg dopuści to i przeceniony irys kwiatka wypuści".

 

I to ostatnie zdanie dedykuję Chlorowi, bo ja czuję, że On tu jeszcze nieraz niezłego kwiatka wypuści...

Do następnej niedzieli...z opowiastką ubabraną ziemią i.... nieziemskimi morałami!

 

 

 

 

---

tagi: irys ogród morał 

	betacool
	8 lipca 2017 23:59

27     1619    6 zaloguj sie by polubić