makulektura.pl

Niedzielne cudka z Beta-ogródka

Lustro zimowego himalaisty?

 

Makulektura nr 30

Ks. Jan Grabowski. Ku szczytom. Egzorty dla młodzieży szkół powszechnych.

 

Niedawno moja córa pochwaliła się zdjęciem, które możecie oglądać powyżej, a nieco wcześniej w moje ręce wpadła książka wydana w Kielcach w roku 1947.

Ta książka ma 71 lat i nie porozcinane strony i tytuł „Ku szczytom”.

Ja się muszę przyznać, że i książka i zdjęcie bardzo mnie poruszyły, bo znalazły mnie tuż po gorącej dyskusji dotyczącej pasji w życiu człowieka, która na pewnej górze znalazła swój głośny koniec. Nie sądzę, żebym w tej niedawnej debacie wzniósł się ku jakimś szczytom. Wręcz przeciwnie stanąłem przed lustrem i zbyt dumny z siebie nie byłem. A potem przeczytałem fragment książki, której egzemplarz poniewierał się przez siedem dekad w stanie takim jak go drukarz stworzył:

„Widzieliście zapewne rozmaite portrety prezydentów, uczonych. W każdej zakrystii przy kościele wiszą portrety Ojca św. I biskupa diecezji. A gdzie są portrety P. Boga? Mamy wiele obrazów P. Boga, na których przedstawiony jest w postaci starca z siwiuteńką brodą. Ale czyż P. Bóg naprawdę tak wygląda? Któryż to malarz widział P. Boga i gdzie go widział? Przecież P. Bóg jest duchem niewidzialnym i nikt na ziemi nie może go zobaczyć. A więc nie mamy portretów P. Boga? Widzę, że chcecie tak zapytać. A jednak mamy dobre, prawdziwe portrety P. Boga, tylko może jeszcze ani razu nie pomyśleliście o tym.

Portretem P. Boga jest każdy człowiek. Czy nie powiedział Bóg, gdy miał stworzyć Adama: „Uczyńmy człowieka na obraz i podobieństwo nasze?” Obrazem więc, podobieństwem, prawdziwym portretem Boga jesteśmy. Jeśli portret prezydenta obowiązani jesteśmy szanować, a kto by go znieważył uległby surowej karze, to tym bardziej musimy szanować żywe portrety Boga, czyli każdego człowieka.

Pierwszym, najbliższym, najbardziej mi znanym portretem P. Boga, - może każdy o sobie powiedzieć – jestem ja. Zastanówmy się, jak z tym portretem obchodzić się mamy.

Kto miłuje samego siebie, to przede wszystkim wysoko się ceni, dobrze sobie życzy, niczem sobie nie szkodzi.”

To jest fragment tego, co miał dziesiątki lat temu do powiedzenia młodzieży ze szkół powszechnych, ksiądz Jan Grabowski.

Czy on nas do czegoś zobowiązuje?

Wydaje mi się, że tak. On nam każe stanąć co jakiś czas przed lustrem, by podjąć próbę odnalezienia w nim pewnego ważnego obrazu.

I potem przyszło moje dziecko z fotografią, którą wyczarowało gdzieś idąc po drodze ze szkoły i ja już wiedziałem, że to zdjęcie i ten fragment tekstu są materiałami tej samej lekcji i są tym, co być może bezskutecznie chciałem w dyskusji o pasjach przekazać.

Ja tuż po tym jak to zdjęcie ujrzałem i mając w pamięci ten tekst księdza Grabowskiego o portretach, pomyślałem, że to wygląda na „lustro zimowego himalaisty”.

Czy słusznie, czy nie – zostawiam Waszej ocenie.

 

P.s. 1 Kilka stron tej książki rozciąłem. Wiele jest jednak nie rozciętych. Te nie przeczytane niech ktoś z Was potraktuje jako zadanie dla siebie.

http://allegro.pl/ks-grabowski-ku-szczytom-i7180288333.html

P.s. 2 Tydzień temu był tu wiersz o różnych rodzajach drzewa, które w ziemiańskim obejściu miały różne zastosowanie. Miesiące temu odkryłem tu kazania księdza Dąbrowskiego, dziś słuchamy słów księdza Grabowskiego. W sumie to i ja z jeszcze innego drzewa lepione mam nazwisko. Może to taka kolejna porcja niedzielnych znaków?

P.s. 3 "Góra stoi" - często tu pojawiają się te dwa słowa. Tak przez skórę czuję, że ku szczytom (tak jak wołał do młodzieży ksiądz Grabowski) najbliżej dzisiaj z Wąchocka.

Zatem "Ku szczytom!".

---

tagi: góra lustro pasja portret 

	betacool
	11 lutego 2018 18:17

21     2136    13 zaloguj sie by polubić