makulektura.pl

 

Makulektura nr 2

 

Odnaleziony skarb opactwa w Tyńcu.

 

Ks. Tomasz Dąbrowski: Kazania przygodne.

 

 

 

Jakiś czas temu, gdy zamieszczałem pierwszy wpis na tym blogowisku i tłumaczyłem, jak wyobrażam sobie funkcjonowanie instytucji o nazwie Makulektura, jeden z komentatorów o wdzięcznym nicku Czepiak1966 napisał tak:

 

„ Z tymi książkami dzieją się różne rzeczy: niektóre krążą po znajomych, później po ich znajomych..., a większość z nich opatrzona moim exlibrisem trafia do biblioteki, którą widzę ze swojego balkonu. Pani przybija pieczątkę biblioteki, drugą pieczątkę z napisem "dar" i się uśmiecha.

Wspomnienia Korwin - Milewskiego i handel wołami też tam trafią.

I do tego nikt się w domu o nic nie potyka”.

 

Ja to przeczytałem i się mocno zadumałem, bo także odnosiłem wrażenie, że z książkami dzieją się „różne rzeczy”. Chwilę później przestałem dumać i wziąłem się za przeglądanie sterty książek, które w ostatnim czasie do mnie trafiły. Tylko niewielka część z nich ma exlibrisy prywatnych zbiorów. Jest kilka z dedykacjami, bo zostały wręczone komuś jako prezent. Ale najwięcej (zdecydowanie więcej niż połowa) to tytuły wycofane z bibliotek…

Przekreślone stemple są bardzo różne, ale kilka jest naprawdę wyjątkowych. Dziś będzie o jednym z nich.

Książka, o której piszę, przywędrowała do mnie w dość wyjątkowych okolicznościach. Zaintrygował mnie jej opis: : „Kazania przygodowe” i już wiedziałem, że musi do mnie trafić, bo na pewno przbedzie do mnie gwarantując jakąś niesamowitą historię.

Oczywiście kazania, które do mnie trafiły były „przygodne”, a nie „przygodowe”, ale książka okazała się być w pewien sposób niezwykła. Wydana w Krakowie w 1936 roku – osiemdziesięciolatka trzymająca się całkiem dziarsko. A jakie perełki w środku!

Przepiękny exlibris z napisem „Archiabiatiae Tynecensis” z mieczem i krzyżującymi się nad nim kluczami i przekreślonym stemplem mówiącym o tym, że książka została wycofana z pierwszej półki sekcji IV.

 

Ale to nie wszystkie dane nam znaki. W książce odnalazłem biblioteczną kartę. Pięknie wypełniona maszynopisem – nazwisko autora, tytuł, miejsce i data wydania, odręcznie wpisany numer i odręczne wykreślenie z miejsca na pierwszej półce sekcji czwartej.

Tyle. Więcej w tej karcie nie ma nic. Nie ma wpisanej ani jednej daty, ani jednego nazwiska. Nic. Kompletny brak historii wypożyczeń.

 

Książka wygląda na starą, ale w środku papier choć pożółkły to stronice czyściutkie. Prawe nietknięte (nie licząc dwóch kolejnych ekslibrisów wbitych we wnętrzu).

 

Ale co tam papier. Ważna jest treść. Przepięknie snute wątki pouczeń. Mistrzostwo formy i kunszt słowa, przeplatane, a to cytatami z Pisma, a to żywotami świętych. Perły, klejnoty, których nikt nigdy nie chciał odnaleźć i obejrzeć.

Od teraz na dłuższą chwilę milknę. Niech przemówi ksiądz Dąbrowski. Pozwolę sobie przytoczyć fragment modlitwy za poległych powstańców styczniowych. Nie ma w nim słów "bohaterstwo" i "patriotyzm". Co jest?

 

„Obok hołdu i czci, jaka im się należy od nas jako od Polaków, ciąży na nas jeszcze względem nich obowiązek przez religię wskazany. Jako katolicy wiemy to dobrze, że zbawienie duszy człowieka jest sprawą najpierwszą i najważniejszą. A ponieważ nie ma człowieka bez grzechu i winy, a oni także, jako istoty ułomne mogli mieć jakieś przewinienia, przeto w obliczu tej trumny, przypominającej tysiące zmarłych miłośników Ojczyzny, prośmy jako katolicy, aby Pan Bóg najmiłosierniejszy raczył zetrzeć i zmyć ich skazy osobiste i wszystkich nagrodzić szczęściem wiekuistem Amen”.

A tak ksiądz Dąbrowski pisze w innym kazaniu o patriotyzmie:

 

„ Człowiek duchowy, czyli prawy chrześcijanin, nie zadowala się patriotyzmem rozumowym, lecz wznosi się jeszcze wyżej. On kocha kraj rodzinny, kocha dzieje i język i piśmiennictwo i prawodawstwo i sztuki, pamiątki i zwyczaje ojczyste, ale oparte na fundamencie chrześcijańskim, dokładniej mówiąc, szczerze katolickim. To, co w przyrodzonej i rozumowej miłości Ojczyzny jest niedoskonałego, to mu wiara i moralność chrześcijańska każe oczyścić
i uszlachetnić, zabraniając wszelkich czynów i środków z zakonem Bożym niezgodnych. Woli on do celu zdążyć później, aniżeli prędzej, a przeciw Panu Bogu.”

 

I jeszcze jeden fragment Tym razem z kazania na zakończenie roku:

 

„Ojciec święty Pius X-ty, gdy obejmował rządy Kościoła, w pierwszym zaraz liście napisanym do całego chrześcijaństwa, wypowiedział te słowa, że społeczeństwo dzisiejsze trzeba koniecznie odnowić w Chrystusie (instaurare in Christo), to znaczy, że my wszyscy nie tylko w kościele, ale i przy pracy i przy zabawie, w samotności i w towarzystwie, w myślach, mowach i uczynkach mamy się kierować nauką i przykazaniami Chrystusowemi, bo tylko ta drogą możemy dojść do pomyślności doczesnej i wiecznej.

Jak to? Pomyśli niejeden w duszy: religia, przykazania dadzą nam chleb? Tak jest! Bo jeśli jeden drugiego nie będzie uciskał, wyzyskiwał, krzywdził, jak to religia nakazuje, a każdemu odda, co mu się należy; jeśli każdy sumiennie będzie pracował i zarabiał, a z drugiej strony zachcianki, wybryki, namiętności własne hamował i oszczędnością, umiarkowaniem się kierował, co religia także poleca, nastaną pewnie lepsze czasy.

A jeśli kto słowom moim nie wierzy, przytoczę mu powagę najwyższą. Oto Pan Bóg sam ogłasza w Piśmie św. Następujący wyrok:

„Jeśli będziesz słuchał głosu Pana Boga twego, aby czynić i zachować wszystkie przykazania jego, uczyni cię Pan Bóg twój najwyższym nad wszystkie narody…I przyjdą na ciebie te wszystkie błogosławieństwa…Błogosławionyś ty w mieście i błogosławiony na polu(…). Da wam dżdże czasów swoich, a ziemia da urodzaj swój, i owocu drzewa pełne będą…I będziecie jeść chleb wasz w sytości i bez strachu mieszkać będziecie w ziemi waszej. Da wam pokój na granicach waszych. Wejrzę na was i utwierdzę przymierze moje z wami…I będę Bogiem waszym, a wy będziecie ludem moim(…)”.

 

To na dziś prawie wszystko. A ja wiedząc, że z książkami dzieją się rzeczy różne przywołam jeszcze jeden z linków przywołany ostatnio przez Onyxa:

 

https://sacerdoshyacinthus.com/2014/07/31/biblioteka-%e2%80%b258/

 

Mowa w nim, że powinniśmy tworzyć biblioteki domowe i sąsiedzkie, które gromadzą treści dotyczące wiary, pism Kościoła i jego świętych, modlitw, by nie zaginęły ale żyły, krążyły i mogły przetrwać.

Ja nie jestem pewien, czy takie teksty, jak te autorstwa księdza Dąbrowskiego powinny leżeć ma mojej półce numer jeden w sekcji czwartej. Czuję, że tę książkę najchętniej bym zatrzymał, ale wiem też, że zrobię lepiej jeśli napiszę o niej parę słów i przekażę komuś, kto ją doceni. Więc zapraszam:

 

http://allegro.pl/ks-tomasz-dabrowski-i6862506565.html

 

I już na sam koniec dwie kwestie.

 

Pierwsza to taka, ze chyba wiem dlaczego tak trudno usłyszeć dzisiaj dobre kazanie. Nikt nie czyta po prostu tych starych...

 

A druga... Ciśnie mi się przed oczy taki obrazek, że kupuję kiedyś w internecie książkę o wołach z exlibrisem Czepiaka i przekreśloną pieczątką biblioteczną.

Może to wizja nieco pesymistyczna. Ale ja wiem skąd ona się wzięła. Ja będę tu pisał o kolejnych książkach wywalanych z zamykanych bibliotek, albo wyrzucanych, bo nikt po nie przez lata nie sięgnął. Niestety dotyczy to nie tylko placówek publicznych. To są także książki z bibliotek opactw, seminariów. Ofiary reform, regulacji, nowej fali nowszych treści?

 

Ja tym ofiarom będę przywracał pamięć.

 

---

tagi:

	betacool
	19 czerwca 2017 20:57

16     1872    8 zaloguj sie by polubić