Niedzielne cudka z Beta-ogródka

Ojciec Samochodzik wśród Krzyżaków.

 

To było dawno temu. Ale nie tak dawno, by o tym nikt nie pamiętał. Będąc od niedługiego czasu ojcem trójki dzieci przemieszczałem się wraz z całą rodziną samochodem na północ. Nazywając rzecz nieco konkretniej, jechaliśmy z Krakowa na Mazury, by tradycyjnie spędzić tam część wakacji. Trasa jak wiecie dość długa, a drogi były jeszcze zupełnie nietknięte błogosławieństwem europejskich funduszy. Cały wyjazd wyglądał więc mniej więcej w ten sposób, że najmniejsze dziecko spało, a jak się budziło to było najspokojniejsze z trojga, ale tylko dlatego, że nie umiało jeszcze wymówić frazy: „Daleko jeszcze?”. Pozostała dwójka była na tyle duża żeby mało spać i odpowiednio często zadręczać nas tymże pytaniem: „Daleko jeszcze?”.

Przyznam, że ostatnie sto kilometrów, to była klasyczna masakra, bo już nam (rodzicom) brakowało pomysłów na zabawy słowne. Postanowiłem więc, że wezmę sprawy w swoje ręce i zacząłem gawędę o Krzyżakach. Coś tam pamiętałem z historii, coś tam pamiętałem z Sienkiewicza, a jeszcze trochę treści ze zwiedzania różnych warmińsko-mazurskich zamków i muzeów.

Potoczyła się więc gawęda, a dzieciaki o dziwo pytały o coś czasem, ale fraza „Daleko jeszcze?” już się pojawiać przestała, a przecież przejechaliśmy ładnych pięćdziesiąt kilometrów. Ściemniło się w międzyczasie. Ja chyba już też musiałem nieźle ściemniać, ale gładko pruliśmy mrok, z każdą minutą zbliżając się w stronę wyznaczonego celu (tak nam się przynajmniej zdawało).

Ni stąd ni zowąd zaczęło się robić jakby trochę jaśniej, a zupełnie nagle w aucie zapadła grobowa cisza. Wszyscy w absolutnym milczeniu patrzyli na coś w co zupełnie nie mogli uwierzyć.

 

Przyznam się Wam, że to było naprawdę coś niewiarygodnego. Chyba mniej bym się zdziwił, gdybym uchylił pokrywę szamba i ujrzał pod nią rusałkę pluszczącą się w źródlanej wodzie, niż w to, co miałem przed oczami.

Innymi słowy, mogłoby mi się zdarzyć, że podnoszę pokrywę szamba po pijaku, ale nigdy po pijaku nie wiózłbym mojej rodziny przez całą Polskę samochodem.

Wyobraźcie sobie, że zahamowałem z wrażenia, a przed naszą maską przeszedł zakuty w zbroję Krzyżak. Kroczył z mieczem w białym płaszczu z czarnym krzyżem i odwracał w naszą stronę przyłbicę hełmu.

Cisza jeszcze się jeszcze nieco pogłębiła, bo za tym pierwszym Krzyżakiem za chwilę pojawiła się cała grupa innych, uzbrojonych w kusze, włócznie, jakieś kolczaste kule na łańcuchach i co tam jeszcze średniowieczna kuźnia dała.

Cała ta czereda przetoczyła się hałasując przez naszym autem, a ja niepewnie przełknąłem ślinę i równie niepewnie ruszyłem autem dalej. Po lewej stronie drogi ujrzeliśmy zamek z czerwonej cegły, a to już było nieco ponad to, co mój, żony i dziecięce rozumy mogłyby jakoś sensownie objąć.

Kilkaset kolejnych metrów przebytych samochodem wyrwało jednak nas jednak ze średniowiecza. Ponad ulicą wisiał rozpostarty transparent z napisem: „Dni Szczytna”. Okazało się, że umęczony trasą i zasłuchany w opowiadaną przez siebie historię przeoczyłem pewien zakręt i zamiast w stronę Mrągowa, pojechałem w stronę Szczytna. I w taki oto sposób przeżyliśmy przygodę, którą ze śmiechem wspominamy do dziś.

 

***

 

Minęło wiele lat. Na maturze z polskiego moja najstarsza córa miała napisać krótki esej o Krzyżakach. Wspomniała w nim o zamkach w Szczytnie, Kętrzynie i ruinach małej warowni w Szestnie (wieś 6 km od Mrągowa). O wszystkich tych miejscach usłyszała podczas naszej pamiętnej podróży. Dzięki tej wzmiance uzyskała z matury dodatkowe dwa punkty (za ponadstandardową wiedzę, czy coś takiego). Wspomniała nam o tym, jak o ciekawostce, która i tak miała nie zaważyć o przyjęciu na wymarzone studia, gdyż egzamin zdała całkiem dobrze. Okazało się, jednak, że w tym właśnie roku dobrze, to było trochę za mało. Trzeba było go zdać wyjątkowo dobrze. Zaważyły właśnie te dwa trochę niedoceniane punkty. Dostała się na studia, trochę dzięki Krzyżakom…

 

***

A tak wracając do cudek z ogródka, to podróż na północ jest zawsze cofnięciem czasu. To, co w Krakowie przekwitało, lub przekwitło, mogliśmy w pełnej krasie oglądać przez ostatni tydzień na Mazurach. Znowu mogliśmy podziwiać kwitnące jabłonie, bzy i tulipany.

P.S. Mój tato sam pewnym krokiem przemierza ogród, co po zimowych perypetiach jest naprawdę rzeczą niezwykłą. W jego imieniu dziękuję za duchowe wsparcie. Ten bukiecik, dla tych, którzy wiedzą, że to dla nich.

---

tagi: krzyżacy 

	betacool
	6 maja 2018 21:28

22     2635    14 zaloguj sie by polubić