Niedzielne cudka z beta-ogródka

Klasztor w Wąchocku. Fragment fresków.

Z racji tego, że jest jak jest, siedzimy razem w domu dużo dłużej niż kiedykolwiek. Wszyscy są powytrącani z zajęć w świecie zewnętrznym. Młodzież nie może bronić pracy magistrskiej, licencjackiej, ani uczęszczać do liceum. My - czyli rodzice pracujemy zdalnie, czyli spoglądamy co jakiś czas na komórkę i odpowiadamy światu, który zupełnie o nas nie zapomniał.

Wolnego czasu jest więcej, bo same dojazdy z pracy i do pracy to półtorej godziny dziennie. Zysk na czasie ewidentny i nawet za bardzo nie można nacieszyć się tanim paliwem, bo tankowana w karnister benzyna do kosiarki, starcza prawie na cały sezon.

Rozmowy, dyskusje i zabawa w pichcenie dawno nie przyrządzanych potraw skutkuje bez dwóch zdań tak zwanym "robieniem masy", a to z kolei szukaniem sposobów jej spalenia, czyli zajęć w ogródku. 

Kilka zaległych tematów leżało odłogiem. Przegniły niektóre deski tarasowe. Były dość masywne i część materiału dało się odzyskać. Syn dociął dechy i je poskręcał w ramy dla tak zwanych grządek wyniesionych. Łatwiej o nie dbać niż o te tradycyjne i rośliny (no może z wyjatkiem chwastów) rzeczywiście je dużo bardziej lubią. 

Potem zabawa z przygotowaniem placu i gleby. Czyli, rodzice szpadle w dłoń. Nasza gleba to twarda (tej wiosny wyjątkowo zeschnęta) glina. Aby coś (poza gatunkami tubylczymi) w niej urosło, co jakiś czas musimy ją mieszać z grubym rzecznym piaskiem, i biowiórami z rozdrabniarki. Do tego kompost i ziemia w workach. Bicepsy nie wiotczeją. Skłony, przysiady i bieżnia z włączonym oporem, czyli zapychanie z taczką.

Na wielki finał wchodzą córuchny z nasionami ziół i warzyw. I oto finał tygodnia sklecony z większej ilości chwil wolnych od rutynowej pracy.

Właśnie testujemy wynalazek z marketu. Dość przemyślny namiocik z solidnej folii.

W tym roku po raz pierwszy pelargonie na oknach pojawiły się już w połowie kwietnia.

Tak to jest. Sześć dni pracy i można pooddychać sukcesem człowieczej skali tworzenia.

Przy okazji człowiek wspomina, że sasanki dawno temu podarowali moi rodzice, a cesarskie korony, rodzice żony. Życie krąży sobie między czasami, pokoleniami i miejscami. Tak, po szóstym dniu pracy można się ponapawać.

Siódmy dzień. Dzwony słychać lepiej niż zwykle, bo taka cisza i bezruch dookoła.
W kościele, jak przed tygodniem, ludzi mało. Ksiądz umie liczyć, pytanie czy w trakcie mszy można się liczeniem rozpraszać? Drugie pytanie, czy można po rozpoczęciu mszy kogoś z niej wypraszać? Ja tylko teoretyzuję oczywiście, ale szybko przestaję, bo trzeba głośniej uczestniczyć.

Na koniec mszy mądry ksiądz poucza wszystkich o ludzkich przepisach i mówi, że należy ich przestrzegać, mówi o odpowiedzialności i o wolnym wyborze i o tym, że dotyczą one także przestrzegania nakazów boskich. Ładnie to mówi, prawie tak, jakby ostatnio sam musiał się z tą materią mierzyć.

Wychodzę myśląc, że kapłan to chyba jednak pracuje siedem dni w tygodniu... Dziś jestem dziwnie pewien, że i w siódmym dniu takiej pracy, można z niej czerpać radość.

	betacool
	19 kwietnia 2020 18:37