Widzę na zdjęciu 'koleusy blumeusy" Przecież ich się nie da trzymać na ogrodzie w zimie. Nawet w domu padają gdy spadnie poniżej iluś stopni.

Nie poddaję się. Od lat w końcu lata pobieram sadzonki, roslinę główną wyrzucam, i jakoś staram się przehodować przez zimę. Na wiosnę znów pobieram sadzonki, resztę wywalam, i tak dalej.

Od ilu lat próbujesz?

Bo domyślam się, że bardziej niż skuteczność powinienem podziwiać upór i wyrtrałość.

Naprawdę Ci się udaje?

Tak, kanie tam wyrastają wspaniałe....wystarczy tylko zejść z roweru, wejść w las przy jakiejś łączce i niespodziewanie zerwać 5 talerzy. Kocham kanie! Smażone a'la schabowy to po prostu obłęd. W zeszłym roku w lipcu był taki urodzaj borowików i koźlaków, że w życiu takich nie widziałam. Potem jechałam jeszcze nad morze, ale wracając specjalnie zmieniłam trasę, żeby ponownie zatrzymać się na godzinę w lesie na leżenie na mchu...zdążyłam znaleźć jakieś najbardziej wygodne poduchy, a już miałam kieszenie katany wypełnione grzybami. No i pola z młodą kukurydzą też są tam fajne ;)

No cóż, chyba muszę spróbować. 

W sumie zimą też trzeba o czymś pisać.

Może z czasem uda się wyhodować mutanty odporne na zimno.

Bardzo słusznie robisz, że jeździsz co roku.

Za gówniarza jeździliśmy na lato do Bystrzycy Górnej, koło Świdnicy. Byłem tam przejazdem ze dwadzieścia lat później i mina mi się wydłużyła. Bo  góra, pod którą podchodziło się ryjąc nosem, okazała się górką, rzeka Bystrzyca bardzo płytką i wszystko bardzo blisko siebie. Mój Ojciec śmiał się i powiedział żebym przyjechał za 30, 40 lat, a góra znowu będzie stroma, rzeka rwąca, a odległości duże.

No patrzcie Państwo, jaki dziki antropocentryzm. :)

http://kossobor.neon24.pl/post/49155,sztorm-i-jaja

- na Mazurach, oczywiście :) Lata wczesne, 70-te.

Świetna opowieść.

Może kiedyś i ja opiszę swoją przygodę z żeglowaniem. W sumie cała gama ekstremalnie odległych odczuć i przeżyć...

Pływalam latami po Mazurach, za głębokiej komuny. Co roku po dwa miesiące wakacji. Dla mnie Mazury - to tylko z pokładu. Przebywanie na lądzie byłoby dla mnie mazurskim nieszczęściem. Warunki były hardcorowe: omegi bez kabin, namioty, materace, spiwory, koce, gary /takie ogromniaste, na wszystkie łódki rejsu/, zdobywanie jedzenia po gieesach. Głównie był to makaron jajeczy, cebula, mielonka, względnie wołowina w sosie, względnie pulpety w słoikach :))) Czasem te jaja, jako w zasadzie kłopot. Żółty ser tylżycki i pasztety w puszkach. Aluminiowe kubki służyły do picia herbaty i kawy zbożowej, grzańca, takoż mycia zębów. Menażki, myte piaskiem w jeziorze. Służba "w kuchni" - to spadało na każdą łódkę po kolei. Żarcie gotowało się na ognisku w tych wielkich garach. Wiosną - chodziło się na przystań, skrobało i malowało łódki. Potem, na początku sezonu, koledzy koleją wieźli je do portu węglowego w Gizycku. Tam łódki były wodowane i otaklowane. Żadnej infrastruktury turystycznej nie było nad jeziorami. Jak ktoś miał sztormiak /taki "żółtek"/ - to był paniskiem :) Zawsze ktoś był z gitarą. Po spożyciu naszą ulubioną piosenką była ta o Waryńskim, co to go już płuca wyplute nie bolą, śpiewana skocznie i z przytupem. Na koniec, w sierpniu, śpiewało się "Konie zielone" i było coraz smętniej. . Potem spławialiśmy łódki przez Śniardwy, Pisę, Bugo-Narew do Wisły i do Torunia, na naszą uniwersytecką przystań. Mogłabym tak całe życie...

Piekne  !!!

Mikroskopijny Posejdonik - stosowny do akwenu - czuwał nad wami. ;))

Że to był ulubiony region peerelowskiej partyjno-kulturalno-medialnej hajsosajety to mi się obiło o uszy - widziałem Nóż w wodzie ;), ale na Mazurach byłem raz w życiu i to przejazdem. Nie znam ich zupełnie, kompletna pustka w głowie. Podobnie z górami - największe osiągnięcie to Sudety. Mentalnie jestem bardziej ku morzu, bo przecież Szczecin nad morzem i ono oraz wszystko co po nim pływa(ło) fascynowało mnie od dziecka. Wodnego żywiołu na poważnie raz doświadczyłem, ale za to tego z Biskajów i przeżyłem prawdziwy sztorm - w pełnym tego słowa znaczeniu: ośmiogodzinną jazdę bez trzymanki na krypie średniej wielkości.

Wystarczy się wypuścić trasą wokół Europy - na Atlantyk, by na własne oczy przekonać się, co w rzeczywistości oznacza pojęcie: przewóz/handel drogą morską. Jaka to jest potęga - dlatego ten sektor jest tak silnie strzeżony i pilnowany. Polski tam już prawie nie ma.

Gadałem niedawno z zapalonym, wędkarzem i między innymi zeszło na temat tych żarłoków-szkodników. Uświadomił mnie, że gdzieś w Azji, Korei - zdaje się, wykorzystywane są przez rybaków w ten sposób, że wiążą im przełyki i na uwięzi puszczają na łów. Po ściągnięciu gada wystarczy mu wyjąć zdobycz z dzioba.

Bobry podobno potrafią ściąć drzewo o średnicy do jednego metra. W Szczecinie na prawobrzeżu są tereny ogródków działkowych do których prowadzi dość ruchliwa ulica, wokół pełno wody. Tenże wędkarz opowiadał, że zwierz potrafił zwalić półmetrowe drzewo po jednej stronie ulicy i przetaszczyć je przez jezdnię na drugą w celu tylko jemu wiadomym. ;)

Trudno mi powiedzieć, o co tam naprawdę w tym wszystkim chodzi, czy o kilomerty siatki metalowej, którymi zabezpieczane są drzewa wokół jezior, czy o to żeby było więcej kormoranów, a mniej ryb. A może po prostu o to, żeby uświadomić ludziom, że wchodzą kormoranom i bobrom. A może o to żeby jacyś cywilizowani wrażliwcy poczuli się w pewien sposób winni i stwierdzili, że ludzi na świecie po prostu jest za dużo...

Ryby w jeziorach i perkozy tej winy na pewno nie wzbudzały.

Podejrzewam, że w zupełnie niewinny sposób staję się teraz "rybofaszystą" wystawiającym się na strzał 'kormoanarchistom" i "bobropostępowcom"..