makulektura.pl

Niedzielne cudka z Beta-ogródka

 

Sztuka cięcia. O radykalnych ruchach w ogrodzie i bibliotece.

 

To chyba nie będzie zbyt odkrywcza myśl dotycząca ogrodów, ale to po prostu najprawdziwsza prawda, że przez pierwsze lata ogród zyskuje na wyglądzie, gdy się coś nowego w nim zasadzi. Po jakimś czasie natomiast, prezentuje się lepiej, gdy coś się z niego usunie, albo mocno przytnie.

Pierwsze poważne wycinki w moim ogrodzie miały miejsce dopiero trzy lata temu, czyli mniej więcej po dziesięciu latach od pierwszych nasadzeń.

Do tej pory zawsze udało się jakoś zagospodarować roślinę i przesadzać ją w inne miejsce. Jednak w pewnym momencie gabaryty roślin, po prostu to uniemożliwiły. Trzeba było podejmować radykalne decyzje – mocno ciąć, czy wręcz wycinać. Wyobrażacie sobie to drżenie ręki? Ręka, która sadziła, podlewała, pielęgnowała musi teraz wykonać wyrok.

Przyznam, że przejście w tryb cięcia było dla mnie dość bolesne. Pierwsze wprawki, na szczęście miałem już za sobą. Widzicie to na zdjęciu powyżej. Gdy ogród był ubożuchny w kwiaty i rośliny, wycięcie jakiejś różyczki, kwiatka, badylka i wstawienie ich do wazonu, było niczym akt barbarzyństwa. Po kilku latach okazało się, że ogród wcale wizualnie nie cierpi, a dom zyskuje. Teraz to już jest ten etap, że i dom zyskuje, i ogród o dziwo także.

Najbardziej kłopotliwe są oczywiście drzewa i wielkie krzewy. Pierwsze wsadzone u nas drzewko było wierzbą mandżurską. Przywieźliśmy ją fordem escortem. Na etykiecie miała podaną maksymalną wysokość i pamiętam, że było na niej napisane, że będzie to 6-8 metrów. Kupiliśmy ją z premedytacją, bo działka była podmokła, a pani w sklepie ogrodniczym powiedziała, że to drzewko wspaniale wyciąga z gleby nadmiar wody. Przed tygodniem ścinałem z tej wierzby ogromny konar. Myślę, że on miał z 10 m. Do escorta na pewno by się nie zmieścił, ale działka od jakiegoś czasu rzeczywiście podmokła nie jest. Może sprawił to dom sąsiadów postawiony na działce powyżej, a może ze 30 zasadzonych drzew i drzewek. Do tego doszły kolejne dziesiątki krzewów i krzewinek… Możecie być pewni wychodząc teraz do ogrodu bez sekatora, czuję się jak fryzjer, widzący w telewizorze Waldemara Kuczyńskiego, albo Jerzego Targalskiego – słowem, ból powinności niemożliwej do spełnienia...

No i teraz dochodzimy do momentu, w którym każdy rasowy ogrodnik powinien powiedzieć Wam, co robi z tymi bogactwami, które obcina w ogrodzie. Umówmy się, że wsadzenie do wazonu dwumetrowej gałęzi wierzby mandżurskiej i udawanie, że to piękny bukiecik, raczej w rachubę nie wchodzi. Mało tego takie coś mogłoby się jeszcze w tym wazonie ukorzenić, a w ten sposób można by multiplikować problem, zamiast skutecznie go rozwiązać. Otóż trzy lata temu, kupiłem sobie porządną rozdrabniarkę. Wpycha się do niej gałąź, a wychodzi sieczka, którą można rozrzucić na grządki, albo wrzucić te drobiny do kompostownika. Jest w nim wtedy więcej powietrza i maceruje się szybciej i w mniej smrodliwy sposób.

Są też oczywiście badyle, których ta rozdrabniarka nie tknie, bo są zbyt grube, albo zbyt mokre, albo zbyt elastyczne i okręcają się na bębnie urządzenia. Takie coś idzie do ogniska. Ze względu na blisko stojący dom sąsiadów, palenie staram się urządzać, gdy ich nie ma w domu, ale jest to opcja, na której ogród ma z odzysku bardzo mało, bo ta garść popiołu to oddaje innym roślinom naprawdę niewiele.

Dlaczego ja o tym wszystkim piszę? Tak się składa, że dwa dni temu Coryllus napisał parę słów o wyrzucaniu książek. Napisał, że wyrzucił „Cichy Don”, „Wojnę i pokój” i Dostojewskiego. Do tego Parasol dodał, że powinniśmy palić te wszystkie książki i tańczyć wokół nich jak Indianie. No i ja muszę się przyznać bez bicia, że miałbym z tym jednak pewien problem. Powiem więcej, ja już go mam. Biblioteka wygląda jak pozarastany ogród, a ja bronię się przed tym, żeby coś wyrzucić do ognia… a przecież całkiem niedawno przeczytałem, że dzieła Lwa Tołstoja były drukowane w Anglii, więc co z nimi zrobić? Wyrzucić, spalić, a może jednak przepuścić przez makulekturową rozdrabniarkę, okleić nalepką z trupią czachą - taką jak miał kiedyś denaturat i jednak wypuścić w świat, albo trzymać na półce opatrzone nalepką i komentarzem...

Nie wiem. Wiem tyle, że palenie jakoś do mnie nie przemawia.

Może dlatego że ten gest jest już nieco wtórny. Bo czy Wy wiecie, że jedną z książek na wizji spalił Wojciech Mann? Nie wiecie, nie pamiętacie, a ja mam to coś na półce i czeka sobie na osobny i osobliwy komentarz no i na pewno tego czegoś nie spalę, właśnie dlatego, że zrobił to dawno, dawno temu Wojciech Mann.

Oj, wiem, że mam i będę miał z pewnymi książkami problem. Na szczęście jak mam problem to zerkam na dzieło innej „Sztuki cięcia” – tej, którą prowadzą pan Krzysztof i Pyza. I jak patrzę na ten obrazek, to jestem pewien, że coś wymyślę.

Ja zamówiłem nawet drugi taki obrazek i darowałem go mojej chrześnicy w dniu ślubu. Gorąco potem dziękowała. Więc ja gorąco dziękuję panu Krzysztofowi i Pyzie. Dziękuję za to, że Ona dziękuje…

Co do makulektur – to nie obawiajcie się, chyba jednak nie zacznę ich masowo palić i tańczyć nad nimi jak szaman. Nieopatrznie zająłem się prozą kobiecą i jak mawia Mniszysko, „wpadłem w uporczywy stupor”. Ale dzisiaj popatrzę sobie na obrazek nieco dłużej i może mi przejdzie.

---

tagi: ogród biblioteka cięcie 

	betacool
	15 października 2017 14:23

16     1730    5 zaloguj sie by polubić