...!

Kto miał kochających bacię czy dziadka pozostaje wierny miłości do starszych.

A potrafią dużo, potrafią zaskoczyć. 

Jest taki japoński, anoimowany film "Odlot" (Up), 70- latek ( chyba depresja nie otępienie, ale jednak) i kilkuletni skaut zostają poddani różnym, skrajnym wyzwaniom i zdani tyko na siebie dają radę, dają radę!  Warto obejrzeć z dziećmi lub wnukami.

Ktoś taki jak pan A. to gorzej niż Buka, wielka próba dla najbliższych.

A szkoda...

... ze nie zamiescil Pan tych zdjec z pozasychanymi i pozwijanymi liscmi tego obumarlego w tym roku, a kiedys przepieknego rododendrona. 

Podczas mojego zycia zawsze interesowala mnie starosc i choroba, a teraz - po doswiadczeniach z Francji - zainteresowanie owo nawet mooocno wzroslo... nie ma praktycznie dnia abym o nich nie rozmyslala.

Wiem co to alzheimer... wiem tez co to niepelnosprawnosc... bylam "tylko" przez miesiac z osoba chora na te straszliwa chorobe, a z osoba niepelnosprawna w stanie tzw. wegetatywnym pracowalam przez pierwsze 3 lata mojego pobytu we Francji... zmian jakie we mnie zaszly... w moim mysleniu, postrzeganiu wszystkiego i wszystkich nie da sie opisac ani opowiedziec... i nawet nie probuje tego robic...

... ale dzis dziekuje Panu Bogu ogromnie za to doswiadczenie... i wiem tez, ze to byla dla mnie wielka laska, dar... i szczescie  !!!

Wiary, odwagi i nadziei zycze Panu i rodzinie... Pan Bog wie co robi,

Nie trzeba Alzheimera, aby stracić pamięć i możliwość porozumiewania się. Wystarczy pewien rodzaj udaru. Z dnia na dzień człowiek bardzo sprawny intelektualnie zostaje pozbawiony pamięci nazw rzeczy, imion, ulic. Nie umie przełożyć tego , co myśli - na słowo mówione. Po prostu czołowy płat mózgu doznał uszkodzenia.  Człowiek ten fizycznie jest całkiem sprawny i potrafi pamiętać utarte szlaki swojej dzielnicy i miasteczka ale nie umie nazwać papryki, kiedy trzyma ją w ręku albo nie pamięta imienia swojej córki. Ma dobry apetyt, ale już nie przeczyta książki. Odtworzy automatycznie modlitwy ale nie wiadomo, czy je rozumie.  

Kiedyś tego rodzaju problemy starych ludzi określało się ładnie "dziecinnieniem" a dzieci w średnim już wieku stawały się rodzicami swoich rodziców.  Przebłyski pamięci są traktowane jako wspaniała wiadomość, ale wiadomo, że to nie na zawsze.

Starość bywa wybiórczo "niesprawiedliwa", bowiem zdarzają się osoby w wieku lat 93 albo i 100 lat, które mają dar znakomitej pamięci i i świetnie kontaktują sie ze światem, tylko 'nóżki im osłabły". Skad taki dar nie wiadomo, ale częściej trafia się Sardyńczykom, Sycylijczykom  i Gruzinom a i Polakom czasem. Czyli tam, gdzie starzy ludzie mają wokół siebie sąsiadów lub nawet rodzinę i jakieś zajęcie (ogródek, kurki) oraz tzw. szacun.

Starość to piękna i smutna opowieść o żegnaniu przez dzieci, które juz dziećmi nie są - swoich rodziców, którzy odchodzą powoli na tamtą stronę. Dzieci oswajają się ze swoją starością.

Piękna notka. Dzięki. 

Te historie mogą być piękne tylko wtedy, gdy ludzie są sobie bliscy. 

O tym, że zostanę na jakiś czas z Tatą, kilka osób wiedziało. Ciocia przyniosła kotlety, opiekunka stwierdziła, że może nam się przyda ryba w occie, kuzynka przyniosła zupę. Gdy zacząłem przycinanie sądu do pomocy zjawił się sąsiad i kolega taty z osiedla. 

Dziękuję, bardzo dobrze się czytało.

To bowiem, co widzialne, przemija, to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie.

Niewidzialne trwa w sercu, w duchu, nie korze mózgowej. Prawdziwa nieegoistyczna miłość, jaką dało się w ciągu życia nie przemija. A zeschły krzak wciąż w oczach miłości jest tak samo piękny, wbrew ziemskiemu czasowi. Wyzwaniem jest tylko pokonanie strachu i ludzkiego żalu za... Strasznym wyzwaniem.

Tata bardzo lubi słodycze, a lody w Igloo są dobre.

Na opiekę państwa za bardzo bym nie liczył. Tata miał niedawno wszczepiany rozrusznik serca. Wypisano go ze szpitala na drugi dzień po zabiegu z dużym krwiakiem na klatce piersiowej.

Karetką wiózł go do domu (kilkadziesiąt kilometrów) sam kierowca karetki. J

Ale wracając do opieki to ważne jest to, o czym wspomniała Pantera - obecność bliższei i dalszej rodziny, znajomych, sąsiadów. Czasami chwila na zwykłe plotki. Dzień opiekuna wygląda wtedy zupełnie inaczej. Ja wychowywałem się w czasch, gdy na ulicy znali się wszyscy i dorośli i dzieci. Teraz jest zupełnie inaczej.

Naduzycia w domach opieki sa wszedzie nie tylko w Polsce.  Skale ich trudno porownac, moze w Polsce jeszcze nie jest najgorzej.   Ci ludzie sa bezbronni i stad zbrodnicze nieraz znecanie sie nad nimi czy obojetnosc moga byc bezkarne.  Ze zas temat ten jest zamilczany to inna sprawa.  Podnosmy go gdzie to mozliwe aby choc tak wspomoc tych nieszczesnikow.