makulektura.pl

Żyjące nuty umarłych gwiazd.

 

Piotr Wójcicki: Moon City.

 

W piątkowy wieczór Grzegorz i Iwona zaprosili moją żonę i mnie na koncert. Nazwisko artysty nie mówiło mi zupełnie nic, ale ja byłem już na kilku koncertach, na które szedłem zupełnie w ciemno i zwykle więcej w nich było blasku, niż w tych wybieranych przy maksymalnej dawce jasności na co idę.

Tak było i tym razem. Wiedziałem tylko tyle, że będzie „dobra gitara” i kompozycje gwiazd, które odeszły.

Przed koncertem mały spacer na duży dziedziniec zamku, w którym weselisko urządzał kiedyś Jan Zamojski i był na nie zaproszony Jan Kochanowski. Może nawet to właśnie podczas tej imprezy, ktoś chciał go pozbawić życia (taka mała zagadka dla uważnych i pamiętliwych czytelników)...

Po spacerze rozsiedliśmy się wygodnie w fotelach całkiem nowej, całkiem kameralnej koncertowej salki.

Na scenę wyszło pięciu muzyków i zaczął się koncert na gitarę, gitarę, gitara basową, klawisze, skrzypce i perkusję.

Nie wziąłem ze sobą okularów, nie mogłem przeczytać programu, a w nim właśnie była lista tych, którzy skomponowali grane kawałki. Skomponowali je, zanim przyszedł po nich „zegarmistrz światła purpurowy” i stwierdził, że tych trybików mniej lub bardziej skorodowanych przez gwiazdorskie życie, dłużej już nakręcać nie zamierza...

Myślę, że ten nie przeczytany program był strzałem w dziesiątkę, bo słuchaliśmy niezwykłych aranżacji, które zabierały nas w bardzo dalekie instrumentalne rejsy, w które chyba nikt z naszej nawigatorskiej braci jeszcze nie płynął.

Jeśli możecie sobie wyobrazić utwór „Kill by Deadh” grupy Motorhead zahaczający o jazzowe impresje i progresję, to jesteście na dobrym kursie do uzmysłowienia po jak niezwykłych wodach przyszło nam tego wieczoru żeglować.

Nie będę psuł przyjemności tym, którzy być może gdzieś, kiedyś na koncert kwintetu Piotra Wójcickiego trafią. W związku z tym nie opowiem o wszystkich muzycznych zagadkach, które tego wieczoru dane było nam rozwiązywać. Nazwiska kompozytorów były naprawdę wielkie, największe jeśli chodzi o pop i o rocka.

Niektórych zagadek nie rozgryzłem, ale pan Piotr po każdym zakończonym utworze, swoim spokojnym głosem opowiadał, czego właśnie słuchaliśmy.

Dwie tajemnice jeszcze zdradzę.

Najbardziej podobała mi się podróż w którą zabrał nas kwintet delikatnie serfując miedzy niegdyś ostrymi riffowymi rafami Ronniego Jamesa Dio. Niezwykle zabrzmiały także nieco burzliwe wariacje tematu, który lata temu był odśpiewany przez Dawida Bowie – „This is not America”. Tu nikt nie śpiewał, ale chłopaki zagrały momentami tak mocno i tak, niezwykle, że z całkiem płaskiej jak dotąd dla mnie pioseneczki, wycisnęli prawdziwą głębię.

Zapadłem się nią i już do końca koncertu jechałem na bezdechu.

Nie bardzo wiem jak się fachowo pisze o muzyce. Grzegorz (ten, który zapraszał na koncert) kiedyś mnie uczył o gamach durowych, kole kwintowym i to wszystko gdzieś tam chyba było...

Ja Wam mogę powiedzieć tylko tyle, że jak skrzypce zaczynały gadać z gitarą, to zamykając oczy nie byłem pewien, który instrument w danej chwili zabiera głos. Takiego „problemu” nie miałem, gdy zaczynały się wtrącać klawisze. One były najbardziej pyskate, miały najwięcej do powiedzenia, bo obsługiwał je chyba najbardziej niegrzeczny muzycznie uczestnik koncertu. Pyskował gitarom, pyskował skrzypcom, a perkusji to raz nawet porządnie nawymyślał tłukąc dłońmi w te swoje czarno-białe klocki z częstotliwością bębniących pałeczek.

Tyle. Powiem Wam jedno. Jak się wraca z takiego muzycznego rejsu na ląd, to idzie się przez chwilę na chwiejnych nogach.

Idzie się z poczuciem, że wróciło się z niezwykłej wyprawy - z wyprawy po odświeżacz percepcji, który dał poczuć nowe smaki, świetnie przecież znanych i wielokrotnie próbowanych potraw.

Piotr Wójcicki z kolegami – zapamiętajcie.

Ja tradycyjnie już (choć to niezbyt długa tradycja) kupiłem płytkę dla siebie, a także Nawigatora, który chciałby muzyczny kunszt Piotra Wójcickiego nieco bliżej poznać:

http://allegro.pl/uzytkownik/makulekturapl?order=m

Pięknie wydana płyta z nieśmiało złożonym przez Piotra Wójcickiego autografem. Muzyka zupełnie inna niż na koncercie, bo nagrania aranżacji z koncertu są dopiero w planach.

Jakie to klimaty? Nie do końca umiem odpowiedzieć. Przewodnikiem jest delikatna gitara, podążająca w rejony delikatnego jazzu, by je za chwilę opuścić i pójść za progresją, a potem jeszcze gdzie indziej. Może jest tu odrobina Genesis z samych początków, a może Pata Metheny, a może ELP nie wiem.

Być może mi się to tylko muzycznie przy księżycu z okładki wyśniło.

Może tu jest tylko Piotr Wójcicki. W końcu to jego płyta. Ma więc prawo być na niej sobą i to zupełnie pełną gębą... Trochę tak, jak ten księżyc z okładki - niby gęba niepełna, ale "Sętowski" jak najbardziej i to pełną gębą.

 

Tu jeden z utworów tej płyty. Chyba nie do końca reprezentatywny ale reprezentujący ją całkiem godnie:

 

---

tagi: piotr wójcicki moon city 

	betacool
	8 listopada 2017 13:29

20     2086    3 zaloguj sie by polubić