makulektura.pl

 

Niedzielne cudka z Beta-ogródka

Pajęczyna - w pętli powinności i poniechań.

Rzecz o drobiazgach odmieniających percepcję.

 

Pada i pada. Nawet się nie chce wyściubić nosa i zrobić jakieś zdjęcia. Jak wczoraj wyszedłem po włoszczyznę na zupę, to idąc po trawie, buty zapadające się w mokrej glinie (taka tu ziemia) wydawały odgłos jakby zasysał je jakiś monstrualny ślimak.

Przyniosłem i byłem szczęśliwy, że już nie muszę po nic iść. Nawet zwierzaki kombinują, żeby nie wychodzić i zrzucić swe fizjologiczne potrzeby w kuwecie, a nie na mokrej trawie.

A trawę posypałem nieopatrznie w sierpniu jakimś nawozowym granulatem (bo słabo rosła), więc rośnie na potęgę i za tydzień to chyba będę musiał wyjść z kosą.

Przydałoby się też poprzesadzać trochę roślin, no ale się nie da. Powinienem powsadzać cebule tulipanów, które wpadły do koszyka w jakimś markecie, ale gdzie tam – przecież nie będę ich topił w tym błocku…

Słowem, coś tam człowiek zrobić powinien, ale niebo daje mu pretekst, żeby tego nie robić.

No dobrze, ale jak niebo daje znak, żeby nie tykać ziemi, to może chce wskazać na coś innego.

Któregoś dnia jadę ja ci samochodem, a tu na wyświetlaczu radia pokazuje się „Zdrowy Kołłątaj”. Możdżer gra i gra ładnie, ale jak można nazwać piosenkę, czy utwór tak chorym tytułem jak „Zdrowy Kołłątaj”?! No dobrze – kapuję, dostałem znak, zajmę się tym Kołłątajem i mam nadzieję, że tak uzdrowię pamięć o nim, że kolejne pisane piosenki, to będą już tylko i wyłącznie o tym, że on był jednak chory. Ale to jeszcze chwilę musi poczekać. Musi, gdyż ja jadę sobie tym samochodem, a wraz ze mną wspomnienia profesora Weintrauba, z którymi się ostatnio nie rozstaję.

Co to ma wspólnego z ogródkiem i deszczem i pajęczyną ze zdjęcia?

Ma. Pamiętacie, przed tygodniem pisałem o malinowym chruśniaku pełnym pajęczyn. Taka pajęczyna to jest straszne paskudztwo - zwłaszcza wtedy, gdy się wpadnie w nią idąc przez las i to centralnie – twarzyczką. Jak ktoś zbierał w lesie grzyby, albo i te dzikie maliny, to wie o czym mówię.

Dlaczego ludzie wpadają w te pajęczynowe pułapki? Ano z tej przyczyny, że tych pajęczyn nie widzą.

W takie pajęczyny, jak ta ze zdjęcia nikt nie wpadnie, bo drobiazgi, którymi są tu te pięknie i cierpliwie nizane przez niebo kropelki, zupełnie zmieniają percepcję.

Czujecie tę nieprawdopodobną przemianę, którą sprawiło kilka kropel. Już nie wpadamy w coś, co jest nieprzyjemne, tylko podziwiamy kunszt. To są w sumie dwa kunszty – ten niejawny, którego bez kropli prawie nie dostrzegamy i ten drugi - ujawniany przez zawieszenie na tych niejawnych nitkach małych kropel.

Co to ma wspólnego ze wspomnieniami Weintrauba, to się już wkrótce okaże…

Ja natomiast jestem przekonany, że to co się tu w Szkole Nawigatorów dzieje, to nie jest nic innego niż nizanie kropel na niejawnych niciach…

Jeśli nie dzieje się to przy udziale nieba, to sprawa wymaga ogromnej cierpliwości. Jeden człowiek, by ją już chyba dawno stracił, ale jeśli tych zawieszających krople jest więcej, to efekt jest dużo szybszy, ciekawy, by nie powiedzieć niezwykły.

 

Pozdrowienia dla wszystkich Nawigatorów – jubilerów od nizania kropel prawdy.

---

tagi: pajęczyna 

	betacool
	24 września 2017 15:44

7     3306    11 zaloguj sie by polubić