Niedzielne cudka z Beta-ogródka

Bałagan w ogrodzie

                                                                            

                                                                         dedykuję Parasolowi

 

Tak się jakoś składa, że jak tylko spotkam Parasola, to on zawsze znajdzie okazję, żeby w całym rozgardiaszu, który tym spotkaniom towarzyszy, wetknąć zdanie:

- Wiesz, ja to lubiłem te twoje cudka z ogródka.

Mówi to swym ciepłym głosem, lekko się uśmiechając i rzucając spojrzenie jak u irlandzkiego setera. Co mam powiedzieć. Miękki jestem…

Widzicie to zdjęcie powyżej. Żadnych cudek tu nie ma. Jest bałagan jak po przejściu masakratora z piłą mechaniczną. Nieład i bajzel. On mnie trochę drażni, ale tylko trochę, a swoją (mam nadzieję, że ostatecznie przemijającą) permanentność zawdzięcza w pewnej mierze Parasolowi. Już to tłumaczę. Dzień coraz krótszy, pogoda coraz gorsza i chęci też nie zawsze dość, by tylne kieszenie spodni z fotela ruszyć. Pozostają zatem pogodne soboty. Jednak jeśli w jedną sobotę jest spotkanie z Parasolem (i nie tylko), a w kolejną jest zimno i mokro, to sami wiecie. Bałagan pokrywa się patyną (a wkrótce pokryje się też śniegiem – wieszczy moja żona).

Nieporządku początek wziął się z burzy, która przeszła jakiś czas temu. We wsi zerwało dach, a nasza piętnastoletnia wierzba mandżurska, którą przy zakupie sprzedawca polecał jako niewielkie ozdobne drzewko dorastające do 4 metrów, wybujała w międzyczasie do 15 m, a może i wyżej. Wody w gruncie dużo, to sobie rosła. Jeden duży konar przechylał się niebezpiecznie nad dach altany sąsiadów, co bardzo niepokoiło moją małżonkę. Ja nie miałem pomysłu jak tę gałąź ściąć, bez skruszenia (wraz z altaną) dobrych sąsiedzkich relacji. Chodziłem wokół tej gałęzi, chodziłem i zapomniałem po co chodzę.

W trakcie burzy pojechałem odebrać z miasta syna, żeby mu wiatr i deszcz fryzury nie zdefasonowały. Pierwsze słowa, które wyrzekł przed wjazdem na nasze obejście, brzmiały tak:

- Zobacz wierzba stoi. Mama by wolała, żeby nie stała...

Chrząknąłem tylko ostrzegawczo i poszliśmy jeść obiad. W ogrodzie było mokro, więc wybrałem się do niego na drugi dzień. Wierzba i owszem stała, ale konar leżał. W sumie to stał, to znaczy stał się... chwilową i niezbyt przez nich pożądaną własnością moich sąsiadów. Z wielką ulgą stwierdziłem, że nie wiązało się to z utratą własności altany. Tak by się niechybnie stało, gdyby ten jeden raz, raz na kilka lat, burza nie przeszła z zachodu na wschód, tylko odwrotnie. Wielka gałąź leżała idealnie w tym jednym jedynym miejscu, w którym nie poczyniła żadnych szkód.

Nie pozostało nic innego jak nieco żwawsze podejście do niekontrolowanej mandżurskiej ekspansji. Podbudowany teoretycznie (internet), przygotowany technicznie (jeden z wielkopowierzchniowych marketów budowlanych) i wsparty przez syna (wywołany ze swego pokoju) ruszyliśmy na walkę z biomasą. Powiem Wam – niezła przygoda. Syn jest w wieku, w którym wspólne działanie z ojcem nie odbywa się bez tak zwanych zgrzytów. Teraz było inaczej. Z każdą ściętą gałęzią w nas coś rosło, bo wspólne działanie oznaczało analizę, podział działań, kilka dynamicznych chwil, w których mocno chwiała się drabina i kilka innych, które powinny pozostać męską tajemnicą.

Skończyliśmy robotę dumni, że największe wyzwanie za nami.

Teraz trzeba to tylko posprzątać...

Czasami z tych opowiastek wypływał jakiś morał.

Tym razem go nie będzie. Wczoraj padał deszcz. Ogrodowy bałagan zamakał wbrew moim chęciom i najszczerszej woli uczynienia porządku. Dzięki temu byłem w domu, toczyłem ważne rodzinne rozmowy, coś pisałem... i podczas relacji z pogrzebowej uroczystości coś usłyszałem:

Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością, mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają».

Wtedy rzekł do nich: «Widziałem Szatana, który spadł z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednakże nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».

W tej to chwili rozradował się Jezus w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.

Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić

Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».

Dla mnie jest to przypowieść o większej grupie osób podobnie patrzących na świat, grupie która jest zachwycona jakością i skutecznością narzędzi, których dotąd nie mieli i nie używali. Ta radość, czy momentami euforia przysłania fakt, że to nie siła i nie władza nad demonami są najważniejsze. Pokonywanie czegoś potężnego grozi pychą i utratą dostrzegania prawdziwego celu. Te z kolei będą objawione prostaczkom.

Może wśród tych siedemdziesięciu dwóch, byli ci, którzy potrafili robić rzeczy najprostsze. Ściąć drzewo, skopać ogródek, szczerze porozmawiać z żoną i poklepać się po plecach z synem. Od tego chyba trzeba zacząć. Od tego... i od posprzątania ogródka.

P.S. Wczoraj zniknął też obraz wiszący nad portalem. Taka ryba ze swawolącym towarzystwem na jej grzbiecie. Jak się jej bliżej przyjrzałem, to mi jej wcale nie żal. Może to znak robienia porządku... Mnie się Parasolu podoba. Nacisnę pod tekstem plusa - specjalnie dla Ciebie.

---

tagi:

	betacool
	6 października 2019 00:11

32     1960    13 zaloguj sie by polubić