Przed dwoma tygodniami wróciliśmy z Litwy. Liczba mnoga bierze się stąd, że był to wyjazd rodzinny. Byłem tam wraz z żoną i młodszą z córek, dla której była to pierwsza obecność w tym kraju.

To był tydzień pełen wrażeń, bo gdy odwiedza się kraj i miasto takie jak Wilno raz na 20 lat, to widać, co się w tym czasie zdążyło zmienić i widać to, gdzie jeszcze żadne zmiany nie zaszły.

O tym, co dotyczy ogólnych wrażeń, różnic w wyglądzie ulic, czy kościołów, zdążę jeszcze napisać.

Dziś z racji święta Cudu nad Wisłą, napiszę o rzeczywistości, która wydaje się Nam dość pospolitą i którą łatwo przeoczyć, a ona przecież się wydarza, a jeszcze rok temu na owo „dzianie się" nie byłoby jeszcze większych szans.

Na wileńskim ratuszu można było bowiem dostrzec ukraińskie flagi:

a na rynku wielkie plakaty, których w sumie, można się było spodziewać:

Ale także takie cuda, które do niedawna trudno było sobie wyobrazić. Na ścianie ratusza wielka tablica. Na niej ukraińska flaga a pod nią w czterech językach:

Niektórzy się żachną, że to nadużycie, że takich słów jak "cud" wobec oficjalnych działań propagandowych nadużywać nie wolno. Mógłbym tu nawet przytaknąć.

Mógłbym także zrozumieć, że spotykam te symbole w klasztorze bazylianów, który jest dziś świątynią unicką:

Komuś mogą nie podobać się dziecięce obrazki zawieszone w kościele, ale ja proponuję spojrzeć dokładniej na tło tych obrazów. To tło, które być może za kilka lat mozolnego remontowania zniknie. Ale dziś opowiada całą prawdę o spustoszeniach Kacapii. Oto one - powoli usuwane, lecz wciąż trącące bezbożnością, okrucieństwem, bezwzględnością i beznadzieją:

Owo ulotne błaganie o cud, można dostrzec także tuż pod murami kościołów katolickich. Tutaj drzewo nad figurką nieopodal kościołu pod wezwaniem św. Franciszka:

I gdyby choć na chwilę się wyłaczyć z pogoni za nowymi wiadomościami, z tweeterowych pluszowych nawalanek i choć trochę zastanowić, to być może przebije się do naszej świadomości istota cudu..

Bo czy pół roku temu, gdy moskiewskie orki stały pod Kijowem nie uznalibyśmy za cud, że Ukraińcy po sześciu miesiącach nadal będą z nimi walczyć jak równy z równym?

Czy nie uznalibyśmy za cud, że Ukraincy uważają dziś Polaków za swych przyjaciół, że Litwini nie traktują nas za swoich wrogów i nie traktują Niemców jako gwarantów swojej niepodległości?

Czyż nie jest cudem, że być może wkrótce papież uniesie ręce w błogosławieństwie, tam gdzie nigdy jeszcze tego nie uczynił i do niedawna nie wydawało się, że coś się w tej kwestii zmieni?

A jeśli się mylę i to nie są jednak cuda, to z czystym sercem mogę stwierdzić. Wilno to doskonałe miejsce, by prosić o więcej.

Więc kto chce, niechaj prosi; a ja kornie dziękuję.

 

---

tagi: polska  ukraina  wilno  litwa  cud nad wisłą  cud 

	betacool
	15 sierpnia 2022 21:26

9     1298    14 zaloguj sie by polubić