W tekście babińskiego  rejestru od stu lat nikt się porządnie nie grzebał. Ja wyczuwam w nim w pewnym momencie napięcie między Wenecją a Niderlandami. Jakby wahanie pod czyim tajnym zarządem dalej działać.

W linku do rejestru odczytanego przez Windakiewicza, po prezentacji Akt, znajdziesz indeks osób. Może w nim znajdziesz jakieś ciekawe tropy.

Świetne tropy, brawo! Daję dużego plusa

To śledztwo jest coraz b. zawiłe i zaprowadziło w bliskie mi okolice. Tutejszych olędrów oczywiście będę eksploatował, ale mam wrażenie, że ten wątek z Unrugami trochę Brożek pomieszał, bo Pszczew nie spłonął w trakcie szwedzkiego potopu, ale przed nim: „Gustavus II Adolfus z wojskiem najechał spod Frankfurtu, tam stanął i jedna część pod wodzem nadeszła 16 maja, spalili kościół, plebanię, plebana i całe miasto. Księgi zgorzały i fosy głębokie wykopał i między jeziorami i górę wysoką usypali. Z Pszczewa heretycy poszli przez Trzciel do Lipska” (wypis z ksiąg kościelnych o 1631 r.). I gdzie indziej (księgi miejskie?): „Gustavus Adolfus z wojskani kraj najechał … 16 maja spalili heretyki kościół i probostwo, bili i zranili i miasto spalili … ludzie po lasach uciekali, głód, mrzeli … Szwedzi do Lipska poszli ...” Nie mógł też w tym brać udziału wspomniany Krzysztof Unrug, no chyba że jako siedmio, no może ośmiolatek. 

Wiki podaje o Krzysztofie II takie wiadomości:

• Christoph II von Unruh. W 1619 roku założył pierwszą w rejonie wieś na prawie olęderskim – Schweinerter Holländer / Świniarki[22]. Ożenił się z Kathariną von Köckeritz. Mieli czworo dzieci, zmarłych bezpotomnie[23]

Jak w 1619 zakładał wsie, to w 1631 na pewno nie mógł mieć kilku lat.

No nie wiem, Panie Betacoolu... Gdy robotnicy/stolarze przynieśli do mojej pracowni surowy krzyż franciszkański, który miałam pomalować, a w pracowni już sama musiałam nim operować, jęknęłam do naszego kochanego księdza proboszcza: ciężki jak diabli ten krzyż! A na to x. proboszcz: pani Hanko, diabeł jest lekki... 

Tak że taki lekki cholernik i na miniaturowej wierzbie da radę :) Proszę więc uważać!

;)

A Arcimboldo jest niesamowity. Nie mam słów... /Tych czterech z notki nie znałam./

Naprawde...

...  ten  obraz  jest  niesamowicie...  obrzydliwy  !!!

Jak  on  to  w  ogole  mogl  namalowac  ?!?!?!   Czy  z  nim  wszystko  bylo  ok  ???

Ależ mamy miękkie serca dla jurgieltu. I płacimy za to wysoką cenę. Najgorsze było to "wybaczenie dla zdrajców" przez Jana Kazimierza. Pokazało,że zdrada daje wielkie korzyści i wiąże się z minimalnym ryzykiem. "Potop" kosztował nas 1/3 populacji a straty materialne były z pewnością wyższe.

Fascynująca notka. Zwłaszcza te archiwa w Wenecji. A ona się zatapia.

A bo to taka pułapka. To Pani widzi obrzydliwość, a tam są przecież tylko grupki zwierzątek, albo przedmiotów i Arcimboldo zza grobu pyta, a może to z Panią jest coś nie OK...

Ja jak zwykle o obrazkach: pierwsze, co się narzuca to pytanie, czy Arcimboldo jadł chleb z mąki zanieczyszczonej sporyszem?

Aż się temu gostkowi przyjrzałem, bo nawet nie miałem pojęcia istnieniu takiego ekscentryka.

Wiki to wiki, ale mnie bardziej zainteresowały słowa w jego nazwisku: arc - łuk, bold - pogrubiony, im - nic nie znaczy, ale słownik podpowiada "immagino". Wyszedł mi więc Józio Grubołukowy-Wyobrażony dwojga nazwisk po polsku.

Drugi obrazek to głównie czerwone znaki, może krzywe litery hebrajskie, trzeba do specjalisty. Nie wiem dlaczego, ale ten drugi obraz odbieram jako alegorię Wenecji.

To cztery elementy: Ziemia / Woda / Powietrze / Ogień. Fantastycznie zilustrowane. Nie wiem, czy coś zażywał, ale wyobraźnię musiał mieć.

Dzieki,...

...  troszke  jasniej,  ale  i  tak  -  jak  dla  mnie  -  odpychajace.

Gdybym miał wybrać coś dedykowanego mnie, to chyba byłby ten portret:

Co do czterech obrazów powyżej, to opatrzony godłem Habsburgów "Ogień" wygląda najbogaciej i najbardziej wojowniczo.

Pozostałe pierwiastki wyglądają dużo bardziej niezdrowo, zwłaszcza "Woda".

Ale te zaloty do Habsburgów są tu ładnie wytłumaczone:

https://www.italianki.pl/2017/08/arcimboldo-mistrz-dziwnych-portretow-mg.html

Opowieść bardzo mi się podobała. Jak wypłynięcie na szeroki ocean. Aż mi zaszumiało (to wielkie morze) w głowie :)

Luknąłem do tej księgi, przeczytałem kilka fragmentów i ja te wierzby traktuję dosłownie. To zaciąganie na wierzbę wydaje mi się zaciąganiem do gródka babińskiego, postawionego na polu po wyciętych wierzbach, jakiegoś następcy, czyli wskazaniem wartego uwagi (zasłużonego) pana. Kooptacja.

Wytłuściłem i podkreśliłem niektóre fragmenty.

str. 16
Pomysł albumu Rzeczypospolitej cieszył się wielkiem uznaniem wśród gości babińskich i szkoda doprawdy, że go wcześniej nie powzięto. Byli tacy, co nie mogli wytrwać, żeby albumu natychmiast nie zobaczyć; naturalnie najciekawszą była jakaś pani; inni chcieli go zabierać i u siebie przechowywać. Ale Rzeczpospolita swych ksiąg zabrać sobie nie dała. Zapaleńców mianowała lektorami i komornikami i kazała im kart tej księgi szukać na wierzbach i tam, w pobliżu grodu, swoje urzędy zakładać. Stworzono nawet legendę, którą niecierpliwym przed pokazaniem albumu opowiadano, że podobno w Wenecyi tysiąc typografów polskich księgi owe składa i za tysiąc lat zapewne będzie je można obaczyć.

str. 17
Projekt grodu babińskiego powstawał już dawniej. Jeszcze roku 1605 pokazywał jeden z Babińczyków miejsce, na któremby go należało postawić, i radził wierzby wyciąć na tej przestrzeni; projektowano także w kwadrat go założyć i ogród z ziół i szczepów na stokach jego zasadzić; wreszcie mianowano architektów i dworników i kazano im cedry libańskie na budowlę zwozić. Mamy tu kompozycyę kollektywną w stylu wielkiej satyry XVI wieku, przypominającą bardzo np. klasztor Thelemitów Rabelais’go, która uczy wymownie, jak ów prymitywny rys Rzeczypospolitej Babińskiej powstał, zanim się w obrazie Sarnickiego nazawsze skrystalizował.

str. 45—46
20. Anno Domini 1605 na grodzie babińskim dal sie vrząd lego M. Panu Jakubowy Ostrowskiemv, abi bil reuisorem babińskim s tey miary, iss we 12 lath dwa razy bil w Babinie 7) [przyp red. — to znaczy, źe ostatni raz był roku 1593], a barzo sie bal, aby sie nie uprzykrzel czestem biwaniem swoiem.
21. Tegoss czasu IMP. Malcher Rozborsky został vrzednikiem babińskim. Bedacz na grodzie babińskim kazał wierzby obczynacz, aby oknom wydoku nie zastawiało, a iescze fundamentów nie zalozono.
22. Pan Stanisław Sokoł de terra et pallatinatu Cracoviensi potitus est officio in Republica Babinensi, videlicet architectem babińskim został y geometrą, że się sprzeczał o tho, iss a) [uwaga red. odnośnie zapisu w rękopisie (Rkp.) — następuje wyraz przekreślony przydawszy] w Chorążyczach 1) [przyp red. — koło Proszowic] v pana Ludwika Przeczławskiego iesth tak wielka izba w cracowskiej ziemi, jako tych trzy babińskich iy wzdluss y wsserz.​​​​​​​

str. 48
33. W tenże czas Pan Mikolay Rrzuchowsky komornikiem babinskiem został. Kziegi babińskie chczial miecz w swey opiecze, a dawacz ich nie miał nikomu, ass kogo do nich na wierzbe zacziagne.

str. 70
148. Jego M. Pan Stanisław Malusky 1) [przyp red. — z Krakowskiego] komornikiem babinskiem granicznem został po zmarłem panu Brzeziczkiem 2) [przyp red. — wiadomość o nominacyi z przed r. 1600.], ktori iss acta graniczne na grodzie babinskiem na wierzbie fundował, do reuidouania ich tam go zacziagnacz trzeba y succesori po niem a) [uwaga red. (Rkp.) — po nian].

to istotne:
do reuidouania ich tam go zacziagnacz trzeba y succesori po niem
— do rewidowania ich tam go zaciągnąć trzeba i sukcesorów [następców] po nim.

ale idźmy dalej, na tej samej stronie:

149. W tenże czas komornikowsky vrzad b) [uwaga red. (Rkp.) — następują przekreślone wyrazy dal sie] ziemskych y grodzkych kziag dal sie lego M. Panu............. c) [(Rkp.) — brak imienia] Czapskiemu, iss iuss acta wiethssego schowania potrzebuia. Miescze sie naznaczy do leżenia y chowania kziegom, ale positia actorom w tenże czas przichodzi, kiedy y granicznem y na wierzbach leżenia kciag. Na strych d) [(Rkp.) na strych nad wierszem] komorniczi powinni biwacz, komu extraktu potrzeba. Sa na to instrumenta, iako y vrzad y potrzebuiaczich zacziagaiacz tam maia.

Na strych komorniczy. Ten dopisek na strych przesądza o dosłowności, jak dla mnie.

Co do Wenecji.

str. 16
Pomysł albumu Rzeczypospolitej cieszył się wielkiem uznaniem wśród gości babińskich i szkoda doprawdy, że go wcześniej nie powzięto. Byli tacy, co nie mogli wytrwać, żeby albumu natychmiast nie zobaczyć; naturalnie najciekawszą była jakaś pani; inni chcieli go zabierać i u siebie przechowywać. Ale Rzeczpospolita swych ksiąg zabrać sobie nie dała. Zapaleńców mianowała lektorami i komornikami i kazała im kart tej księgi szukać na wierzbach i tam, w pobliżu grodu, swoje urzędy zakładać. Stworzono nawet legendę, którą niecierpliwym przed pokazaniem albumu opowiadano, że podobno w Wenecyi tysiąc typografów polskich księgi owe składa i za tysiąc lat zapewne będzie je można obaczyć.

Mowa o tym we wpisie ze strony 62:

103. Co w tych księgach napisano, iam byl, kiedy sie tho wssytko działo. Ale są iesce w Babinie takie ksiegy, ze ich nie otwieraią tylko, kiedy tisiac lat minie, tedy ie każdemu vkazą. A we Włosech, na vlicy weneckiey, 5000 tisiecy z Babina Polakow mieska, co the księgy drokuią. Idem mpp.


Wracamy do str. 19

Po śmierci Jakóba, rządy nad Babinem musiał objąć szwagier małoletniego, Wacław Zamojski, późniejszy kasztelan lwowski. Tymczasem Pan Adam pojechał do Włoch i pod opieką pedagogów, w Wenecyi i Bolonii, pobierał odpowiednie swemu majątkowi wykształcenie. Na elekcyi Władysława IV widzimy go z powrotem w Polsce, może przy boku jakiego senatora, bo w księdze hypotecznej Pszonków wpisuje własną ręką kilka mów, które z tych kół pochodzą. 

Pan Adam to Adam Pszonka, czas — od roku 1634 do 1677, kiedy burgrabiostwo piastuje jedyny syn Jakóba, a wnuk założyciela, Adam Pszonka.

Czytamy dalej:

Dziedzic znacznej fortuny, od samego zarania otoczony był wpływami znakomitych krewnych, które go mimowolnie silniej pociągały, niż tradycya rodzinna, niedostatecznie w jego sercu utrwalona. Adam był już napoly szlachcicem, a napoły arystokratą. Pierwszy ze swej rodziny jest ambitnym i stara się o zaszczyty. Naprzód zostaje chorążym chełmskim (1643), a potem podkomorzym lubelskim (1663), co w dodatku do wielkiego majątku staje się przeszkodą do rozwoju swobodnego życia w Babinie. Odtąd niższy obawia zbliżyć się do dworu tutejszego — przynajmniej nie przystoi już obecnie wpaść tak bez ceremonii na giełdę i pobawić się z bratem szlachcicem; równy zaś każę się prosić i honorować i nastaje odrazu pewna sztywność i oględność w obejściu towarzyskiem. Mimoto Pan Podkomorzy nie jest mizantropem i otwiera dom na rozcież dla szlachty i co dawniej się nie zdarzało, osobiście stara się o urzędy i opowiada wesołe swe wspomnienia z Bolonii i Wenecyi, żeby jakoś rozruszać towarzystwo.

Oprócz wzmianek o Wenecji są wzmianki o Wenetach

170. Tenże powiedział, na bankiecie v Wenetów bendąc, iadł karciochi, s ktoremi 20 masła fasek, pieprzu kamieni dwa ziadł al saliete d) [uwaga red. (Rkp.) — al saliete tak, przemazane palcem] Jego Mosc e) [uwaga red. (Rkp.) — raz Nj. raz Mj.]. Vrząd dal sie Jego Moscj e) kredenczerz babiński.

str. 77—78

188. Przy tejże kompany powiedzal Jegomość Pan Hyacinti z Michałowa Michałowski 8) [przyp red. — Cfr. zap. 180.], ze bedac Wenety i) [uwaga red. (Rkp.) — w XVII wieku pisano często Wenety za w Wenety, sobą za s sobą​​​​​​​] slysal to za pewne y za pewne to vdawal, ze gdj Kroi Jego Mosc Wenecy byl 9) [przyp red. — Władysław IV r. 1625.], niz śniadanie ziadl, okręt y galere ad fauorem Regis Venetowie j) [uwaga red. (Rkp.) — Venetowie nad wierszem] zbudowali. Zaczym iest magister arsenalii babińskiego, ktorem to vrzedem Rzecpospolita Babińska Jegomości vcczila. Die 2 Septembris 1636.

O Władysławie IV i pozyskaniu Wenecji do swoich planów przeciw Osmanom krótki artykulik:
https://www.wilanow-palac.pl/tureckie_plany_krola_wladyslawa_iv.html


Wenetowie pojawią się kolejny raz ale we fraszce Jana Achacego Kmity MOROCOZMEA BABIŃSKIE i już w związku ze Stefanem Batorym:

str. 143—144 (numerację wersów wyrzuciłem)

Frasska to, powiem ia coś, rzekł drugi, lepssego
    Y wiadomości godno y coś pewnieyssego.
Moskiewski car 5) [przyp red. — Iwan IV (1533—1584)], chcąc króla Stephana vbłagać,
    Aby go przestał swoim zwycięstwem przemagać —
Bo mu był po trzykroć sto Moskwy zbił tysięcy,
    Nie tak wiele zabiią Weneci zaięcy —
Przez Biskupa Rzymskiego 6) [przyp red. — Grzegorza XIII (1572— 85)] iął sie starać o to,
    Posławssy mu krogulca w podarku y złoto.
Papież nie był myśliwcem, chciał się hisspańskiemu
    Zachować nim królowi 7) [przyp red. — Filipowi II (1555—1598)], darował go iemu.

Philip król, iż był stary, nie kochał sie w łowię,
    Posłał go francuskiemu królowi 1) [przyp red. — Henrykowi III (1574—89)] na zmowie,
Francus nie miał tey myśli, dał go Rudolphowi 2) [przyp red. — Rudolfowi II (1576—1612)],
    Takiemu, iako y sam, tez niemysliwcowi.
A iż cesarz kilka lat z ludźmi sie nie widał,
    Krogulec sie darowny do pola nie przydał.
Posłał go Batoremu, polskiemu królowi,
    Dobremu żołnierzowi y też myśliwcowi.
Jechał ras Krol do pusczy, a Ferens 3) [przyp red. — Wesselini, starosta lanckoroński, Węgier przybyły z Batorym do Polski. Umarł r. 1594.] miał ptaka.
    W tym strzeli na jelenia król Stephan z pułhaka.
Krogulec kule porwał z wielkim podziwieniem
    Y zaś zgonił jelenia wylotnym ćwiczeniem.
Tam mu vsiadł na głowie, a zwierz chcąc nogami
    Zrzucic go, noga miedzy vwiązła rogami.
Ów padł. A wtym myśliwcy kantar 4) [przyp red. — kantar, rodzaj kaptura, Linde mówi, że munsztuku]nań zawdziali
    I tak do zamku z pusczy na nim przyiachali.
Kochał sie w tym krogulcu Stefan dla tey sstuki.
    Ale ten, co to powiadał, był wielkiey nauki
Y był posłem do Niemiec od Babinskiey Rzeczy,
    Bo y umiał w rzecz trafić tak wymowca grzeczy.

Jakoś polscy królowie nie mieli szczęścia do pozyskania sojuszników dla swoich planów, o Francuzach szkoda nawet gadać, zblatowani z Osmanem na amen.

Na koniec pytanie, czy Ty masz może »Liber Plebeanorum« Trepki, które się wzmiankuje w ADDENDA ET CORRIGENDA (str. 160), bez podania autora?
On sam wymieniony jest we wpisie 13 babińskiej księgi:

13. Eodem die Jego Moscz Pan Walerian Trepka 8) [przyp red. — syn Hieronima, dworzanina Stefana Batorego] został doktorem babinskiem s tey miari, iss kilka garczi malmaziey kaze wipicz w nacziessey gorączcze; powiedal, iss pana oycza tak vleczil. Probatum.

Ale w tej swojej Liber Chamorum opisuje ten światek i wygląda na kontrwywiad, jak go kiedyś Pioter określił.

Dzięki za mrówczą robotę.

Mnie jednak zastanawia, że babińczycy na przestrzeni lat najpierw wierzby wycinają, żeby im nie przeszkadzały w budowie i widokach z okien, a potem na te wierzby wszystkich chcą zaciągać i zawsze pozostaje owo zaciąganie w połączeniu z jakimiś dokumentami.

A co do planów Władysława IV to bardzo znamienna jest ta fraza:

"Plan Władysława IV był mrzonką, która wciągnęłaby Rzeczpospolitą w niebezpieczny konflikt. Wszak aż do końca XVII w. żadne z państw sąsiadujących z imperium osmańskim nie zaczynało z nim wojny. Królowi nie udało się ani pozyskać sojuszników, którzy wsparliby go wojskiem, ani przekonać do rozpoczęcia konfliktu swoich poddanych. Choć warto zwrócić uwagę, że dwór sułtański był bardzo zaniepokojony wojennymi planami polskiego monarchy i nie chciał ryzykować otwartego konfliktu. Gdyby jednak do niego doszło, Turcja z pewnością skupiłaby na tym froncie wszystkie siły, jakimi dysponowałaby w danej chwili. W ostateczności wycofując ich część z Krety, gdzie walczono z Wenecjanami. To zaś mogłoby grozić skupieniem się całej ówczesnej potęgi tureckiej na osamotnionej Rzeczypospolitej".

Jak już plan był w sumie w pierwszej fazie realizacji, to wszystko się zaczyna sypać. Zdrowie króla, przychylność Rosji, przychylność szlachty, a Chmielnicki wciągniety w ów plan zaczyna mieć osobiste wąty dotyczące czci niewieściej...

No  i  wpadlam...

...  w  te  pulapke...  ale  pierwsze  skojarzenie  to  byly  DIABLY,  moze  przez  te  "znieksztalcone"  nosy  -  nie  wiem...

...  Giuseppe,  pardon  !!!  

Ten dwór w Babinie leży nad Krężniczanką, więc nie wykluczone że teren był podmokły i rosły tam wierzby :)

To wycięcie wierzb nie musiało skutkować wycięciem dokładnie wszystkich, tylko jakimś placem, na którym można większą grupę pomieścić. Na obrazie Matejki wszystko odbywa się wśród drzew.
Wyciąganie na wierzby może być po prostu przenośnią, określającą miejsce tych spotkań. Sama formuła spisanej księgi, dorabianie jej legendy, też nie musi opisywać konkretnie wycinki, tylko np. sugerować wykarczowanie dziczy pod budowę cywilizacji humanistów (bo dwór pewnie stał wcześniej). Na tym założeniu, po wycince wierzb, powstała rzeczpospolita babińska, miejsce spotkań, salon na świeżym powietrzu (w słoneczne dni) a strych, pewnie, nie oznacza strychu w samym dworze, tylko jakąś skrytkę, w której przechowywano księgę, dopisywano do niej kolejne fragmenty, a jeśli dobrze zrozumiałem, to nawet przepisywano.

I tu podobnie było z tą drugą księgą. Ta Księga babińska i to Liber Chamorum wiążą się ze sobą.

Ten bibliotekarz trochę za mało intrygujący przez brak jakichkolwiek tytułów na okładkach.

Ciekawe czy księga, akta, na serio były. Była w ogóle potrzeba tworzenia czegoś takiego. Człowiek raczej odnosi wrażenie że Babin był teatrem odległym od rzeczywistego autora sztuki. Ten zaś miał pewnie akta ale zdycydowanie nie uważał by tamci błaźni mieli po co doń zaglądać. Wystarczy że robili swoje. Tak więc z jednej strony takie akta, Księga Babińska mogła być jakimś artefaktem schlebiającym Babińczykom ale z drugiej iluzją jak cała ta Rzeczpospolita. Niemniej jednak pewnie isnieją rzeczywiste akta ale droga do nich jest daleka, odległa geograficznie od Babina.

Tak sobie gdybam. Po prostu całość wydaje się być kolejną sztuczką, opowieścią, zmyłką, babińską fantazją.

Także moim zdaniem ośrodek zawiadowczy był odległy. Pytanie gdzie tak naprawdę się znajdował i czy na przestrzeni lat dysponenci byli ci sami. 

Babin to taki ówczesny BCC pomieszany z Klubem Inteligencji Niekatolickiej, a wszystko w anturażu wyjazdu integracyjnego. 

Nie  wymagajmy  za  wiele...

...  sam  pomysl,  wizja  bibliotekarza  jest  extra.  Teraz  po  sczytaniu  tych  kilku  linkow  o  GA,  zamieszczonych  w  dyskusji  przypomnialo  mi  sie,  ze  juz  kiedys  widzialam  dosc  "podobne"  surrealistyczne  obrazy  u  jednego  Franka  malarza,  ktoremu  maz  opracowywal  graficznie  ksiazke  -  zapomnialam  tylko  jak  on  sie  nazywa,  ale  "rozmawialam  sobie"  kiedys  o  nim  tu  na  blogu  albo  na  portalu  SN,  wieczorowa  pora  z  Pania  KOSSOBOR...  i  Jej,  i  mnie  bardzo  sie  te  obrazy  podobaly...  on  od  kilkunastu  lat  mieszka  w  Kanadzie,  tam  pracuje  i  ma  galerie  swoich  obrazow,  nb.  te  jego  obrazy  sa  "wszedzie"  i  swietnie  sie  sprzedaja.

Juz  koncze  z  nie  na  temat.

W tłumaczeniu z niemieckiego arc im goldo - łuk w zgrubieniu, czyli majdan, jako część łuku, lub ze słownika PWN jako czyjeś rzeczy lub bagaże, lub dawniej plac na środku wsi, lub miejsce, gdzie karczuje sie las i obrabia drewno.

Przecież taki komunikat od archeologów to prawie jawne zaproszenie, żeby targać stamtąd co się da, żeby za jakiś czas nic już tam nie znaleźć. 

Fakt. To znaczy, że już wszystko sprzątniete. Teraz trzeba podanie o grant złożyć.

Dokładnie.  Niech cenne artefakty dozbierają złomiarze, a my za granty, kupkę odkrytych starych cegieł obudujemy legendą.

7

Niderlandy-walka z zalewami wierzbowymi materacami
https://solar.lowtechmagazine.com/2021/11/fascine-mattresses-basketry-gone-wild.html
” Life Expectancy: Centuries
It’s not clear when exactly the Dutch started using fascine mattresses. The oldest image is a 1676 painting by Matthias Withoos, which illustrates the repair of a dyke. However, there are references to brushwood constructions in hydraulic engineering already in the sixteenth century. Many fascine mattresses remain functional today, centuries after their construction. Willow wood becomes rock-hard underwater and almost doesn’t deteriorate. Research in the late 1960s showed that most fascine mattresses submerged for more than 100 years — some dating from the early 1820s — remained intact.”