- A po co od razu - panie Zuker wyrzucać? - Jak panu nie szkoda tak wspaniałego, co niekoszernego smakołyka? Może z kotleta, gołąbek, panie Zuker spróbować zrobić?

Kpiny robią za obronę p/lot. ? Dlaczego merytorycznie nie chcecie stanąć kotletowi do czoła?  Dziwne wrażenie mam , siedzieć w sosie własnym, ciekawym, fakt. NIe wysadzać nosa w kierunku koszernego. :) gratuluję odwagi tutaj, a jak tutaj, to w cywilu identycznie. I kim/czym chcecie zmieniać Świat/Polskę, ludzi/Polaków? A może jak innym publicystom, chodzi tylko, o kasę Misu... 

Nie mów mi tylko, że muszę przebrnąć przez tego kotleta, żeby się sensownie wypowiedzieć ... bo muszę. 

Niech Pan nie będzie taki rozedrgany.

Zadałem kotletowi jedno proste pytanie. Jak chce go Pan wyręczyć to bardzo proszę, niech Pan także na nie odpowie. Przecież to, że ktoś nie ma Nicka nie musi oznaczać, że nie ma swojego zdania.

Kotlet chodzi na Salon24 ale go tam zwinęli i na Neon, który sam się zwinął jeszcze bardziej niż Salon24. Teraz odkrył SN. Co ciekawe nagle objawił się obrońca kotleta bo kotlet sam z siebie pozostaje bierny w komentarzach. Ot czasem coś tam wklei. Może to ostrożność procesowa? Wklejać gotowca ale własnego zdania nie okazywać, niech się w razie czego martwi właściciel placformy.

Fascynujące! W jaki sposób piszecie tak cudne prace, a wyciągacie absurdalne wnioski z rozmowy. 

Ok. Powtórzę się, nie wymyślono holokaustu. Ta odpowiedź jest pod artykułem kotleta. 

Tylko dlatego, że wyrażam inne zdanie, jestem poszturchiwany jak na byle jakim forum, przez byle trolle. No, Szkoła..... jak z obrazka.

Błędny wniosek. 

:) , zaprzecznie ma sens? 

Naprawdę, niezły jesteś boson. Kiedy ja cię zwalczam? Nie pochlebiaj sobie

Dziękuję Panu. Nie wiem, czy chcąc, czy nie, pomógł mi pan.

W niczym panu nie uwłaczyłem. Nie są potrzebne mi pana zobowiązania z żadnego powodu. Wciąż różnica zdań nie powoduje zmiany mego zdania. Tak PGR, artykuły, książki są wzorcowe . 

,,no to kto - sam miszcz mielonego?,,  Proszę jaśniej. Prowadzę kilka rozmów.

Kłaniam nisko. Przyjemność po mojej stronie. 

Pisze pan zagadkami. Nie wiem jaką odpowiedź.

2 fragmenty na temat tego Kodeksu:

„Kodeks Occo to rękopis wykonany na początku XVI wieku w pracowni Piotra Alamiré, najznakomitszego kaligrafa tego okresu. Zawiera on liczne skarby polifonii franko-flamandzkiej XV wieku. Niektóre z nich są znane — zostały skomponowane przez wielkich śpiewaków tamtej epoki, takich jak Isaac, Mouton, Josquin des Prez; inne zaś są dziełem kompozytorów anonimowych.

Rękopis powstał na potrzeby amsterdamskiego kościoła Heilige Stede, służącego kultowi Najświętszego Sakramentu.  Kościół ten został zbudowany w XIV wieku w miejscu cudu, który nastąpił na tym miejscu: Hostia wrzucona w ogień podniosła się z płomieni i pozostała tak w zawieszeniu przez wiele dni.

Cud ten miał wielki oddźwięk i Amsterdam stał się dzięki niemu miejscem kultu. Jeszcze dzisiaj, aby czcić pamięć tego wydarzenia, każdego roku w środku marca odbywa się w Amsterdamie wielka milcząca procesja, która rozpoczyna się o północy i gromadzi ok. 12 tysięcy osób.”

(https://pl-pl.facebook.com/events/dominikanie-krak%C3%B3w/warsztaty-polifoniczne-z-marcelem-p%C3%A9r%C3%A8sem-kodeks-occo/360587348083938/)

„Pisałam już na tym blogu o wielkim Cudzie Eucharystycznym, który wydarzył się w 1345 roku w Amsterdamie. Przypomnę krótko, że kult Najświętszego Sakramentu, który się natychmiast potem rozwinął, trwał w tym mieście przez ponad dwieście lat, do czasu zdobycia władzy przez protestantów, przyciągając rzesze pielgrzymów, i zaczął się odradzać natychmiast po złagodzeniu antykatolickich zakazów w XIX wieku. Jego świadectwem jest aż do dziś słynna „cicha procesja” (więcej informacji w tekstach „To Amsterdam” i „Cicha procesja”). Ale w tamtych tekstach nie zmieściła się informacja, że choć nienawidzący kultu eucharystycznego kalwiniści starali się zniszczyć wszystko, co wiązało się z pamięcią o tym cudzie, łącznie ze zburzeniem samej kaplicy Cudu Eucharystycznego (i to już w XX wieku!), nie zdołali unicestwić przepięknego, bogato zdobionego rękopisu z wykonywaną w niej muzyką, dzięki czemu zawarte w nim utwory z przełomu XV i XVI wieku ocalały i dziś można je nadal wykonywać! ”
http://adoptkhol.blogspot.com/2018/12/przywrocmy-do-zycia-muzyke-z.html

Tak, coś mnie podkusiło, żeby skorzystać z okazji, że tekst pod mocno pasujacym do podstępu tytułem MASTER OF PUPPETS jest już prawie gotowy. Zastąpiłem nim swoich kilka zdań zamieszczonych raptem godzinę wcześniej.

Tytuł brzmiał: W imię jakich dywanowych bombardowań na SN, wymyślono kotleta?

Teks był taki:

"Może ja jestem przeczulony na punkcie interpretacji tekstów, ale parszywy (moim zdaniem) tytuł wisi na suficie SN i grozi jak słynna żarówka firmy OSRAM.

Tym cuchnącym ładunkiem jest zakończona kokieteryjnym znakiem zapytania formułka sugerująca, że holokaust wymyślono.

Niniejszym pytam kotleta, czy tak rzeczywiście uważa. Myślę, że gdy ktoś stawia tak odważne pytania, jak w tytule notki, to powinien mieć także odwagę, by na nie odpowiedzieć.

A dopóki się nie doczekam odpowiedzi, to spróbuję kotletowe pytanie twórczo sparafrazować:

"W imię jakich dywanowych bombardowań na SN, wymyślono kotleta?"

Pod tymi kilkoma zdaniami niebawem zaroiło się od coraz bardziej emocjonalnych komentarzy.

A kotlet pozostał zimny...

Po podmianie tekstu (na bardziej chyba wartościowy) ruch intelektualny pod nim mocno stracił na intensywności. 

Ktoś pewnie wysnułby wniosek, że trochę emocji skupionych wobec kotleta, mogłoby być gwarancją sukcesu i prostą drogą do topowego kulinarnego bloga. 

Ale ja dziękuję, pozostanę przy starych książkach i stawianiu kotleta w stan permanentnego niedogrzania. 

Tropiciel nie daje innym żadnych szans.

a tu do posłuchania:
https://www.youtube.com/watch?v=Kq9eFlVl_pw&list=OLAK5uy_nFY6XeTREYTllyRRDzcrlvfEf8fetRi9E
i pooglądania:
http://depot.lias.be/delivery/DeliveryManagerServlet?dps_pid=IE7950914
https://www.cmme.org/database/projects/4
https://kmskablog.wordpress.com/2015/10/16/alamire-in-de-bibliotheek-meerstemmigheid-op-de-kunstberg/
 

Teraz to wygląda tak jakby świetny wpis został strollowany zupełnie bez kontekstu przez "spór o kotleta" ;)

Podobno można tego posłuchać nawet u krakowskich Dominikanów.

Na tej tej partyturze w górnej miniaturze, moim zdaniem jest także wizerunek błazna. Zastanawiam się jak to się może łączyć z tak uduchowiną muzyką .

Ja jestem za słaby w te rebusy, ale pod tymi linkami kryją się większe ilustracje i trochę tekstu, może ktoś mocniejszy coś z nich wyczyta :)
A muzyka się broni.

Jak dla mnie to szyfrowanie. I to na bardzo wysokim poziomie. Złoty orzeł na błękitnym tle to herb księstw opolskiego, racibirskiego i cieszyńskiego. I w żadnym wypadku nie mógł być na terenie Rzeszy używany w innym przypadku - był prawnie chroniony. Jedynie potomkowie Piastów (linii cieszyńskiej) bądź władcy tych księstw (Hohenzollernowie i Habsburgowie) mieli takie prawo. Oraz miasto Cieszyn. W kodeksie zaś pod herbem widnieje zapis Pompeivs Occo Natione Frisivs, czyli pochodzący z Fryzji (dziś Holandia).

Jest jeszcze jeden portret, podpisany jako Sibrant Pompeius Occo, z równie zagadkowym herbem, bo jest to herb królestwa Niemiec (nie całej Rzeszy - tam był dwugłowy orzeł)

Dzień dobry. Nie ma i nie było sporu, o kotleta z mojej strony. Z mojej strony było konstatacja negowania, najczęściej przez ośmiewanie nicka/autora, zamiast treści notki. 

Każdy może przeczytać listę dialogowąi wyrobić sobie zdanie. 

Czy  ja dobrze myślę? Jeśli cesarz Rzeszy byl "wybierany przez Fuggera" czy raczej "z łaski Fuggera", to już raczej nie możnapowiedzieć, że"cesarz  został obrany z Łaski Bożej". Bo "albo, albo". Czyli w czasach owego prześwietnego Odrodzenia nastąpił w zakresie obsadzania posad królewskich"w Anglii, Szkocji oraz Rzeszy Niemieckiej  przełom fundamentalny co do zasad .  

Odpowiem fragmentem tekstu:

Tak sobie myślę, że o totalnej głupocie ówczesnych finansistów świadczy fakt, że wolnej elekcji w Polsce nie wymyślili właśnie oni, ale nasza wymuskana ideami odrodzeniowymi szlachta… Oczywiście wątku tego zadziwiającego paraliżu umysłowego bankierów prawie nikt nie będzie drążył...

Obiecuję, że ja kiedyś pordążę, bo kilka obiecujących punktów zaczepienia znalazłem.

Kto wie, czy nie w poezjach mistrza ze złowrogiego Czarnolasu...

Nie wiem jakie prawa do tego herbu maiał Occo, ale posługiwał się nim nie raz (lewe skrzydło tryptyku):

Ad.  - 27 września 2019 09:49. Zgadzam się w pełni. Co nie zmienia faktu, do dowolności poruszanych tematów, przez dowolnego autora. Pan kotlet podniósł, i stracił takiego nieuka jak ja.  Dziękuję panu za poważne potraktowanie mnie.

Ale nie pasują daty. Książę Hanusz (Jan II Dobry) umiera w 1532, Pompejusz Occo umiera w 1537.  Jedyne co mi przychodzi do głowy to cesje finansowe bezdzietnego księcia Hanusza na rzecz domu bankowego Fugerów przy podpisanym traktacie o dziedziczeniu z Hohenzollernami. Tłumaczyłoby to również dlaczego po śmierci księcia Hanusza Habsburgowie zabrali wszystkie sprzęty ruchome z opolskiego zamku, a Hohenzollern musi wypłacić 183.333 guldeny (czyli 4,5 tony srebra) do skarbca Habsburgów (czyli de facto Fuggerom).

Fugerowie byli wszędzie, gdzie dało się zarobić. A księstwo Hanusza ówcześnie to węgiel, żelazo, siarka, srebro, ołów (itd) i ogromne ilości wody (czyli energii do wykorzystania). Do tego szlaki handlowe (Gdańsk - Wenecja przez Cieszyn i Lipsk - Kijów przez Wrocław).

Cenne uzupełnienie. Ogger opisuje te mechanizmy dość dokładnie i książkę polecam. Z tego co się orientuję dostępnych egzemplarzy nie jest w obiegu zbyt wiele. Dlatego "Baśnie polskie" Gabriela są bezcenne. Bez Baśni ten wpis nigdy by nie powstał. Piszę to z pełnym przekonaniem.

Na familię Occo trafiłem tutaj:

Götz Freiherr von Pölnitz — Jakob Fugger. Quellen und Erläuterungen, Tom 2

W Indeksie występiją:
Occo Adolf, Dr., Arzt I 644; II 279, 383
Occo Adolf II., Dr., Arzt II 489
Occo Pompeius, Kaufmann II 279, 383, 508

Dostępne są takie fragmenty. A tu wklejam ten ze strony 279:

„Nach einer Zusammenstellung von 1527 gingen den Fuggern bei Seefehden zwischen Lübeck und den Niederlanden 1510 bis 1527 sieben Lasten Kupfers verloren. Man schlug den Schaden mit 3800 Gulden an. Innerhalb der Firma war dabei nicht klar, wer ihn zu tragen hatte; denn nach dem Vertragswortlaut ging das „Wagnis” auf die Fugger erst über, sobald die Schiffe vom Land abfuhren. Da die Lübecker diese aber wegführten, schon bevor abgestoßen ward, traf der Nachteil eigentlich noch Fugger und Thurzo gemeinsam. Um Zwist zu vermeiden, übernahm Jakob den Verlust
allein. Man erreichte nach mühsamen Verhandlungen, daß die Fugger das gekaperte Kupfer zurückerhalten sollten. Dieser Ausgleich, den ihr Lübecker Geschäftsfreund „Gotthard Wagenring” vermittelte, dem als Rechtshelfer der Nürnberger kaiserliche Fiskal Dr. Weissierer beistand, kostete die Firma für Auslösung des Kupfers, päpstliche und kaiserliche Mandate samt Spesen 6654 Gulden. Die Gesellschaft gedachte nicht, wegen des Vorfalls ihre Verbindung mit Lübeck  aufzugeben. So ordnete Leo X. beispielsweise 1514 an, daß der Peterspfennig aus Norwegen, Schweden, Island und Fär-Öer an die Bank der Lübecker Responsalen Fuggers durch Erzbischof Andreas von Oslo gelegt wede. Drei Jahre hernach wurde vielleicht in Rückwirkung des Lübecker Konflikts der norwegische Peterspfennig durch den Erzbischof von Drontheim an Pompeius Occo, Kaufmann und Bürger zu Amsterdam, gesandt, der das Geld durch Fugger oder Welser nach Rom gelangen lassen sollte. Bei seiner sonstigen Bindung an Fugger war ersteres das wahrscheinlichere. Occos Bedeutung bestand darin, daß er zugleich Beauftragter Christians II. von Dänemark wie der Fugger war. Diese Beziehung des friesischen Handelsherrn zu Oberdeutschen ward vermutlich durch seinen Oheim Dr. Adolf Occo vermittelt, den Fugger von seiner Tätigkeit als Leibarzt Sigmunds des Münzreichen her kannte. Diese Verbindung war so unmittelbar, daß Adolf Occo an Fugger ein Werk mit Widmungsgedicht sandte. Möglicherweise
wurde Pompeius Occo wegen dieser Verbindung aufgefordert, sein Geschäft nach Kopenhagen zu verlegen. Inwieweit bei der von ihm getätigten Auszahlung der Mitgift der Infantin Isabella, Enkelin Maximilians I. und Schwester Karls V., an ihren Gatten Christian II. von Dänemark in Höhe von 108 000 Gulden die Fugger geschäftlich beteiligt waren, ist noch nicht klar ersichtlich. Meist oder wenigstens oft dürfte Occo selbständig gearbeitet haben. Dennoch erhielt die Gesellschaft durch ihn manchen Vorteil, so beispielsweise als er von dieser Summe 15 000 Gulden durch sie nach Rom sandte, um dort für einen Günstling des Königs, für den sich Fugger bemühen sollte, das Erzbistum Lund zu erhalten. Auf Occos Beistand mag ferner jene Hilfe zurückgehen, die Dänemark zeitweise den Fuggerschen Versuchen, einen oberdeutschen Rußland-Handel aufzubauen, zuteil werden ließ. Durch die Vertreibung Christians II. scheint keine Unterbrechung in der Beziehung zwischen Occo und den Fuggern entstanden zu sein. Dieser blieb nach wie vor Abnehmer ihres ungarischen Kupfers. Ob er allerdings für die Augsburger enenso wie für sich Geschäfte mit den Königen Friedrich von Dänemark und Gustav Wasa von Schweden anbahnte, oder ob solches auf hansisches Betreiben unterblieb, steht nicht fest.”

Sibrant to syn Pompejusza.

Ale wróćmy do Kodeksu. Tam znajduje się jeszcze jeden herb:


Został powtórzony na tym tryptyku po prawej
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Jacob_Cornelisz._van_Oostzanen_-_Triptiek_van_Pompeius_Occo_en_zijn_vrouw_Gerbrich_Claesdr..JPG

Na tryptyku po lewej jest Pompejusz ze św. Sebastianem a w tle herb z orłem, a po prawej jego żona Gerbrich Claes Maertgensdr. (Gertrudis Nicolai) Verburg z Marią Magdaleną, a w tle drugi herb.
Na zbliżeniu widać go lepiej:


Tryptyk można sobie dokładnie obejrzeć tutaj:
http://vlaamseprimitieven.vlaamsekunstcollectie.be/en/collection/triptych-of-pompeius-occo-and-his-wife-gerbrich-claesdr

Co do żony — ojciec: Claes Jacob Maertenszn. Verburg , matka: Balich Gerbrands
https://www.genealogieonline.nl/genealogie-richard-remme/I134100.php

Ślub przed 1509.
Dzieci:
córki: Katrijn Pompejusdr. (?—1587), Ballichje Pompejusdr. (1510—1575), Anna Pompejusdr. (1510?— 1593?), Reymburch Pompejusdr.
syn: Sybrant Pompeiusz (1514, Amsterdam—1588, Calcar?)
szóste dziecko: imię nieznane

Pompejusz był kupcem, bankierem Fuggera w Amsterdamie, archidiecezji Nidaros (obecnie Trondheim, Norwegia) i króla Danii Chrystiana II Oldenburga.

O Danii jeszcze coś napiszę ale jak wstanę :)
 

Przejdźmy do nazwiska. Pompeius Occo to taka humanistyczna wersja. Zapisywany jest także jako Poppe Ockesz, Poppo, Poppius i wreszcie Pompejus Occo.
Może i nazwisko powinniśmy odczytywać inaczej? Ocke? Ockesz? Okko, Ok, Ocellus, jak tu poniżej, z fragmentu Bibliotheca Latina?


Czy to jest jakiś przodek naszego bohatera? Działał w Czechach (Ołomuniec, Praga). Czy uciekał przed husytami?

Aha, to jest
https://la.wikipedia.org/wiki/Ioannes_Ocellus
po prostu Jan Oczko
https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Očko_z_Vlašimi

i ten jego herb jest już bardziej nasz :)
https://cs.wikipedia.org/wiki/Jankovští_z_Vlašimi

Świetny tekst, a to, że tym władcą marionetek jest kredyt to genialny pomysł, zgadzam się z tym w 100%. Powiedziałbym, że nawet bardziej to pasuje do tekstu utworu Metallic'i, kiedy będziemy go odczytwać w takim kontekście, zamiast narkotyków.

Dodam tylko, że tak samo jak o narkotykach, tak i o kredycie, wielu mówi, że nie ma się co spinać i można ich/go używać/brać bez strachu bo "wszystko jest dla ludzi", a ja tam wolę trzymać się od takich rzeczy z daleka i każdemu zalecam to samo.

Ja od dłuższego czasu się zmagam ze sporą dawką. Życie przed wzięciem i po jest kompletnie inne. Nie polecam, bo trudno się z tego wychodzi.

Te panie na żywej fotografii, to wyglądają trochę jak na scenie z targu niewolnicami z filmu "Angelika wśród piratów".

Bankierzy finansują produkcję i handel narkotyków, by przekonywać odbiorców narkotyków, że to odbiorcy dysponują władzą, nie bankierzy, a jednocześnie by śmiać się tym odbiorcom w nos, że ci i tak znają prawdę, ale boją się mówić o niej publicznie. Ot, narkotykowa podszewka władzy ze szczególnym uwzględnieniem systemu demokratycznego.

Przy takim postawieni sprawy na czele rządu stoi były dealer ...

Dobre...

Z pewnego odtajnionego dokumentu wywiadu amerykańskiego z lat siedemdziesiątych wynika, że południowoamerykańska operacja "Kondor" i europejska operacja "Gladio" były (i na pewno nadal są) komplementarne. Amerykańscy ubecy zapraszali kolegów brytyjskich, francuskich i (zachodnio-)niemieckich do Ameryki Południowej, by uczyć ich prowadzenia operacji MK Ultra, polegającej na sterowaniu kulturą popularną. Narkotyki stanowią jedno z kluczowych narzędzi tejże operacji. Warto przy okazji dodać, że wielu Niemców, również tych z najwyższej półki, zostało wytransferowanych do Ameryki Południowej w latach 1944, 1945 i później.

Odnośnie do powiązania świata finansów, narkotyków i muzyki popularnej polecam bloga o podmiance Paula McCartneya. Wiele materiału do studiowania. W tle jak zwykle pojawiają się upadłe anioły.

Dziękuję bardzo i na razie puszczam oczko ;)

Tych Adolfów Occo to się namnożyło...

Johann Jakob Brucker (Jacobi Bruckeri) — Historia Vitae Adolphorum Occonum
https://archive.org/details/b30534811/page/34

Dwa znaleziska a propos Ajold Occo Allena:

Allgemeine deutsche Bibliothek, Tom 86

Allgemeine Literatur-Zeitung, Tomy 3-4

Jak ktoś dobrze zna niemiecki, to proszę po zapoznaniu się, o podzielenie się informacją, skąd ten Ayold, Aylt (Ajold) się wziął.

Wygląda na Augsburg ze swoimi wieżami. W XVI wieku był otoczony wielkimi fortyfikacjami i miejskim murem obronnym, których liczne fragmenty zachowały się do dziś.

 Tak wyglądał xvi wieczny w Nuremberskiej Kronice

Twoja paranoja jest zaraźliwa, wszędzie zaczynam widzieć błaznów, również tych zwanych papugami.

Sprawa rzeczywiście ma falę nabiera armatniego rozmachu. Na razie tylko wrzucę ekslibris, który prowadzi od jednego Konrada do drugiego. Wieczorkiem zapodam wyjaśnienie.

Ponoć nic nie dzieje się bez przyczyny, więc tymczasem zagadka dla Ciebie:

β-a przewidział: „…kiedy nawigatorzy zawiną do miasta smoczego to prawdziwą grę o tron rozwiną”.

Było przednio, acz dla Tau nie wszystko jedno, kiedy krzyż żelazny pierwszy raz przyznano, co w kamieniu zapisano

Φ na łajbie żartowała, a to z gąski, a to z hansa, gdy kielichy napełniała o glonojadzie też nie zapomniała.

Kto by pomyślał, że wystarczająco nie podziękowała za balonika białego A-y przyjęcie, a β i Ψ za skromne progi wstąpnięcie. Jednak łotry pozostałe poświadczą szczere zamiary i odkupione winy w niedzielne godziny.

Widząc róże na λ-y obliczu, trafionego nagłą strzałą, dziewczę młode, chyże, co czerwonym jeleniem na herbie zachwyca przytrzymała chwilę. Nawet imię podstępnie dobyła.

Potem wszyscy odpłynęli, o różnych godzinach, na różnych statkach, nawet jedna obrączka się spóźniła na prom do stolicy, ze stolicy Kraka.

Pytanie ważne pozostaje: kim jest to dziewczę do gustu przypadłe (imię jej podstępnie dobyte - Natalia)?

Trzeba odnaleźć, by λ-a z miłości nie umierał, a na taki herb zbierał ;):

To powiększenie, które widać wyżej, to z tryptyku, zza głowy Marii Magadaleny, pokazuje wyraźnie dużą cebulę po lewej i mniejszą po prawej (jak meczet). To co ma Maria Magdalena na głowie też jakieś wschodnie.
Na tej rycinie Augsburga ja takich cebul nie widzę.
Nie upieram się oczywiście.

Ajold.
Dłuża historia. Z wierszem. Ale może coś więcej wyjaśni.

Das gelehrte Ostfriesland: 1

Proszę podrążyc:)) 

Miało być dłuższa a nie dłuża, zjadam litery, bo się nie wyspałem...

Te pięć wpisów to oczywiście materiały. Trzeba to w jakiejś strawnej formie podać.

Jeśli chodzi o panoramy z tryptyku to wygladają tak:
z lewego skrzydła:


z głównej, środkowej części (lewa strona osobno, bo ten zamek to charakterystyczny budynek i prawa też osobno):



i prawe skrzydło (już było wyżej, ale teraz bardziej powiększyłem same budynki, żeby było widać te cebule):


Możliwe, że ta po prawej, którą brałem za meczet, daje tylko takie wrażenie, bo zlewa się z elementem z tyłu. Trzeba byłoby to na żywo zobaczyć, bo nie dysponuję większym zbliżeniem. W każdym razie ta cebula po lewej jest wielka, a nie jest to budynek na pierwszym planie.

Zwolniony ruch po podmianie to przypadek. PoProstu rok szkolny sie zintensyfikowal. Jak rowniez ro osoboroboczy w inych niz szkolna dziedzinach. 

Tekst jest super. To juz klasyka w zasadzie. 

Lelewel zdradził, że każdemu dźwiękowi powinna odpowiadać sylaba.

"Zaszyfrowana" partytura odnosiła się do wcześniej ustalonego tekstu. Żeby odczytać szyft trzeba znać nie tylko klucz (partyturę), ale tekst którego partytura dotyczy. Nic dziwnego, że muzykolodzy są w stanie z nut odczytać tylko słowo "Bach".

Ciąg dalszy renesansowych goździków:Georg Giesche - syndyk Hanzy.

Goździki na obrazach renesansu mówią jednak o finansach. Nie wiem jeszcze tylko co mówią.

Nawet na obrazie da Vinci Madonna z goździkiem.

Uczonych matematyków oznaczano kwiatem konwalii: np Erazma z Rotterdamu czyMikołaja Kopernika

ten powyżej to Jan II Cleve

Jan III to trzeci od prawej też z goździkiem

Jeszcze załączam te fikuśne inicjały. Zaczyna się od monstrancji, herbu. Potem są ślimaki, rajskie ptaki, a przy Requiem (ostatni rząd) katafalk i czaszki. Te ozdobne inicjały odpowiadają 4 głosom: Superius, Tenor, Contratenor, Bassus.
Wśród tych błaznów jest kilka szczególnych (powiększyć można chyba tutaj): w rzędzie 4 coś w rodzaju pensety (myślałem, że to kamerton, ale to ma zawias i zawinięte zakończenia — może to coś do mierzenia?) wymierzone jest w oczy/nos błazna; w rzędzie 5 usta jednego z błaznów zamknięte są kłódką, drugi owinięty jest w szarfę z literami IHS MA albo IMS MA; w rzędzie 6 jeden dostał strzałą w głowę; no a ostatni rząd to już amen.

Tekst nad herbem odnosi się do klejnotu herbu, czyli tej złotowłosej dziewczyny w wieńcu laurowym. Brakuje tekstu odnoszącego się bezpośrednio do samego herbu.

Jeśli nadał go Maksymilian I to sprawa staje się jeszcze ciekawsza, bo w 1504 królem Czech był Władysław Jagiellończyk.

Wczoraj im się długo przyglądałem, ale do inicjałów z czaszkami nie dotarłem.

Benedyktyńska robota.

z kodeksu

& Betacool

Wracam do tryptyku, później niż obiecywałam, ale zawsze. Bank czasu zamknął mi linię kredytową, niestety.

O obrazie / panoramie

Jak różne źródła mówią, panoramy w tle to Ziemia Święta i Jerozolima. Datowanie i autorstwo obrazów z tego czasu często nie jest jeszcze dobrze ustalone, mimo, że zamówienie datuje się na ok.1515 rok są sugestie, że Cornelisz namalował go po swojej wizycie w Ziemi Świętej w latach 20tych. Może to trochę zaskakiwać, bo mimo popularnego tematu pielgrzymowania, tak naprawdę stać na to było zamożnych ludzi, stąd pielgrzymka do Jerozolimy podnosiła status społeczny. Większosć pielgrzymowała do najbliższych sanktuariów. Można byłoby podejrzewać o to bardziej samego Occo, ale nie doszukałam sie żadnego info, aby tam był. 

To czego nie widać przy otwartym tryptyku to malowidła na jego zewnętrzych drzwiczkach widocznych po zamknięciu, a przedstawiających Adama i Ewę, czyli teologicznie temat upadku człowieka. Postać Ewy jest praktycznie skopiowana z dürerowskiego Upadku (1504) . I mała dygresja (moja własna ;)) ciekawe, że w tym czasie, na obrazie pojawia się tyle reklam św. Magdaleny ze słoikiem pachnideł, które równolegle idą ze zwiększającą sie popularnością ich używania na dworach przez możnowładców, arystokrację i w końcu bogatych mieszczan i kupców. Wcześniej jej tak nie przedstawiano.

O malarzu humaniście

I tu jest ciekawie. Jako stosunkowo jeszcze młody człowiek (25-30 lat) w 1500 roku kupił dom na prestiżowej ulicy Kalverstraat w Amsterdamie, niedaleko domu Pompejusza Occo. Occo z resztą często przebywał w jego pracowni. Skąd miał tyle środków na zakup, jeśli dopiero co zaczął malować, a większość namalował dopiero znacznie później? Źródła twierdzą, że utrzymywał się z wysublimowanych rycin do książek koscielnych (grawiur i drzeworytów), podobnie z drzeworytów profity miał ciągnąć jego znajomy Albrecht Dürer...

Najbardziej znany jest z malarstwa religijnego, bo akich miał sponsorów. Jak pokazało się lepsze źródło sponsorów - bogatych mieszczan, coraz więcej malował świeckich scen i portretów. Przypisuje się mu katolicyzm i konserwatyzm. Zupełnie jak Pompejuszowi Occo, Alardusowi van Amsterdam czy np.Terlikowskiemu. Mówi się o jego kontreformacyjnych dwóch grawiur Paschy i Ostatniej kolacji z modlitewnika "Passio Domini Nostri Jesu Christi", wydanego w 1523 roku. 

Obok Pompejusza Occo, należał do humanistycznego kręgu "konserwatywnych katoli" Amsterdamu i okolic, w którym główną postacią był Johann XX von Dalberg, propagujący humanistyczne aspiracje, które na dworze książęcym widoczne są od lat 50-tych XV w. i uczynił z Heidelbergu ważny ośrodek wczesnego humanizmu niemieckiego. Dalberg posiadał obszerną bibliotekę, która zawierała również dzieła w języku greckim i hebrajskim, oczywiście udostępniał ją przyjaciołom. Jego przyjaciółmi i kolejnymi w grupie humanistów byli: Konrad Celtis, który pod patronatem Dalberga w 1491 roku założył Sodalitas Litteraria Rhenana (!), akademik Rudolf Agricola (uwielbiany przez Erazma i studenta Konrada Celtisa) oraz Adolph Occo, lekarz Fuggerów, a wujek Pompejusza.

Jednym słowem mieszanka pożytecznych idiotów i "naszych", szczególnie od finansów i trutek.

No i nie można zapomnieć, że w tym samym czasie co zakup domu powstawał obraz Cornelisza Śmiejacy się błazen

A to jeszcze nie wszystko, bo przecież nie napisałam jeszcze o eklibrisie ;)

Niektóre linki

https://www.academia.edu/38289268/Two_Suppers_Illustrations_by_Jacob_Cornelisz._van_Oostsanen_to_Passio_Domini_Nostri_Jesu_Christi_1523_and_the_Eucharistic_Controversy_of_the_Early_Reformation

https://www.jstor.org/stable/42718360?seq=1#page_scan_tab_contents

https://arthistoriesroom.wordpress.com/category/series/jacob-cornelisz-van-oostsanen-series/

https://www.geni.com/people/Johann-XX-von-Dalberg/6000000056188821828

warto temat jeszcze pogłębić, ale na tym etapie sytuacja kojarzy mi się z tekstem Coryllusa "Pralnia dziewic...", z tym, że tam właśnie zakładano i chlewnię i pralnię

Świetna notka to mało powiedziane, a komentarze mocno rozwijające.

Sprawa bardzo rozwojowa, a zaczęło się tak niewinnie i krotochwilnie!

Gdyby w Sowietach zapoznano się z serią tych notek, nie byłoby tego co niżej cytuję:

kto budował Kanał Białomorski:

"prawy nasyp - ci, którzy zadawali pytania, lewy – ci, którzy na nie odpowiadali".

Znana wersja tego dowcipu głosi, iż jedną stronę budowali ci, którzy opowiadali dowcipy, a drugą – ci, którzy ich słuchali.

https://dzieje.pl/wystawy/historie-dowcipow-politycznych-przypomniano-w-muzeum-w-petersburgu

Dziękuję.

pasuje, prawie jak reklama spełniaj marzenia ;)

Tak - płyniemy ostrym kursem. Kolejna notka będzie o tym jak niektóre okrety próbują nam z kursu zejść.

To ja na prawo :)

Nomen omen :) Idealnie.
Pytanie czy nadanie herbu przez Maksymiliana I było powiązane z nadaniem jakiejś własności, gdzieś na tym Śląsku. Może coś jeszcze uda sie wyszperać. Najprościej byłoby sięgnąć po tę biografię... ale poza moim zasięgiem :(

Maksymilian nie mógł niczym na Śląsku dysponować. Habsburgowie dopiero na Śląsku się usadzili jako królowie czescy (czyli również książęta wrocławscy) dopiero w 1526. Natomiast mógł swoimi dobrami w dowolny sposób dysponować książę Hanusz (wtym nawet herbem, bo był ostatnim z rodu), pan na Opolu, Raciborzu, Bytomiu, Gliwicach, Koźlu, Wielkich Strzelcach, Niemodlinie... itd. Książę Hanusz był tym człowiekiem, który cały Górny Śląsk scalił w jedynym kawałku - przed nim każdy powiat był praktycznie oddzielnym księciem. Na taką akcję trzeba pieniędzy - dużych pieniędzy, i dobrego zdrowia. Książę Hanusz nigdy się nie ożenił, a po śmierci swego brata Mikołaja (który został ścięty w Nysie), pieniędzy od mieszczan nie chciał. Swój herb w testamencie zapisał wszystkim, którzy działać będą dl dobra księstw opolskiego i raciborskiego. Nadał nawet tym księstwom konstytucję (przywilej Hanuszowy), który później musieli respektować kolejni władcy (Slezske zrizeni jest właśnie takim potwierdzeniem dokonanym wbrew sobie przez Habsburgów).

Głównym chętnym na majatek księcia Hanusza byli Habsburgowie i Hohenzollernowie, więc być może zabezpieczył się wcześniej na wypadek nagłej śmierci odpowiednimi cesjami w bankach Fugerów, a Occo taki dokument cesji pokazał cesarzowi Maksymilianowi, a ten nadał mu odpowieni herb.

Jeśli książę Hanusz wiedział, że i tak nic potomkom nie zostawi (bo ich nie posiada) to takie rozwiązanie wydaje mi się bardzo prawdopodobne.

dorzucę jeszcze garść informacji ale może jutro, bo muszę to sobie przełozyć z niederlandzkiego...

rewolucja gozdzikow

Szukając jednego obrazu, trafiłem na taki i przyznam, że nie spodziewałem się akurat tego jednego, w tej śmiesznej czapce, tu spotkać...


A skoro o nadciągających rewolucjach się wspomina, to taki piękny medal trafiłem:


Opis:
Medal z brązu. Awers: błazen z berłem w ręce, siedzący na tronie w chmurach z napisem „RIDERE REGNARE EST” [Śmianie się/wyśmiewanie/naśmiewanie się jest panowaniem]. Rewers: herb z berłem zwieńczonym głową błazna na polu z pszczołami, powyżej którego znajdują się trzy fazy księżyca. Nad tarczą czapka błazeńska z dzwonkami. Na niej skradający się kot i flaga, na której znajduje się pszczoła. Tarcza otoczona jest dwoma rogami obfitości, z których wydobywa się dym i dwoma małpami w ludzkich ubraniach.
Całość przedstawia herb Regimentu de la Calotte, wokół którego widnieje napis: „LUNA DUCE AUSPICE MOMO”.

Regiment de la Calotte był nieformalną grupą wysokich (w armii francuskiej — tak tłumaczy mi translator) dworzan na dworze Ludwika XIV i Ludwika XV, założoną w 1702 r. przez Philippe'a Emmanuela de La Place de Torsac i Etienne Isidore Theophile Aymona, a zakazaną w 1779 r. Celem było wyśmiewanie i wywracenie spraw i nawyków (rzeczy i obyczajów) do góry nogami. Grecki bóg Momos był symbolem Regimentu i stał się symbolem humorystycznej satyry. Stąd ta sentencja wokół hebu: Księżyc pod auspicjami Momosa.

Zlecenie wykonania tego medalu otrzymał oficjalny medalier francuskiej mennicy, J.C. Roettiers. Miał być noszony przez członków Regimentu.
„Que chaque frere / porte le susdit medaillon, / tant en or qu'argent, bronze ou plomb / du cote de la boutonniere” [„Niech każdy brat / nosi wyżej wspomniany medalion, / w złocie, srebrze, brązie lub ołowiu / z boku butonierki”].

Przy okazji inne przedstawienia błaznów z Rijksmuseum:
https://www.rijksmuseum.nl/nl/zoeken?q=narrenkap&ii=0&p=1
https://www.rijksmuseum.nl/nl/rijksstudio/20751--alex-marr/verzamelingen/folly?ii=0&p=0
https://www.rijksmuseum.nl/nl/rijksstudio/1986263--beatriceotto/verzamelingen/fools-jesters?ii=0&p=0

Książka niestety jeszcze nie dotarła, wracam więc do ekslibrisa „papugi”, która należy do błazeńskiej bandy.

W awanturze miedzianej, a potem w oskarżeniu o monopol i procesie urządzonym przeciwko wszystkim dużym firmom handlowym nie tylko Hohstetterowi, ale Fuggerom również kluczowym okazał się prawnik, syn kupiecki Konrad Peutinger. Już w latach dwudziestych stawał reprezentował Fuggerów, i brał udział w procesie Lutra. Ale w tym z lat 30tych wybronił fuggerowski monopol znakomicie. I mimo, ze generalnie wyrok sprzyjał antymonopolowi, to jednak w żaden sposób nie wpłynął na biznesy Fuggera, bo linia obrony przyjęła, że firma handlowa, nawet z monopolem i podnoszeniem do woli cen spełnia pożyteczną funkcję dla całej gospodarki, budując wspólne dobro, na którym wszyscy korzystają….co zostało poparte przez parasol Maksymiliana, który siedział już mu z powrotem w kieszeni. Jednym słowem wystąpił przeciwko ingerencji państwa w ceny i odrzucił odpowiedzialność Fugerów za podwyżki.

Karuzela dalej się kręciła, a Augsburg był centrum świata z fuggerowskimi szlakami handlowymi metali ciężkich

Peutinger to również znany humanista i antykwariusz, obok innego humanistycznego prawnika Wilibalda Pirckheimera, doradzający Maksymilianowi I w sprawach politycznych. Był jednym z najważniejszych polityków Augsburga w czasach reformacji. Kompulsywnie gromadził antyczne manuskrypty, przez lata zgromadził pokaźną bibliotekę.

Do jego grona znajomych i przyjaciół należeli Erazm z Roterdamu, Albrecht Dürer, Jacob Sturm von Sturmeck, Willibald Pirckheimer oraz (a jakże) wolnomyśliciel i bibliotekarz Maksymiliana I – Konrad Celtis. To ten ostatni zapisał mu przed swoją śmiercią słynną tabulę (mapę) średniowieczną kopią późno-antycznej mapy terenów i dróg Cesarstwa Rzymskiego, od Wysp Brytyjskich po Indie, Azję Środkową i Afrykę, którą Celtis odkrył. Od Peutingera zwana jest Tabulą Peutingera.

„Prawnik Konrad Peutinger, lat 52”.

Druga papuga czyli norymberski humanista Willibald Pirckheimer był mecenasem i najbliższym przyjacielem Dürera. Szanowanym uczonym i tłumaczem, dedykowanym wydaniu Utopii i pisarzem autobiografii Maksymiliana pod jego dyktando. To dzięki Pirckheimerowi Dürer spotkał takich ludzi jak Philip Melanchthon i Conrad Celtis.

Nie można zatem dziwić się dlaczego wiedzieli doskonale nie tylko jak pozyskać informacje z dworu polskiego, choćby przez Kallimacha, ale też zdeprawować, całkowicie ogłupić przeciwników nastawiając przeciwko kościołowi.

A tu równie ciekawy ekslibris Pirckheimera autorstwa jego ulubieńca Albrechta

Też tak uważam - dużo łatwiej odnaleźć tekst niz komentarz.

A co ten śmiejący się błazen z obrazu Cornelisza trzyma w rękach? Bo to jest coś, co często się powtarza na rycinach. To są jakieś tajemnicze okulary, mędrca szkiełko i oko?

Żeby mieć te błazny Cornelisza w komplecie, to dorzucam jeszcze tego z okularami, którego wkleiłem u Piotera.


https://www.geheugenvannederland.nl/en/geheugen/view/de-brillenverkoopster-ongelijke-liefde--oostsanen-jc-van?coll=ngvn&facets%5Bextent%5D%5B%5D=49&maxperpage=36&page=1&query=&identifier=ICN01%3A3048

A po stole

i pod nim.

Zastanawiają mnie jeszcze te gesty dłoni wokół oczu, okularów. Są dość charakterystyczne.

Aperth/ Ohxaus/ Zolnna/ War/ Ge..ro/ Plat...

Dla mnie tekst bez żadnego sensu.

Nie ma malarstwa figuratywnego bez gestów. A skoro to znaki... to na Pfingsten mamy takie:

Nie wiem czy znajdziemy narzędzia, żeby to odczytać, ale cieszę się że ich wspólnie poszukujemy.

Heblowanie w prawo i w lewo to jedno z ulubionych zajęć tego Wodzińskiego od tekstu "Kapłana błaznem"

Na portrecie Sylbranta jest herb Królestwa Niemiec (nie Rzeszy, bo ta miała dwugłowego orła). Dlatego to jeszcze bardziej uprawdopodobnia tezę o cesjach bankowych

Za parę minut wkeję je tutaj, chwilkę.

Sybrant Occo (1514—1587)
https://data.collectienederland.nl/detail/foldout/void_edmrecord/dcn_rkd-images_https-rkd.nl-explore-images-192089
https://data.collectienederland.nl/detail/foldout/void_edmrecord/dcn_rkd-images_https-rkd.nl-explore-images-181609

A to jest już fuzja z inną rodziną. Nasz orzeł jest w herbie po lewej. To rodzina Occo, opisana w tym pdfie wyżej.
Opisana tu jest jako nieznana osoba ale z pdfa wynika, że to Aeff Pietersdr (1568—1647).
[wyżej się pomyliłem pisząc, że Aeff Pietersdr i Aert Pietersz to jedna osoba; Aert Pietersz namalował ten portret].
https://data.collectienederland.nl/detail/foldout/void_edmrecord/dcn_rkd-images_https-rkd.nl-explore-images-26388

Nie kuś ;)

... holy drnq / idw... quot (50 / ordo amlos / ub ism / 707 murd

odwołania w gogle idą w świat fantasy .... teoretycznie do Warhammera.... https://wh40k.fandom.com/pl/wik/Ordo_Malleus

Teraz przejdziemy do tego Cornelisza. Znalazłem katalog mu poświęcony — Jacob Cornelisz van Oostsanen (ca. 1475—1533). De Renaissance in Amsterdam en Alkmaar, niestety po niderlandzku, ale niektóre fragmenty wrzuciłem do translatora i tak jak to zrozumiałem, w kilku słowach i kilku osobnych komentarzach, tu wrzucę. Wadą tego pdfa jest to, że jest mocno skompresowany i obrazki tam zamiszczone są momentami nieczytelne. Większość odszukałem w innych miejscach ale tego poniżej, a zwłaszcza tego detalu, nie udało mi się znaleźć w lepszej jakości.

Autorzy (bo jest ich w tym katalogu wielu) opisują Amsterdam jako nową Wenecję. Miejsce, które nabiera rozpędu, bogaci się i kwitnie od drugiej połowy XV w. Miasto, w którym nie ma wielopokoleniowej elity. To Antwerpia była gospodarczym centrum Niderlandów, Amsterdam zaczął dopiero nabierać znaczenia międzynarodowego.

Jest to więc, moim zdaniem, ziemia obiecana, raj na ziemi dla takich jak Fugger i jego faktorzy. O tym nie należy zapominać, że każdy z tych faktorów, to taki rezydent/szpieg, który ma jak najszybiej stanąć na czele elity miejskiej,  przejąć kontrolę nad handlem (przynajmniej w tych interesach istotnych dla Fuggera) i wpływać na wypadki. Trzeba na to spojrzeć maksymalnie cynicznie, bez sentymentów, tak jak postuluje nasz Gospodarz, patrząc głównie przez pryzmat kasy. Cel — zysk (finansowy i polityczny). Wtedy może się to poskłada do kupy. Rodzina, wiara, zamiłowania, kontakty humanistyczne Pompejusza Occo to tylko narzędzia do celu. Nie sądzę żeby się sprzeciwił Fuggerowi i jako ten przykładny katolik, jak jest opisywany, zrobił coś przeciw niemu, jego interesom i jego polityce. Nie można go więc (Pompejusza) traktować jako byt niezależny, realizujący jakieś swoje cele, tylko element układanki Fuggera.

Oni piszą, mniej więcej, tak (translator):
„Przybysze z pieniędzmi, tacy jak Occo, mogli łatwo przedostać się do elity Amsterdamu. Jego syn Sybrant Occo poślubił córkę Jakuba Claesz Bam i Marie IJsbrantdr Holesloot, oboje z wpływowych rodzin katolickich w Amsterdamie, i mógł zasiąść w radzie miasta. W latach 1556–1562 czterokrotnie pełnił funkcję burmistrza miasta.
Pieniądze oznaczały władzę w XVI-wiecznym Amsterdamie. Zarabiało się głównie na handlu i wysyłce oraz powiązanych branżach eksportowych. Elita administracyjna była zatem mocno związana z życiem gospodarczym w mieście. Było to szczególnie prawdziwe w przypadku tak zwanego klanu Heijnen-Boelen, który kontrolował rząd miasta Amsterdam w latach 1475–1535. Sporo członków tych spokrewnionych rodzin działało jako handlarze zbożem, suknem, piwem lub mydłem. Mieszkali wokół Warmoesstraat, złotego wybrzeża XVI-wiecznego Amsterdamu. W osobie burmistrza Cornelisa Bennincka, bogatego piwowara i handlarza zbożem, administratorzy miasta mieli także kogoś, kto był w stanie doskonale dbać o interesy handlu miejskiego. Doradzał stadhouderowi (namiestnikowi) [nie wiem czy on nie jest tutaj mylony ze swoim wujem Janem], wielokrotnie podejmował misje dyplomatyczne do krajów bałtyckich i miał własny punkt kontaktowy w sądzie w Brukseli.
Ten bliski związek między handlem międzynarodowym a administracją miejską zniknął po zmianie władzy wynikającej z katastrofalnych zamieszek Wederdopper w 1535 r.”

„Cornelis Bennink był siostrzeńcem Jana Bennincka, byłego szeryfa Amsterdamu i ówczesnego ławnika sądu Holandii. Jan Benninck był członkiem holenderskiej delegacji negocjującej z miastami wendyjskimi w 1504 r. i utrzymywał przyjazne kontakty z Christianem II. Cornelis Bennink był piwowarem, właścicielem statków, handlarzem zbożem i pełnił funkcje skarbnika i burmistrza w radzie Amsterdamu. Benninck skłaniał się ku reformacji i został zwolniony z kilkoma innymi członkami rady w 1538 r. po oskarżeniach o sprzyjanie powstaniu anabaptystów w Amsterdamie. Oskarżenia o kradzież 32.000 guldenów Filipa ze skarbu Amsterdamu, być może w połączeniu z cierpieniem z powodu szaleństwa, mogły sprowokować jego samobójstwo w 1547 roku.”

Spróbuję popatrzeć na Pompejusza jako narzędzie.

Pompejusz trafia do Amsterdamu przed 1509/1510, bo tak wynika z dat urodzin jego dzieci. Żeni się tu z Gerberich Claesdr (1491—1558) i dzięki temu małżeństwu dołączył do elity amsterdamskiej (tak to jest opisywane). Około 1510/1511 r. zakłada punkt handlowy w imieniu jednej z najważniejszych firm bankowych w Europie, Fuggerów.

W Katalogu czasami, w przypisach, cytowane są fragmenty biografii Occo z 1972 r., pióra Nübela. „W 1510 r. Occo wydaje się nadal mieszkać w Augsburgu z powodu transakcji w tym roku. W następnym roku nie ma go już w Augsburgu. Najpóźniej w 1511 r. osiadł na stałe w Amsterdamie, ponieważ w tym roku z Amsterdamu miały miejsce pierwsze stosunki handlowe z królem Danii.”

Pompejusz Occo był uderzający w każdym calu, w kulturalnie wciąż nieco jeszcze prowincjonalnym Amsterdamie. Miał dostęp do kapitału, interesował się sztuką, miał dużą sieć artystów i uczonych oraz dorastał w humanistycznym środowisku (tak jest opisywany).

Mieszka na Kalwerstraacie (nr 13). Jego duży dom, „Het Paradijs” (Raj), byłby miejscem spotkań kupców, humanistów, uczonych, artystów i drukarzy. Niedaleko niego Jacob Cornelisz van Oostsanen miał swoją pracownię, po przekątnej od Heilige Stede (kaplica ta służy kultowi Najświętszego Sakramentu, zbudowana została w miejscu, gdzie w 1345 r. miał miejsce cud amsterdamski i była ważnym miejscem pielgrzymek). Te duże budynki składały się z frontu i oficyny. Warsztat malarza znajdował się z przodu, tak aby malarz mógł sprzedawać z okna, a tył służył jako część mieszkalna. Za Nieuwe Kerk mieszkali malarze Cornelis Anthonisz i Barend Dircksz. Dirck Jacobsz, syn Jacoba Cornelisza, był pierwszym znanym amsterdamskim malarzem specjalizującym się w portretach. On namaluje ten najbardziej znany portret Occo (w 1531/1534). Wszyscy byli jakby pod ręką.

W pierwszej dekadzie XVI wieku Jacob Cornelisz tworzył tradycyjne obrazy, przeznaczone dla duchowieństwa, ale także dla coraz bogatszej, wschodzącej burżuazji. Na przykład około 1505—1510 roku, prawdopodobnie namalował na sprzedaż Świętą Rodzinę, którą wkrótce zakupił bankier i miłośnik sztuki Pompejusz Occo. Oto najwcześniejsze przedstawienie śląskiego herbu:


Piszą, że Occo nałożył swój herb na już ukończony obraz i będzie go używał w domu, do pomocy w modlitwie. Takie obrazy wisiały w prywatnych domach, po wewnętrznej stronie łóżka z baldachimem.

W innym miejscu, w opisie poszczególnych obrazów (stąd różni autorzy), piszą:

Przyciągającą wzrok w tym okrągłym obrazie jest Maryja w czerwonym płaszczu z białą chustą. Siedzi na murku i odpowiednio wybiera gałązkę złocienia [wrotycz maruna] (Tanacetum parthenium). Mały Chrystus na jej kolanach również trzyma kwiat tej rośliny w swojej dłoni. Woda płynie u stóp Maryi, być może jako odniesienie do Maryi jako „Fontanny Sądów” i źródło wody żywej (Pieśń nad Pieśniami 4:15). Obok matki i dziecka jest Józef, który śpi jako siwobrody z głową w ręce. Odnosi się to do ewangelii Mateusza (2:13), w której anioł, ostrzega Józefa we śnie, aby uciekł do Egiptu ze swoją rodziną, a tym samym by uciekł przed zabójstwem dziecka w Betlejem, do którego wezwał Herod. Święta Rodzina jest zatem przedstawiona przed ucieczką do Egiptu.
Ten temat — Maryja, Józef i Dzieciątko Jezus w krajobrazie lub ogrodzie — był popularnym tematem w sztuce holenderskiej początku XVI wieku. Rzadko jednak zdarza się, aby Józef był przedstawiony jako śpiący. Van Oostsanen pożyczył ten motyw z grawerowanej Świętej Rodziny z ważką [prawy dolny róg] (ok. 1495) Albrechta Dürera, która ma podobny układ i na której Józef śpi również pod ścianą.

Złota wewnętrzna rama jest oryginalna i stanowi integralną część panelu. Okrągłe panele, takie jak te, tzw. tonda, były zawieszane we wnętrzu łóżka przez zamożnych obywateli. Jest to atrakcyjny pomysł, że obraz ten mógł być również wykorzystany w taki sposób, że ta wzruszająca Święta Rodzina była oglądana każdej nocy przed snem przez Pompejusza Occo i jego żonę.

Badanie obrazu przy pomocy podczerwieni wykazało, że herb został domalowany na pniu drzewa, co pokazuje, że obraz został był już ukończony, kiedy Occo kupił go od Jakuba Cornelisza.

Po co Occo kazał domalować ten herb?
Przecież nie robił tego na pokaz, na zewnątrz. Obraz miał bardzo intymne przeznaczenie. Jedynym odbiorcą tego przekazu była jego żona. Może ją, kiedy już się zagnieździł w Amsterdamie, usiłował utrzymać w błogiej nieświadomości swoich celów, i podtrzymać wizerunek pogobojnego szlachcica. Może cała ta akcja z herbem to część legendowania faktora Fuggera w Amsterdamie w środowisku katolików. Może sprzedał jej też bajeczkę o jakimś prześladowaniu swojej rodziny i ucieczce. Nic nie wiemy o jego ojcu (rodziców jego żony nie szukałem).
Adolf Occo już nie żył i dopiero po jego śmierci okazało się, że to jakaś zasłużona, zakorzeniona we Fryzji rodzina. Fakt, że studiował w Bolonii, budzi moje skrajne podejrzenia. Także to, że został otruty i że służył Fuggerom. Podejrzane jest także to, że zaadoptował jedego syna, wychowywał Pompejusza, nie miał żony i w końcu doczekał się własnego potomka. Gdybym miał szukać dla niego jakiegoś bardziej współczesnego odpowiednika, postawiłbym na Stanisława Montwiłła i jego szawelską ochronkę.
Pewności o tym nabieram po tym, co pisał do tej pory o tym herbie Pioter. Akt nadania herbu przez Maksymiliana to kopia. Nie widzimy go też w całości. A na usługach Occo jest fałszerz od Kodeksu — kaligraf, szpieg i inżynier górnictwa Petrus Alamire (patrz wyżej).

C.D. może nastąpić.

Tryptyk, na którym jest ten śląski herb Pompejusza i jego żony, nie wisiał w kościele tylko także w domu. To mnie już tak nie dziwi, bo mogli go widzieć goście zaproszeni, czyli wyselekcjonowani — i o to może chodziło. Samo wymalowanie herbów na takich obrazach było dość powszechne. Nobilitacja. No ale herb w łóżku był tylko dla żony z elity amsderdamskiej.
Co do tego skarbnika to ja nie wiem, kto to. Może już gdzieś o nim czytałem, ale nie kojarzę. Ja nie jestem dobry z historii.

Nie czytałem.

Tam są dwa kolory liter. To też coś musi znaczyć.

:) :) :)

Więc jednak i autor. „In melius singula”:
https://archive.org/details/ned-kbn-all-00003291-001/page/n13
 

Im więcej szczegółów...

Przy okazji kolejne znaleziska.
Córka Pompejusa Occo — Reymerich Occo (1518—1563).
Czyli oprócz Sybranta w tę wpływową katolicką rodzinę Pompejus wżenił także swoją córkę.

Sądząc po następnym herbie, mamy tu fuzję naszego śląskiego herbu z herbem rodziny Bam.


https://data.collectienederland.nl/detail/foldout/void_edmrecord/dcn_rkd-images_https-rkd.nl-explore-images-181401

A Stańczyk na obrazie Matejki ma sygnet na palcu?

W Berlinie pierwszy był kościół [1230-1250] pod wezwaniem świętego Mikołaja. Spora ilość kościołów z tym patronem z wieków pierwszych drugiego milenium ma skrywać inne odniesienia. Opowiastki w grudniu jedno a prawda historyczna drugie. Jak tu żyć?

W jednej z książkowych pozycji [to ta] autor zawarł rozdział [str. 228-232] poświęcony problematyce Nikolausa.

Nie pamiętam co tam takiego było co by się obecnie mogło przydać do błaznów i innych ulotnych odniesień.

Kult Mikołaja przechodził różne stadia. Przez pewien czas zaliczany był do 14 Świętych Wspomożycieli czy Pomocników. Skoro również banksterzy się do niego odwołują ...?

...in den USA gilt er auch als Patron der Banker. Als sich in Deutschland der „Nothelfer-Kult“ ausbreitete, wurde der Nikolaus unter die „14 Heiligen“ aufgenommen, die bei allen Nöten angerufen werden...

Widać, że też miała zręcznie paluszki.

Nie ma. Nosi medalion. Nie mam kiedy go odwiedzić.

A nie jest to gest Konfucjusza z banknotu Piotera :)

No i miłe dla oka lica.

Poniżej nieco przydługi cytat w języku wrażym ale oddaje klimaty ;-). No i świeckie bractwa były w tle? Jak bractwa to i obyczaje osobliwe... 

A ten śląski orzeł to jakaś hybryda z łabędziem?  Czy orzeł biały na herbach miał w XVI wieku tak wydatnie długą szyję?

Tutaj tłumaczenie za googlem.

Wegen seines Patronats der Seefahrer, Binnenschiffer und Händler wurde der heilige Nikolaus von der Deutschen Hanse und vielen darin organisierten Städten als Schutzheiliger gewählt. Der soziale Status und politische Rang der handelnden Berufsgruppen und ihre vorreformatorischen Stiftungen in die Nikolaikirchen sowie die Angliederung ihrer Bruderschaften und karitativen Hospitäler an diese haben dazu geführt, dass diese Kirchen oft zu bürgerlichen Hauptkirchen der Städte wurden und auch in den Ländern der Reformation das Patrozinium behielten.

Die erste dem heiligen Nikolaus geweihte Kirche in Norddeutschland war eine Nikolaikirche in Billerbeck (vor 800). Das Nikolaus-Patrozinium gibt es bei vielen ursprünglich von Seefahrern gebauten Kirchen in fast allen deutschen, baltischen und russischen Küsten- und Hansestädten, aber auch im Binnenland bei Gotteshäusern, die an Flüssen oder in ehemaligen Kaufmannsvierteln stehen, z. B. in Leipzig (Nikolaikirche, St. Nikolai oder St. Nicolai). Im Jahr 973 wurde in Süddeutschland die erste Kirche dem heiligen Nikolaus geweiht, die Nikolauskapelle in Kempten.

To chyba różyczki...

Albo twarzyczki dzieci. Nic lepszego nie mam.

Kult św Mikołaja nie przeszkadzał Luteranom ani Kalwinistom. Jan II Kochcicki (ten z medalu) to kalwin - jak większość ówczesnej górnośląksiej szlachty. A finansjera go polubiła, bo co najmniej od XII wieku obdarzano się upominkami w ten dzień. I jak tu protestanci mieli tępić kult świętego, który przynosi same zyski. Zresztą kult ten trwa do dziś (opracowany przez finansierę) pod postacią St Clausa.

I być może trzeba się będzie przyjrzeć kościołom św Mikołaja bliżej.

I miastom do niego się odwołującym, jak np założony w 1276 Mikołów (Nikolai) (za wiki: Istnieje również stare podanie opowiadające o początkach tego miasta, nie poparte jednak żadnymi dowodami historycznymi. Podanie opowiada o handlarzach bydłem, którzy zatrzymali się w tych okolicach na odpoczynek. W trakcie nocy nagle zachorowało całe bydło. Przerażeni handlarze zaczęli się modlić i ślubować św. Mikołajowi wybudowanie kaplicy, jeżeli święty sprawi, że bydło wyzdrowieje. Bydło rzeczywiście wyzdrowiało, a handlarze zbudowali ślubowaną kaplicę ku czci św. Mikołaja )

Tryptyk MARYJA Z DZIECIĄTKIEM I POMPEIUSEM OCCO I JEGO ŻONĄ GERBRICH CLAESDR, Ca. 1515
Wykonany na zamówienie dla Pompejusza Occo (1483–1537); pełnił funkcję ołtarza domowego.

Pompejusza Occo i jego żona Gerberich Claesdr w modlitwie mogą liczyć na wstawiennictwo dwóch świętych: Świętego Sebastiana z łukiem i strzałą oraz Marii Magdaleny z naczyniem z maścią.
Occo i jego żona klęczą pobożnie, ze świętymi patronami na poziomie ziemskim, podczas gdy Maryja pojawia się z Dzieciątkiem Chrystusowym jak w niebiańskiej wizji. Górski krajobraz w tle, biegnący za listwami, łączy trzy części tryptyku w jedną całość.
Za Marią Rzeź niewiniątek i Ucieczka do Egiptu. Dzieciątko Jezus siedzi na haftowanej poduszce. Dwa małe anioły podkreślają jego boską naturę, jeden z lutnią, drugi z koszykiem wiśni, z których korzysta Chrystus i które jako niebiańskie owoce symbolizują jego wcielenie. Maryja jest przedstawiana jako niebiańska królowa. Na głowie nosi białą zasłonę, symbol czystości, koronę z napisem „Gloria in excelsis deo”: Chwała niech będzie Bogu na wysokości. Hymn ten wzmacnia grupa śpiewających aniołów z nutami nad głową. Duch Święty jako gołębica również unosi się tutaj; na samej górze nadzoruje błogosławieństwo Bóg Ojciec.
Pytanie brzmi, czy erudycyjne przesłanie sceny środkowej zostało całkowicie wymyślone przez Jakuba. Biorąc pod uwagę pochodzenie jego klienta, z pewnością wpłynęło to na ikonografię. Pompeius Occo urodził się we Wschodniej Fryzji, ale dorastał w kręgach humanistycznych w Augsburgu, gdzie przez długi czas pracował dla Fuggerbank. W 1510 lub 1511 przeniósł się do Amsterdamu jako faktor Fuggerów.
Fakt, że Occo towarzyszy tu święty Sebastian, może wskazywać na jego członkostwo w Związku Łuczniczym, którego Sebastian był patronem. Być może tryptyk miał na celu potwierdzenie pożądanego statusu Occo i jego żony. Przyczyniają się do tego także rodzinne herby na gałęziach nad głównymi osobami. Same portrety wyróżniają się realizmem, dlatego niektórzy odnoszą się do utalentowanego syna Jakuba Cornelisza, Dircka Jacobsza, z którego znany jest znacznie późniejszy portret Occo.

Przytaczam fragmenty tego opisu, bo wyżej zastanawialiśmy się, co tam na tym tryptyku widać.
Najbardziej rozbawia mnie ta interpretacja obecności św. Sebastiana. Nie mówi się o tym, że to męczennik za wiarę (a w poprzednim komentarzu przytoczyłem, co sami napisali o Marii Magdalenie, że to ostateczny przykład nawróconego grzesznika). Skąd. To patron łuczników, a Occo był członkiem Związku i dlatego pojawia się św. Sebastian.
Aż trudno nie zakpić. Maria Magdalena to patronka nawróconych kobiet lekkiego prowadzenia (eufemizując), więc żona Pompejusza musiała być zwykłą amsderdamską ulicznicą.

Ktoś tu kiedyś opisał tę technikę u Vermera. Ale nie mam czasu teraz szukać tego tekstu.
Mi te techniki i korzystanie z nich również ułatwiłyby życie przy malowaniu szczegółów. Poza tym dzięki tym technikom mamy fotograficzne zapiski co jak wyglądało i funkcjonowało. Nic tylko się przyglądać i rozwijać w szpiegostwie gospodarczym :)

Była kiedyś taka zabawa — połącz punkty. I tu te połączone punkty zapalne fantastycznie wyrąbują ścieżkę od Adriatyku do Morza Północnego.

Trafiłam już na ten herb w poszukiwaniach ;)

Ale to w takim razie on jest wcześniejszy, bo ten obrazek na dole jest sygnowany przez Dürera. Jakieś stowarzyszenie czaszeki i szpadli (skulls and spades)? Czy zwykli grabarze?

Dürer tylko sygnował rysunek. I to nie jest chyba prawdziwy herb, a alegoria zaślubin ze śmiercią. Ten pierwszy (na łopacie) pochodzi ze zbiorów British Museum.

Raczej wygląda to na korporację tego rodzaju: https://turystyka.wp.pl/przerazajace-atrakcje-europy-6043993629627009g/7

Jej palce ułożone jak u Occo i Stańczyka.

To Mikulov na Morawach. W okolicy jest też miasto Mikulas na Słowacji i Mikołów na Górnym Śląsku i Mikołajowice na Dolnym Śląsku. Wszystkie powstały mniej więcej w tym samym okresie (XIII wiek) i wszystkie powiązane są z wydobyciem kruszców. Robi się coraz ciekawiej ...

Jacob Cornelisz van Oostsanen, Saul odwiedza czarownicę Endor, 1526,
olej na desce, 85,5 x 122,8 cm, Amsterdam, Rijksmuseum.

Na początku XVI wieku debata na temat czarownic i ich zgubnych mocach była dość aktualna. Inspiracją do tego obrazu były odbitki przedstawiające czarownice wykonane przez współczesnych mu Niemców Albrechta Dürera i Hansa Baldunga Griena (ok. 1484—1545). Do kompozycji obrazu wykorzystał prawdopodobnie również tzw. Clavicula Salomonis (Klucz Salomona), zakazany podręcznik magii, który oprócz kilku łacińskich kopii zachował się tylko w jednym rękopisie w języku środkowoniderlandzkim*. W magicznej księdze, którą otwiera satyr na obrazie Jakuba, pojawiają się znaki z Claviculi. Inne szczegóły mogą również odnosić się do tego tekstu. Ostatnio sugerowano, że książka mogła znajdować się w bibliotece Pompejusza Occo, a zatem obraz mógł być wykonany wg pomysłu Occo. Dokładna data powstania obrazu może wskazywać, że został on namalowany w wyniku konkretnego wydarzenia, ale na razie nie jest to całkowicie jasne**.
W każdym razie ten wyjątkowy obraz Jacoba Cornelisza van Oostsanena dawał mądrą lekcję: śmierć Saula pokazuje, jak źle skończyli ci, którzy łamali boskie przykazania i angażowali się w czary i nekromancję. Nie wiemy, gdzie obraz pierwotnie wisiał, może w dużej rezydencji w Amsterdamie — u Pompejusza Occo? — ta wiadomość nie byłaby nie na miejscu.

*) Znajduje się on w Bibliotece Uniwersyteckiej w Gandawie.
**) Wüstefeld, sugeruje, że obraz ten może być odbiciem sytuacji politycznej wokół wygnanego króla Danii Christiana II i jego doradczyni Sigbrit [Sigbrit Willoms/Villoms] oraz aktualnych dyskusji religijnych w Amsterdamie w roku 1520.

Taka scena Saul odwiedza czarownicę Endor, została wcześniej przedstawiona przez Mistrza (albo kilku mistrzów) Otto van Moerdrechta w Biblii z około 1430 roku (Haga, Biblioteka Królewska).

To ciekawe, że pomineli tu dzieło Nicolaus de Lyras Postillae in Prophetas. Niestety link w Wiki nie działa.

I to o tego Mikołaja chodzi chyba. https://en.wikipedia.org/wiki/Nicholas_of_Lyra


https://www.rijksmuseum.nl/nl/collectie/SK-A-668

Tu się da odczytać wszystko. Zalatuje siarką.

Informuję, że więcej o Pompejuszu Occo w tym Katalogu nie wyczytałem ale mam jeszcze jeden tekst po niderlandzku, więc może coś tam się jeszcze wygrzebie. Na razie przerwa :)
 

Aż trudno mi wygiąć tak palce.

Aleś wyfedrował... Ja sobie siadam ze szklaneczką i oglądam grafiki Durera. 

a nie łepek sowy? ;)

Albo i trzy.

Mam pytanie do tej mapki wyżej z tymi szlakami — kto zyskiwał najwięcej po wyrąbaniu sobie drogi z Morza Północnego do Adriatyku?

Ciekawą historię tutaj rozwinęliście. 2 godziny zajęła mi lektura, trochę dużo informacji. Zbierając rzeczy do kupy a zwłaszcza ten obraz z pierwszym przedstawieniem herbu, widzę to tak: Pompejusz jest nieślubnym synem Hanusza...

Śpiący Józef to umierający Hanusz. Maria, to jego kochanka. A dziecko to właśnie Pompejusz. Naturalna interpretacja. Occo kupił ten obraz, być może zobaczywszy w nim alegorię swoich losów. Z jakiego innego powodu miałby kazać domalowywać ten herb? Którym tak bardzo potem się afiszował?

Rozwijając dalej tą historię w tym stylu może się okazać że jego rola była większa niż tylko bycie prawą ręką Fuggera. Może był też ważną ręką Maksymiliana? W końcu praktykował w lecznicy, którą odwiedzał Fugger... A Maksymilian dał mu Pompejuszowi prawo do herbu. Należałoby tylko zbadać czy były jakieś związki rodziny (przyszywanego?) wuja Pompejusza z Hanuszem.

Może troszkę za szybko przeciąłem tą historię ale musiałem sobie to uprościć by jakoś ogarnąć i znaleść wątek, który to mi zbierze do kupy :)

Interesujące jest także że te portet z samej góry powstał być może właśnie zaraz po śmierci Hanusza. Wisi sobie tam herb z tyłu a Pompejusz trzyma dłoń na czaszce...  Można wręcz ten obraz zinterpretować jako hołd złożony ojcu. Czaszka symbolizuje martwego Hanusza, którego bezdomny herb wisi na drzewie. Goździk byłby symbolem życzenia powodzenia ojcu, w przyszłym życiu...

Analogicznie tak jak napisałem wyżej domalowanie herbu mogło mieć miejsce w tym samym czasie. Śpiący Józef to śpiący już snem ostatnim Hanusz.

No i na koniec warto zauważyć że na tym tryptyku, ten mężczyzna atakujący matkę z dzieckiem w istocie trzyma za rękę to małe dziecko, tak jakby chciał je wyrwać, porwać, jakby to ono było celem...

Zazwyczaj nieślubne dzieci książąt miały zapewnioną karierę kościelną. Ale książę Hanusz był do Kościoła uprzedzony. Raz, że pochodził z rodziny husyckiej, a dwa, że jednym z inicjatorów ścięcia jego brata Mikołaja był biskup wrocławski.

Oddawanie dzieci daleko na wychowanie w świecie średniowicznym (a mówimy o jego schyłku) to praktyka stara, która miała gwarantować sojusze. Bolesław Chrobry np wychował się na dworze cesarskim. W tym wypadku (przy przyjęciu Twojego założenia), jest to możliwe, a świat finansów to znacznie większa władza niż panowanie nad jakimś księstwem.

A książę Hanusz potrafił lawirować pomiędzy znacznymi siłami, aby tylko utrzymać swoje dobra i życie, więc taka interpretacja wyjaśniała by bardzo wiele. Tłumaczyłaby też, dlaczego z Opola zniknęły wszystkie dokumenty i sprzęty domowe, a nie dokonano nawet ich inwentaryzacji (a przynajmniej nie zachowała się do naszych czasów),  a jeśli wiemy że Fugger kazał        inwentaryzować wszystko co rabowano w Rzymie to wydaje się to bardzo zastanawiające.

Chodzi Ci o te sudoku? To tablica kodowa, oficjalnie powiązania z magiąsą też arabskie

i hinduskie

Tak, jest na tej grafice Dürera. Suma 34. Ale dlaczego tyle?

Dziś tu nie poszaleję. Pomyślnych wiatrów.

Sprawę mordu sądowego na księciu Mikołaju II świetnie opisał Gabriel w II tomie Baśni jak niedźwiedź. Polskie historie (roz. Kruszec, s. 74 - 75)

Dobry opis a jak chcesz się rozerwać to poszukaj opisu tego obrazu podanego przez historyków sztuki ;)

W tę wolną rękę to jakoś trudno mi uwierzyć. Z łańcucha się przecież nie zerwał.

Piszą, że Hanusz był impotentem.

Kto dziedziczy, to podstawowe pytanie.
Lepiej mieć własnego potomka, bo wtedy jasne jest dla wszystkich, że mamy ciągłość. I wtedy poprzez koligacje, można próbować zbudować jakąś sieć powiązań, żeby nikomu tak łatwo nie przyszła do głowy chęć dokonania zmian na danym obszarze.
A jak się go nie ma, to rodzą się pytania. Po co, na przykład, scalać ziemię, skoro nie będzie komu tego zostawić?
Może ten Hanusz scalał te ziemie dla kogoś innego od samego początku?
Kto te ziemie przejął?