Uspokojnie się Turcji świadczy o spadku znaczenia Francji. Polityka kontroli dworów zawiodła...porty okazały się ważniejsze. 

To jak twardo i bez ceregieli Chiny teraz wyrzucają  Anglików z HongKongu i biorą to miesce na krótką smycz jest dowodem że ta metoda ma zastosowanie do dzisiaj.

No i jeszcze można postawić inne pytanie. Co jeśli pieniądze na Augusta Mocnego pochodziły tak naprawdę w dużej części z Watykanu? Czy Liga mogła sobie pozwolić na takie jawne finansowanie elektora saskiego? Jak odebraliby to Polacy?  Może te Lehmann był słupem, kasa została wzięta skądinąd?

Wiedza i kasa z Wenecji przeszły pół wieku wcześniej.

http://betacool.szkolanawigatorow.pl/odmienne-stany-bannkowosci-i-sowko-o-ogladaniu-futbolu

Kredytowa hydra poznała jak wspaniałym ustrojem są dla niej nowoczesne parlamentarne monarchie. O nich nie było mowy w Wenecji, Watykanie, Francji, Rosji czy Hiszpanii. Wojny toczone w Europie na kredyt i zabetonowanie monopolu na handel ze Wschodem to była konsekwentnie realizowana recepta na sukces. 

Opis tego jakie czyje towary królowały w Konstantynopolu to znak kompletnej klęski Wenecji. 

Nie czuję się na siłach, by odnieść się do twoich twierdzeń o tym co powinien zrobić Rzym. Chyba za mało wartościowych książek miałem jak dotąd w rękach.

Dobrze że ma trzewiki. Bo mogłoby się okazać, że pod stołem też potrafił żenić wskazówki.

Naprawdę nie widzę w tym nic dziwnego.

W notce o Rodrigo Borgii przywołałem tych dwóch włoskich autorów: Monaldi i Soldi. W Imprimaturze postawili tezę że o BARDZO ścisłych związkach Watykanu z Amsterdamem. Innocenty XI miał aktywnie finansowo uczestniczyć w desantowej  operacji Wilhelma Orańskiego aczkolwiek już nie pamiętam w jakim charakterze, książkę mi gdzieś wcięło.

Ogólnie nie ma żadnego powodu by Rzym nie miał mieć związków z Amsterdamem. Przeciwnie. Wcześniejsze panowanie Habsburgów musiało takie kontakty wszelkiego rodzaju umożliwić i rozkręcić. Dla mnie też oczywiste jest że Amsterdam nie był jakimś jednolitym politycznie miejscem. To centrum finansowe było dla wszystkich ważne. Właściwie ciężko sobie wyobrazić brak silnych związków Rzymu z Amstardamem. Dlatego spokojnie kasa z Watykanu mogła iść przez Amsterdam.

Ok. Nie mam ambicji mącenia twojego spokoju. Uważam, że świat  w którym wszystko jest możliwe musi być nieskończenie nieznośny i wcześniej, czy później musiałby się pogrążyć w kompletnej anarchii. Jestem za to dziwnie spokojny, że tak się nie stanie.

Jak dobrze widzę, to lewy wskazujący narazie spoczywa, ale lewa pięta - albo się unosi, albo opada.

Ciekawe są skrzyżowania. Najbardziej widoczne na globusie (z taką pętelką przy biegunie północnym ?).

August nie był kandydatem Ligi, bo wywracał, plany Wenecji. Nagłe wycofanie poparcia dla młodego Sobieskiego przez cesarza nastąpiło po wizycie w Wiedniu Piotra I.

25-letni  gość nie miał żadnej siły sprawczej.  Wracał z obietnicą nowoczesności na kredyt, pod warunkiem, że odpuści sobie parcie na Wschód. Naprawdę myślisz, że to on odwrócił wektor polityki austriackiej i on wbił klin między Austrię i Wenecję? Przecież całe Bałkany były jeszcze do odbicia z rąk słabnącej Turcji. Wystarczyło postawić na młodego Sobieskiego i przypomnieć Piotrowi o korzyściach z obecności nad Morzem Czarnym, gdyby udało się wspólnie obsadzić północne brzegi cieśnin. 

Wiki o Auguście:

Jego starania o przyszłą koronę polską popierał cesarz Leopold I  - Skoro cesarz popierał to chyba był kandydatem na króla Polski?

Dlaczego Liga miała popierać Sobieskiego? Mamy jakieś konkretne dane? Ok ja bazuję ze swoją wiedzą przede wszystkim na twoich tekstach, ale kojarzę że starszy Sobieski otoczył się podejrzanym towarzystwem przed śmiercią a i jego kumple łatwo byli kaptowani przez Ludwika IV. Cóż więc dziwnego w tym że zarząd Ligi uznał Augusta za lepszego kandydata? Moze na młodszym Sobieskim nie można było polegać? Może i był taki plan oryginalnie ale go zwyczajnie zmieniono i postawiono na Augusta.

Który źle się kojarzy ale przecież ruszył do boju o świetność RP! Najpierw sukces z Turcją. Potem atak na Szwedów. To była agresywna polityka, która miała uczynić z RP silne państwo. Owszem przeciwnicy ostatecznie zdrowo pojechali Augusta ale tak bywa. Ruszając na wojnę możesz przegrać. Jednak August starał się wykazać inicjatywą, sam atakował zamiast czekać na kolejny Potop. Który owszem niestety ale wywołał. Ale idea była jasna. Wykopać Szwedów a chyba tak powinna zachować się RP pamiętająca Potop?

August mógł zostać wybrany bo miał jakąś armię, wiki twierdzi że w RP nic już z niej nie zostało. Co mógł wnieść młody Sobieski? Zarząd Ligi Świętej z Sobieskim musiałby stworzyć jakąś armię - a każdy wie jak ciężkie to byłoby zadanie. August Mocny dawał szansę na szybsze przejęcie wojskowej inicjatywy.

Późniejsza historia pokazuje że August nie poddawał się. Walczył z Leszczyńskim Ludwika itp. Ciągle trzymał tą samą stronę. Stronę Ligi, stronę cesarską. Więc według mnie Liga chyba wybrała człowieka, który wiedział czego od niego się oczekuje ale może niekoniecznie był predysponowany by zadanie wykonać. Tak bywa. Wrogowie gruszek w popiele nie zasypiali.

No i na koniec nie wiem nic o wbiciu klina między Wenecję i Austrię. Na podstawie czego uważasz że do tego doszło?

2 fragmenty:

1.
Au XVIIe siècle, les finances françaises étaient régies d'une façon fort incommode et même dans un grand royaume comme la France, le crédit était presque impossible à trouver. Colbert lui-même fut dans la quasi impossibilité de réunir le million qu'il lui fallait pour payer une dette pressante aux Anglais, et quand il succéda en 1661 à Mazarin, Louis XIV disait en parlant des finances : « La manière en laquelle s'étaient faites la recette et la dépense était une chose incroyable. » Les particuliers ne voulaient pas confier leur argent au roi, c'est-à-dire à l'Etat, craignant avec raison les coups de force. Les banquiers seuls remplissaient cet office et traitaient directement ces affaires avec les Contrôleurs Généraux des Finances qui étaient sous Louis XIV, Colbert (1619-1683), Pontchartrain (1689-1699), Chamillart (1699-1709), puis Desmarets, neveu de Colbert ; tous ces contrôleurs généraux entretinrent une volumineuse correspondance avec Samuel Bernard au sujet des prêts qu'il était capable de fournir pour les besoins de la guerre. C'est à lui qu'on s'adresse pour faire constamment jaillir cette nappe d'or souterraine qui devait nourrir les troupes affamées pendant les campagnes de Flandre et du Palatinat et pendant la guerre de la succession d'Espagne. La première fois qu'il est officiellement question de Samuel Bernard, c'est à propos de la succession au trône de Pologne, convoité par Louis XIV pour François-Louis de Bourbon, prince de Conti, et le banquier envoie à son correspondant de Dantzig des lettres de change pour 200.000 écus ; Saint-Simon raconte le fait dans ses „Mémoires”. « Le roi (prince de Conti) lui donna 2 millions comptant et 400.000 francs à emporter avec lui, et 100.000 francs pour son épargne, entre toutes les remises faites en Pologne que Samuel Bernard s'était chargé d'y payer tant en l'argent du Roi que celui de M. le prince de Conti. » Et Dangeau, dans son „Journal”, dit que « M. de Pontchartrain avait envoyé quérir Samuel Bernard pour lui ordonner de trouver dans les vingt-quatre heures 700.000 livres en or dont on avait besoin pour faire partir M. de Conti. Samuel Bernard revint au bout de vingt-quatre heures et trouva un million en or et 10 millions en argent. Jamais le crédit n'a été si grand, la confiance qu'on a dans le roi et dans son ministre est à tel point, qu'après neuf ans de la plus grande guerre du monde, le roi trouve tant d'argent qu'on veut à 6 %, et au commencement de la guerre on n'en trouvait qu'à 12 %. » 
    Ce brillant état de choses ne devait pas durer. Il est utile, pour bien se rendre compte du rôle important tenu par Samuel Bernard dans le fonctionnement de l'État, de montrer comment s'établissait l'équilibre entre ces deux balances, dont l'une supportait les dépenses, et l'autre les fonds sans cesse demandés au banquier : l'obligation où se trouvait Louis XIV de maintenir coûte que coûte la prépondérance de son royaume. 

co translator przekłada na:

W XVII wieku francuskie finanse były zarządzane w bardzo niewygodny sposób, a nawet w tak wielkim królestwie jak Francja, kredyt był prawie niemożliwy do zdobycia. Sam Colbert uznał za prawie niemożliwe zebranie miliona potrzebnego do spłacenia pilnego długu wobec Anglików, a kiedy w 1661 roku zastąpił Mazarina, Ludwik XIV powiedział o finansach: «Sposób, w jaki dokonywano przychodów i wydatków, był rzeczą niewiarygodną.» Osoby prywatne nie chciały powierzać swoich pieniędzy królowi, czyli państwu, nie bez powodu obawiając się ciosów siły. Tylko bankierzy pełnili ten urząd i kontaktowali się bezpośrednio z Contrôleurs Généraux des Finances, którzy byli za panowania Ludwika XIV, Colbert (1619—1683), Pontchartrain (1689—1699), Chamillart (1699—1709), a następnie Desmarets, bratanek Colberta; wszyscy ci Contrôleurs Généraux prowadzili obszerną korespondencję z Samuelem Bernardem na temat pożyczek, których mógł udzielić na potrzeby wojny. To właśnie do niego stale zwracano się z podziemnym złotem, które miało wyżywić głodujące wojska podczas kampanii we Flandrii i Palatynacie oraz w czasie wojny o sukcesję hiszpańską. Pierwsza oficjalna wzmianka o Samuelu Bernardzie pojawiła się w związku z sukcesją na tronie polskim, której pragnął Ludwik XIV dla Franciszka-Louisa de Bourbon, księcia Conti, a bankier wysłał swojemu korespondentowi w Gdańsku weksle na 200 000 ecu; Saint-Simon wspomina ten fakt w swoich „Mémoires”. «Król (książę de Conti) dał mu 2 miliony w gotówce i 400 000 franków do zabrania ze sobą, a także 100 000 franków na jego oszczędności, wśród wszystkich przekazów dokonanych w Polsce, które Samuel Bernard podjął się wypłacać tam zarówno w pieniądzach króla, jak i księcia de Conti.» A Dangeau w swoim „Journal” pisze, że «M. de Pontchartrain posłał po Samuela Bernarda, aby mu nakazać znalezienie w ciągu dwudziestu czterech godzin 700 000 liwrów w złocie, które było potrzebne do odesłania M. de Conti. Samuel Bernard wrócił po dwudziestu czterech godzinach i znalazł milion w złocie i 10 milionów w srebrze. Nigdy kredyt nie był tak wielki, zaufanie, jakie ludzie mają do króla i jego ministra, jest tak wielkie, że po dziewięciu latach największej wojny na świecie król znajduje tyle pieniędzy, że chcemy je mieć za 6%, a na początku wojny mogliśmy je znaleźć tylko za 12%.»
    Ten błyskotliwy stan rzeczy nie miał trwać długo. Aby docenić istotną rolę Samuela Bernarda w funkcjonowaniu państwa, warto pokazać, jak ustalała się równowaga między tymi dwoma bilansami, z których jeden wspierał wydatki, a drugi fundusze, o które nieustannie zwracano się do bankiera: zobowiązanie, w jakim znalazł się Ludwik XIV, aby za wszelką cenę utrzymać przewagę swojego królestwa. 

Przetłumaczono z www.DeepL.com/Translator (wersja darmowa)

(Elisabeth, Duchesse de Clermont-Tonnerre — Histoire de Samuel Bernard et de ses enfants)

2.
Mimo to stronnicy księcia Conti trzymali się mocno i 30 sierpnia przybył z Polski kurier z nowinami, które stały się powodem decyzji podjętych tego samego dnia i nazajutrz, oraz długiej audiencji, jakiej król udzielił w niedzielę, l września, przed mszą w swoim gabinecie w Wersalu księciu Conti. Książę wyszedł z niej ze łzami w oczach; natychmiast też rozeszła się wieść, że jedzie do Polski. Prosił króla, by nie traktował księżnej 103) jego żony jako królowej, póki nie nadejdzie wiadomość o jego koronacji, aby uniknąć kłopotu, w razie gdyby wyprawa się nie udała i musiał wracać. Król dał mu gotówką dwa miliony czterysta tysięcy liwrów do zabrania ze sobą, sto tysięcy na ekwipunek, poza tym wszystkie fundusze przesłane do Polski, które zobowiązał się wypłacić Samuel Bernard 104), zarówno na zlecenie króla, jak i księcia Conti. Ten pozostał jeszcze w poniedziałek w Paryżu, a 3 września we wtorek wieczór wyjechał do Dunkierki. Słynny Jan Bart 105) gwarantował za szczęśliwy przejazd — mimo floty nieprzyjacielskiej stojącej przed portem — i słowa dotrzymał.

103) Maria Teresa de Bourbon księżna Conti, żona Franciszka Ludwika elekta polskiego...
104) Samuel Bernard (1651—1739) — bankier za czasów Ludwika XIV i Ludwika XV.
105) Jan Bart albo Barth (1651—1702) — znany francuski marynarz, urodził się jako syn rybaka w Dunkierce. W młodych latach służył w marynarce holenderskiej, a po wybuchu wojny francusko-holenderskiej przeszedł na służbę francuską. Z powodu niskiego pochodzenia nie miał prawa do oficerskiej szarży i został dowódcą korsarskiego okrętu. Waleczność Barta zwróciła uwagę Ludwika XIV, który nadał mu w 1691 r. stopień lejtnanta. W czasie blokady Dunkierki przez Anglików Bart odznaczył się niezwykłym bohaterstwem i otrzymał dowództwo eskadry.

Louis Duc De Saint-Simon — Pamiętniki [„Mémoires”].

W sumie w tym cała rzecz. Wyznaczenie kandydata do elekcji było co prawda decyzją władcy, ale bez poparcia kredytodawcy taka kandydatura była nic nie wartą wydmuszką. Czy Ludwik postawiłby na Contiego, a Leopold na Sasa, gdyby nie mieli co najmniej wstępnych gwarancji kredytowych? Przecież nie mogli postawić na zupełnego fuksa, czyli na gościa za którym nie stałoby finansowe wsparcie. Musieli wiedzieć, czy na proponowanego kandydata znajdą się pieniądze. Władza pozbawiona finansów na realizację zamysłu nie jest żadną władzą. Prawdziwą władzę dzierży ten, kto jest w stanie sfinansować zamysł. Pytanie, czy większość zrealizowanych zamysłów nie było suflowanych tytularnym władcom przez strażników finansów. To chyba wcale nie było takie trudne. W kazdym razie nie trudniejsze, niż gra na rozbuchanie ego szachowych arcymistrzów.

Krótko i na temat pisze o nim Brittanica:

https://www.britannica.com/biography/Samuel-Bernard-comte-de-Coubert

Gdyby było tak jak próbuje sugerować smieciu to byłby to jeden z tych przypadków, w których ogon machał psem.

Samuel Bernard był bogaty. A Ludwik XIV to nie? :) Sorki ale wydaje mi się że taki Samuel nie miał nawet co podskawiać pod żadnym względem Ludwikowi. Co zostawił po sobie taki Samuel a co Ludwik? Oglądałem jakiś program o Ludwiku ostatnio na Planete+ chyba. On po prostu pływał w bogactwie tak samo jak jego rodzina. Wspaniałe budowle, dzieła sztuki. A co stało się z bogactwem Bernarda? Komu przypadło kiedy zmarł?

Szef SN pisał w Czeskiej Baśni chyba o Leopoldzie właśnie. I o jego ulubionym Żydzie. Nie pamiętam  jak się zwał. Tłukł ten Żyd kasę i tłukł. I nawet szlachcicem został. Ale kiedy przyszedł czas głupawy Leopold zrobił myk i bogactwo zmarłego Żyda przeszło do skarbu państwa.

Ewa Rembikowska opisywała późniejszych Żydów z rejonu Cesarstwa Niemieckiego. Mieli oni dwie cechy. Pierwsza to niesamowita smykałka do interesów. Coś sobie umyślili a potem rozporządzenia państwowe się nagle takie pojawiały że ich intersy wcześniej ryzykowne stawały się maszynką do robienia pieniędzy. Tylko że ci Żydzi mieli jeszcze drugą cechę: fascynację Koroną Brytyjską. Wysyłali do Londynu swoje dzieci. A potem po śmierci tam też trafiała fortuna takiego Żyda. By ... gdzieś tam jakoś doinwestować brytyjskie Imperium. Może ta kasa po prostu wracała do swojego rzeczywistego właściela?

Ale wróćmy do Ludwika XIV. Ma taki Ludwik ogromne dochody. Owszem system jest skomplikowany ale kasa płynie. Cóż ma z tymi pieniędzmi zrobić? Toczy te wojny ale i tak kasa płynie! Czyż taki Żyd nie jest dla niego super wygodnym rozwiązaniem? Zamiast trzymać kasę zamrożoną w jakiś skarbacach, kasa ta po prostu pracowała.

Wojna była inwestycją. Czymś więcej jak się wydaje. Dostał ten Żyd kasę, potem ją inwestował. Towary po morzach pływały. Żyd zarabiał. A Król nie musiał tworzyć biurokracji, która się tym zajmie. Gdy było trzeba po prostu wysyłał człowieka i mówił: Żydzie zarobiłeś. Ale potrzebuję miliona liwrów na jutro. I Żyd dostarczał. A król potem oddawał. Żyd zarabiał ale gdy nadchodziła potrzeba te pieniądze były. W gotówce, w systemie, który mógł je szybko dostarczyć gdzie trzeba.

Król prowadził swoje wojny, które były przedsięwzięcami podejmowanymi na królewskiej płaszczyźnie. Żyd prowadził swoje interesy na swojej niżej leżącej płaszczyźnie. A jeszcze niżej działał motłoch, dla którego ten Żyd wydawał się być jak król. Ten jednak wszystko zawsze dobrze kontrolował. Król prawdziwy ten od władzy rzeczywistej. Nie król marionetkowy figurant.

Dzisiaj wciąż rządzi taki król. Nazywa się Elżbieta II. Pasuje swoich rycerzy. Nie zrobi kariery żaden parweniusz. Żyd Alan Greenspan został szefem FED i szlachcicem. Ale co z jego ojcem i jego dziećmi? Nic. To on został szlachcicem, dostał rolę szefa finansów na którą musiał zapracować. Tak samo jak inni Żydzi. To nie Żydzi przyznają tytuły szlacheckie. To nie oni działają na płaszczyźnie królewskiej. Dla nas jednak ich, żydowska płaszczyzna wydaje się być jakimś niebem dostępnym tylko dla elity. Ale tylko dlatego że jesteśmy tak nisko nie potrafimy przebić wzrokiem tego co jest nad tą płaszczyzną.

A co zawsze było. Weźmy Genueńskiego Nawigatora. Tam jest wyraźnie napisane. Zbierały się finasnowe ludki raz na jakiś czas i co robiły? Kasowały długi. Kasowały długi królów. W Średniowieczu, w Renesansie. Bo oni, królowie  nie mogli tego spłacić. Ale mimo to ZAWSZE mieli dostęp do kredytu. Dlaczego? Bo taka była rola finansistów. Finansować królewską płaszczyznę działań. To robili Fuggerowie, Medyceusze i inne banki włoskie od zawsze. Taki Żyd Bernard czy Lehmann był ciągle tym samym - królewskim bankierem. Ale nie królem. Temu musiał służyć. Mogli być włoscy finansiści chrześcijańscy dlaczego nie miałoby być żydowskich amsterdamskich?

Owszem na świecie było mnóstwo kacyków, którzy nosili tytuł króla. Taki kacyk Morawiecki nosi tytuł premiera a jest zwykłym czeladnikiem wykonującym polecenia swoich panów. Stąd się wzięła legenda o potędze Żydów. Takie kacyki jak polski premier nie stoją wyżej od Żyda. Rzeczywistych, prawdziwych królów nigdy wielu nie było. Ale też wciąż jest Elżbieta II i cały ten londyński układ władzy. Gdzie Żydzi ciągle mają tą samą rolę co zawsze a ponieważ Londyn jest czym jest to może się wydawać że i zaszli na sam szczyt.

Oczywiście pojechałem ogólnikami wyżej. Ale chciałem wykazać tak na szybko że potęga finansowa Żydów, ich rola jest w istocie taka jak wcześniej bankierów włoskich. Pieniądz jednak też zawsze był jedynie środkiem, narzędziem. Bardzo potężnym narzędziem. Ale ciągle jedynie narzędziem w wyżej jednak toczącej się grze. Dzisiaj faktycznie może się wydawać że pies zamienił się miejscem z ogonem. Doszło do jakiejś syntezy? Królewskiej degeneracji? Możliwe. Wtedy jednak wszyscy jak na mój gust wciąż zajmowali swoje miejsca. Po prostu Król (taki prawdziwy, kimkolwiek był) doskonale znał to narzędzie, stały za nim setki lat wiedzy. On wiedział jak wykorzystać Żyda, jak używać takiego narzędzia.

Dobre pytanie. 

Israel pisze o Watykanie tak:

"W Rzymie działalność żydowskich banków kredytowych, konkurujących z chrzescijańskimi monti di pieta, wzbudzała coraz więcej kontrowersji, aż wreszcie w roku 1682, papież Innocenty XI podjął pierwszy zdecydowany krok, zamykając banki żydowskie, najpierw w Rzymie, a wroku kolejnym także w Ferrarze i innych miastach posiadających getta pozostające pod jego kontrolą. Nastepnie zaś w latach osiemdziesiątych i dziewięcdziesiątych XVII stulecia zamykanie żydowskich banków kredytowych rozszerzyło sie na Parmę, region Mantovano i dużą część regionu Veneto". (s. 222)

Ktoś tu ostro spoliczkował władców kredytu nie sądzicie. Jak by mógłby wyglądać najbardziej bolesny dla Watykanu scenariusz historii? Czy przypadkiem nie tak jak historia się potoczyła?

Z drugiej strony w jakiś sposób jednak zgadzam się z tą koncepcją :)

Na to wygląda. Niezły jest ten Izrael. Wystartowałem właśnie do licytacji.

Jeśli chodzi o handel z Lewantem, to wg Despina Vlami ("Trading with the Ottomans: The Levant Company in the Middle East") angielskie kompanie zajmujące się handlem z Grecją i Ossmanami od 17 w. miały przyczółki na wyspach Iońskich Kefalonia i Zakynthos. Czyli przez Morze Śródziemne. Czegoś Wenecjanie i Francuzi tak bardzo im nie przeszkadzali.  Pod koniec 18 w. Kompania Lewantyńska zrobiła sobie przyczółek na Malcie. 

Jonathan Israel jest dobrym znawcą źródeł holenderskich. Bardzo zmienił postrzeganie przewrotu z 1688 r. w Anglii, tłumacząc Anglikom, że padli ofiarą zwyczajnej inwazji. 

Wiem o tym. W jednym z komentarzy nazwałem Ludwika mistrzem pozoranctwa, samochwalstwa i propagandy. Dlatego też teoria betacoola wydała mi się nieprzekonująca. Skoro można podważyć katolicyzm Ludwika to tracone zostają fundamety założenia że chodziło o wzajemne napuszczenie się chrześcijan na siebie. To był właśnie mój punkt wyjścia. Nie widzę tu sporu o podłożu religijnym. A jeśli już to trzeba się dokładniej przyjrzeć uczestnikom. Skoro mogą być tacy i owacy katolicy to dlaczego nie Żydzi tacy i owacy? Z Amsterdamu?

Jedno nie wyklucza drugiego. Katolicyzm Ludwika XIV był nieortodoksyjny, delikatnie mówiąc, ale w jego wojnach z Cesarstwem po obu stronach ginęli katolicy. 

Na razie nie mogę znaleźć jednoznacznego potwierdzenia. Wygląda to tak jakby wykorzystywali zarówno Gibraltar, z racji Jońskich wysp i Malty, jak i Dniepr na co wskazują kontakty z ormiańskimi kupcami i Iranem.

Owszem, mówi się o tym że to była inwazja. Taki tytuł już dawno był wydany, jak Inwazja 1688. To raczej nie jest już tajemnica poliszynela w brytyjskiej historiografii.

Jednak o ile to nie była rewolucja, był to przewrót, bo holenderska inwazja była inspirowana przez członków brytyjskiego parlamentu. Przewrót w gruncie rzeczy nie tyle z powodu absolutystycznych zapędów Jakuba II, a z powodu narodzin jego męskiego potomka i obaw kontynuacji katolickiej linii dynastycznej. Sprawa religii była, jak uważam, jednak pierwszorzędna. Dwie dekady pózniej, strach przed powrotem na tron w Londynie katolickich potomków Jakuba II, doprowadził do inkorporacji Szkocji i ustanowienia hanowerskiej sukcesji tronu.

Religia miała znaczenie, bo angielskie mieszczaństwo i kupiectwo było nastawione bardzo antykatolicko. Wilhelm był zwolennikiem tolerancji religijnej tak jak Jakub II. I w tym kierunku szły zalecenia holenderskiego propagandysty narodowości angielskiej czyli Johna Locke'a. Ale na miejscu okazało się, że Anglicy wolą anglikańskie państwo wyznaniowe. Wilhelm nie upierał się przy tolerancji, bo przede wszystkim zależało mu na wykorzystaniu zasobów Anglii w wojnie z Ludwikiem XIV. Myślę, że plany inwazji zrodziły się jednak w Niderlandach. Zaproszenie z Anglii było cokolwiek wymuszone. To Holendrzy zarzucili Anglię pamfletami, że syn Jakuba II nie jest prawowitym dzieckiem tylko podstawionym. Możliwości holenderskiej propagandy w tamtych czasach były tak duże, że Anglicy byli w stanie uwierzyć, że to oni mieli  tej sprawie inicjatywę. 

W tej licytowanej na allegro czy innej książce?

O przypływie szczerości brytyjskiego historyka w tej kwestii dane mi już było coś wspomieć:

http://betacool.szkolanawigatorow.pl/o-niedoszym-koncu-swiata-herezji-i-przypywie-szczerosci-brytyjskiego-historyka

Tej licytowanej na Allegro nie znam. Przede wszystkim w "The Anglo-Dutch Moment".

Mi się to także kojarzy z triumfalnym przejazdem walca.

Murzynek to alegoria Genui.

Niderlandzki najazd dla zablokowania ewentualnej ekspansji nad Batykiem katolickiej Anglii i obrony własnych interesów tam ?

Raczej wątpliwe. W wyniku objęcia tronu przez Wilhelma III w Anglii i Szkocji, powstała unia angielsko-holenderska, na mocy porozumień Holendrzy zgodzili się na ograniczenie własnej aktywności handlowej w skali globalnej ( chodziło jak dobrze pamiętam o liczebność holenderskiej floty). Miał to być pewien parytet, by dać szanse angielskiej flocie handlowej na rozwinięcie skrzydeł. Oczywiście mimo tego, holenderski handel dalej był pod względem obrotu na pierwszym miejscu, lecz dało to Anglii dodatkowy impuls, który pozwolił na  wypchnięcie Holandii z zajmowanej pozycji z czasem. Nie wiem, czy to ostatecznie objęcie tronu na Wyspach tak było opłacalne .

 Jakub II przegrał, nie mając dostatecznego oparcia w samej Anglii, jego kontratak był możliwy tylko dzieki francuskiemu poparciu.  Starcie Jakuba z Wilhelmem miało charakter dynastycznej rywalizacji, z podtekstem religijnym oczywiście, która przeniosła się na teren Szkocji i Irlandii, lecz nie widzę w tych zdarzeniach elementu "Targowicy" . Raczej kontynuacja religijnych i dynastycznych sporów na obrzeżach monarchii brytyjskiej.

Ja proponuję nieco szersze spojrzenie. Zmagania ponadwyznaniowego merkantylizmu zagrożone projekem Ligi Świętej podpartym wizją katolickiej Anglii. To taki moment w historii, który mógł podziałać na wyobraźnię i na jakość snu. I okazało się, że sprawy potoczyły się z niewyobrażalną dynamiką w zupełnie innych kierunkach. Targi holendersko-angielskie o podział tortu nie musiały być i nie były łatwe i równie korzystne dla dwojga dyskutantów. Ale w sumie spokojny sen wrócił.

Ot taka historyjka, którą oczywiście można opowiadać zupełnie inaczej.

Ok. Ale co to cieprliwość, to ja nie bardzo wiem. To zapewne jakiś gatunek malezyjskiego kangura.

Gdzieżbym śmiał, tylko polecałem. Chociaż pomysł jest ciekawy.

Nie. Dobrze się nad nim lokując. Lokacja to nie wszystko. Liczy się jeszcze statut Wolnego Miasta.

Oczywiście że chodziło o interesty warstw kształtującej się burżuazji, czy to kupieckiej lub posiadaczy ziemskich. Co nie zmienia faktu, że jednak rok 1688 i Chwalebna Rewolucja umożliwiła wejście Anglikom na drogę imperializmu gospodarczego i hegemonii kolonialnej. Dlatego była to rewolucja burżuazyjna, Wielka Brytania poszła pod prąd większości kontynentalnych potęg, gdzie zapanował tzw. Absolutyzm Oświecony. Chcę tylko wskazać, że jakkolwiek ktoś może interpretować to wydarzenie, komukolwiek posłużyło w promowaniu mitu założycielskiego, to rok 1688 był kluczowy w historii Wielkiej Brytanii. To było zwieńczenie procesu rewolucji, rozpoczętej w Angliii w 1639 roku.

Koncepcja Marksa "rewolucji burżuazyjnej" w odniesieniu do roku 1688 jest nie do obrony. Holendrzy przygotowali inwazję dobrze pod względem propagandowym i logistycznym. Angielscy kupcy i producenci nie odegrali w przewrocie istotnej roli. Nie powstała też po 1688 roku żadna "burżuazyjna władza", bo jeszcze długo w XVIII wieku w angielskiej oligarchii dominowała arystokracja. Gospodarka angielska rozwijała się mniej więcej równo przez drugą połowę XVII w. i pierwszą połowę XVIII w. Dopiero likwidacja pozostałości feudalizmu na angielskiej wsi w połowie XVIII wieku dała dodatkowy impuls do rozwoju. Marks o tym nie mógł czytać, bo to wyniki stosunkowo niedawnych badań. 

Dla mnie rok 1688 r. to początek angielskiego militaryzmu na dużą skalę. Dla przeciętnych obywateli rzecz mało ciekawa - znacznie większe obciążenia podatkowe, większe prawdopodobieństwo śmierci na wojnie lub utraty majątku w wyniku pęknięcia bańki spekulacyjnej.    

Dla mnie Absolutyzm Oświecony zaczął się właśnie w Anglii, w 1650 wraz z opublikowaniem przez Hobbesa 'Lewiatana'.  A potem było z górki: Royal Society 1660, splagiatowanie przez Newtona koncepcji metamatycznych Leibniza 1687, nomen omen, rok przez Rewolucją i jego wejście do Royal Society w tym samym roku. No i depozycja Jakuba II wraz z wprowadzeniem holenderskiego kapitału do City. 'Lewiatan' po prostu opiewał nie na władzę króla, ale kredytodawcy, na władzę boską dlatego oświeconą. Św. More to przewidział i zakończył Utopię przekreśleniem całej tej cukierkowej wizji jednym pociągnięciem pióra, gdy napisał w ostatniej kwestii słuchacza, że cały ten raj musi zakończyć się rozlewem krwi.

Smith, drenaż Indii i konserwatywny liberalizm Burke'a to już tylko konsekwencje. Rzecz jasna konsekwencje oświeconego absolutyzmu kredytodawców.

Absolutyzm oświecony, mam tu na myśli monarchię absolutną, gdzie władca był tzw. "Oświeconym tyranem".

A nie mam tu na myśli prądów filozoficznych i nauki, która była wstępem do epoki Oświecenia.

Jednak Anglicy poszli w siedemnastym roku pod prąd, gdyż nue dopuścili by Stuartowie stali się władcami absolutnymi,jak Ludwik XIV, Piotr I, Habsburgowie czy nawet Fryderyk I czy Szwecja dynastii Wazów. Cóż, Karol II Stuart wiedział co spotkało jego ojca i starał się trzymać pewnych reguł kompromisu z parlamentem. Jego syn Jakub został wykopany, a Wilhelm musiał podpisać to, co wszyscy wiedzą co podpisał. 

Podtrzymuję to, że nie nazwałbym wigowskiej oligarchii "władzą burżuazyjną". To nie byli arystokraci bawiący się w przedsiębiorców tylko wojskowi, admirałowie, prawnicy czy zawodowi politycy. Władza miała inne priorytety niż spełnianie postulatów przedsiębiorców.  Jonathan Israel pisał, że w Londynie początkowa umiarkowana radość ze zmiany monarchy ustąpiła miejsca rozczarowaniu i mówiono, że "tyrania pozostała, zmieniła się tylko osoba tyrana". Trudno się zresztą temu dziwić przy wielkim wzroście podatków.    

Parlament angielski nie obradował od 1685 roku, więc nie mógł odegrać żadnej roli w przewrocie z 1688.  Jeśli Wilhelm miałby być czyimś narzędziem, to raczej sefaradyjskich i weneckich kredytodawców, którzy zapewnili mu środki na wyprawę. Ale to raczej były relacje na zasadzie obopólnych korzyści, a nie jednostronne wykorzystywanie Wilhelma.

Kończę ten wątek, bo trollujemy notkę, która dotyczyła innych spraw. 

Dziękuję za wyrozumiałość. Ale i tak ze swojej strony kończę, bo przez pewien czas będę miał mocno utrudnioną możliwość komentowania. I będę czekał na kolejny odcinek Requiem. 

"Tylko po co to piszę , skoro i tak Żydzi Sefardyjscy ..."

Bo byli skuteczni? Ja bym ten cykl czytał jako traktat o nadzwyczajnej skuteczności.

Sposób w jaki wybierano w Polsce królów, od dawna prosił się o obcą interwencję militarną (jak w przypadku wyboru Zygmunta) czy agitacji finansowej obcych dworów.

Dobrze więc, że są jeszcze jakieś zdarzenia w historii, w których Sefardyjczycy nie brali udziału 

Nigdy nie wpadło mi do głowy się nad tym zastanawiać. Czy to już nie  zachacza o teorie spiskowe ?

Myślę , źe raczej myśleli w kategoriach zysku . Nie zawsze ich plany szły jak chcieli.

To było w Tripolisie zdajsie , gdzie działał  ród bankierów sefardyjskich. Ich senior został ścięty przez miejscowego Beja, ktòry był mocno zadłużony u Żyda, pod jakimś pozorem. Sefardyjski dom bankierski osiadły w Algierze dawał Francuzom kredyt na zakup zboża u paszy Algieru, na potrzeby armii rewolucyjnej. W latach po Kongresie Wiedeńskim żydowscy bankierzy domagali się spłaty, Francuzi zwlekali. W sprawę zaangażował się władca Algieru, który naciskał mocno konsula francuskiego na uregulowanie spłaty. W efekcie podrażnieni Francuzi, na skutek politycznego lobbingu kupców z Marsylii, zaatakowali i opanowali Algier, grając na nosie zarówno paszy jak i jego żydowskim bankierom.

Nie przeceniałbym zdolności sefardyjskich żydów do mieszania w politycznych sprawach.

Oczywiście, czekam na kolejny odcinek :)